Os tempos son chegados.- Faltan menos de tres días para que case a que foi curmá máis vella, mestra e mentora. Ultimo os meus agasallos a golpe de fotoxop nostálxico e tento esquiva-la mirada bridget-joniana que me devolve o espello. Hai seis anos desta foto. Quen o diría.

A vida da estudiante de doutoramento é moi dura, as clases particulares non están tan ben pagadas aquí como acolá, para ser camareira de pub hai que ser (alomenos) unha cousa que eu (sobria) non son (amable) e unha ten que consegui-las fabas e os donuts light como pode. Para iso está a tecnoloxía que pariu os marabillosos avisadores de bolsas de estudio. Tu deixa-los teus datos e o teu currículum e eles envíanche as convocatorias ás que podes acceder a cambio dunha exposición publicitaria máis ou menos tolerable. Hoxe chegoume este e-mail dun deles:

Se han incorporado nuevas becas que cumplen los requisitos establecidos por usted:
Becas del Real Colegio de España en Bolonia.
Requisitos: Ser hombre; español; católico; de conducta moral y social irreprensible; no sufrir ninguna enfermedad crónica o contagiosa; ser menor de 30 años; tener buenas calificaciones; no ser funcionario público; poseer conocimientos básicos sobre italiano, y ser licenciado en España.

Teño a honra de cumprir a metade dos requisitos. Creo. Estou por intentalo, tampouco haberá moita competencia.

Etapas...
 
Agora que está de moda o "tur" é o momento de falar de etapas. A vida componse delas, disque... Etapas máis longas ou máis curtas que ás veces non sabemos moi ben cando comezan e rematan. E máis veces aínda, non podemos rematar cando nos peta. Eu pensei que pechara unha, hai xa un tempiño, pero non estaba no certo. Confieime e pilláronme coas defensas baixas, malia o Redoxón das mañás...Este día vino, paseando. Collido da man de outra que non era eu. E doeu. Non no momento, fíxenme a dura e confieime. Pero pasaron as horas e foi como se saíse o negrón dun golpe, que se nota en frío. E agora vai pasando, por minutos. Se non toco a mazadura non sinto nada, pero se paso a man por riba dela aínda manca máis do que quixera. ¿Será o comezo do final dunha etapa? Ou mellor aínda, ¿será o comezo dunha nova?

Monotonía.- Esta tarde, mentres ordeaba cronoloxicamente tódalas fotos que había na casa de meus pais (¡todas!), dinme conta de que se me acabaran as excusas... xa non teño "as miñas cousas" en Barcelona, xa non teño libros metidos en caixas, xa non teño a roupa do instituto no armario. Estou completa, terrorificamente, instalada. Era o que quería, foi a miña opción, pero (ou quizais por iso) non dou sacado da cabeza aquel poema de kavafis que xa me perseguía os últimos días (as últimas noites) en Gales:

Monotony
One monotonous day follows another
identically monotonous. The same things
will happen to us again and again,
the same moments come and go.
A month passes by, brings another month.
Easy to guess what lies ahead:
all of yesterday's boredom.
And tomorrow ends up no longer like tomorrow.

(o orixinal é en grego, aqui tedes unha traducción ó castelán, eu non me atrevo coa galega e non atopei ningunha por aí)

Baixei tódalas defensas e estoume deixando levar semi-in-conscientemente cara á temida monotonía... un traballo que esixe "compromiso", un coche, un piso, un "bo" rapaz, a familia (sempre a familia) e tomorrow will end up no longer like tomorrow.

"Computer games don't effect kids. I mean, if Pac-Man had effected us as kids we would all be running around darkened rooms, munching magic pills, and listening to repetitive electronic music."
Kristian Wilson, Nintendo Inc. 1989.

Certamente, truth is out there... así que haberá que sair buscala

Para que quede constancia gráfica (da viaxe e das poucas ganas que teño de poñerme coa tesina).

Eu flipo con Fungairiño.- Non sei como linkárvola, pero tedes que escoita-la resposta a Labordeta (podédela buscar na fonoteca da SER). Flipping, non? Por certo, á fin puiden coas famosas seiscentas páxinas en inglés. Trampulleiro, este Dan Brown, pero vaia control da narrativa de enganche. Aí vai, na súa honra, unha adiviña rápida: "Como poderemos colocar 9 bolas en 4 caixas de maneira que cada recipiente teña un número de bolas impar e distinto do do resto?"

Xa voltamos.- Thelma (ou Louise, ¿cal era geena davis? en calquera caso, eu pídome ser susan sarandon) é unha compañeira de viaxe excepcional. E mellor copilota. Rocinante cabalgou con donosura cara ó levante, abrevando en tan interesantes e diversos paraxes coma León (que esixe vista nocturna) e Silos (cantos pijos hai nos arredores dos monasterios). Entrar en Barcelona foi demnasié para a miña (carencia de) pericia ó volante: urbanitas acelerados nas carreteras de acceso, guiris cheos polas ramblas arriba, taxistas rabiosos e motoristas kamikazes pelexando polo teu carril... ás dúas da mañá e despois de trece horas de viaxe. Aínda non sei como sobrevivimos. O sábado fixemo-la mudanza (incrible o que pode chegar a xuntar unha en tres anos... gracias outra vez, m.), quedamos cos amigos (basicamente para comer) e tentamos durmirnos cedo coa intención de espertar a Rocinante ó amencer. Como ía cargado ata as orellas, custoulle un chisco máis mante-lo tipo, sobre todo por esas pistas do señor polo que o metemos para "aproveitar" e ver bares de freaks, 7 ferrari testarrosa seguidos por un carreiro de cabras, policías armados ata as orellas, a politización da perfecta conxunción terra-mar-aire e un quembrich con regusto a "academia de cantos de cisne". Xa nas portas da casa, relaxámonos e seguimo-las frechiñas, mentres flipabamos coa colísima que se ía formando no carril contrario (e logo din que a costa luguesa non ten turismo). Tomamo-la última (nós en Meira, Rocinante na Campiña) e para a cama. Pensei que non daría, pero durminme enseguida e a fin de semana enteira quedou así definitivamente envolta nunha névoa de irrealidade que a fai aínda máis inolvidable.

Ir vamos, quen sabe cando volveremos... e don't worry, escaparemos dos acantilados coma do demo.

Caio fulminada pola choiva que ven matar ou morrer á miña fiestra.

Neguei máis dunha vez que os amigos estean para darche a razón cando a necesitas (e non a tés, enténdese). Sempre defendín a sinceridade absoluta na amizade. Ata hoxe. Necesitaba esta tarde tanto coma respirar e non me importa se M. e Z. me mentiron ou non, só sei que me tranquilizaron, que apagaron as ganas de chorar moito máis eficazmente que a lectura compulsiva e que me axudaron a pensar coa cabeza as cousas que (queiramos ou non) se pensan coa cabeza. Aínda que fora mentira (sobre todo se o era), gracias. E gracias tamén, beltaine, por ese sms tan riquiño e tan atento e tan just in time (xa se nota a influencia de dan no meu estilaso blogueiro). Espero que ti podas ir ó final a Ortigueira e despois aceptes a miña invitación e nos postees a crónica, porque moito me temo que eu terei que cambiar mega-festa por mega-mudanza.

Para non variar, ando melancólica. Discutín con P. e non estou segura de se terá solución... nin sequera sei se quero que a teña. A consecuencia máis directa deste ataque de triste enfado que me invade foi o abandono da tesina. Estou (outra vez) ata as mesmísimas de identide e nacións e medios e ficción, a constancia nunca foi unha das miñas virtudes e agora teño unha nova xustificación para a falta de concentración. Busco refuxio no que Antía López chamba despectivamente literatura: acabado Baixo Mínimos, trago dunha sentada Paf Xarope (xa lle tiña ganas) e comezo por fin o Number One New York Times Bestseller que comprei hai meses nun intento desesperado de frea-la perda total do coñecemento que unha vez se supón que tiven da lingua franca of the world.

Esperando

Pódense esperar moitas cosas, pero que esperar dun día de verán pechado na casa, agardando non sei moi ben o que ou por quen.

Preséntovos a Armental, a desenfocada que non bebe (na foto); nova fichaxe deste blog.

Soños froiz-ianos. Hoxe erguinme coa impresión de que soñara con todo o mundo. Levo todo o día tentando grava-las imaxes na memoria, pero cada minuto que pasa perden forza e realismo ata o punto de que agora mesmo non estou segura de onde están os límites entre o durmido e o imaxinado unha vez esperta. No meu soño froiz-iano non existían o tempo nin o espacio, só había un sofá e moitas conversas paralelas (ou perpendiculares) entre xentes diversas que coñecín en distintas etapas da miña vida. Era un momento intensamente feliz... por unha vez non tiña que botar en falta a ninguén, estaban todos os que son / son todos os que estaban. A única que faltaba era eu.

Pikiniño atacando

Preséntovos ó sobriño máis guapo, máis listo e máis riseiro do universo universal... o meu. Unha razón coma calquera outra para colga-la mochila e quedar preto da casa... ¿ou non?