Persecución

Soñas cunha persecución policial. Pensabas que ser a mala sería diferente. Máis reconfortante. Nas películas parecen mui seguros de si mesmos, pero tu tés medo e non che gusta conducir tan rápido. Rascas o R5 contra unha ringleira de coches aparcados e contra un par de esquinas, antes de meterte nun calexón sen saída. Merda. Saes do coche e entras nun edificio en construción. Acércanse muito. Subes correndo polas rampas das escaleiras. Vante coller. Estás cansa e agobiada. Tropezas contigo mesma e caes polo burato do ascensor. Caes caes caes caes ata que ves un cable pelado e pensas que é a túa oportunidade de frear esta caída infinita. Agárralo coas dúas mans, con toda a túa forza.
E espertas coa descarga eléctrica.

Fuck

___
*Estame costando un mundo entender os diálogos de The Wire, teñen un montón de vocabulario específico. Je. É gloriosa.

Jeanne Moreau

___
*Como molaría ser Jeanne Moreau. Aínda que só fose un momentiño. Aínda que implicase pasear atormentada polas rúas de París. A escea pertence a Ascenseur pour l'échafaud, de Louis Malle.

Fin de século en Palestina

El contaba esas desgrazas cun sorriso nos labios, como se fose unha broma, e iso, curiosamente, en vez de suavizalas, convertíaas en algo ben máis cruel.
___
*Miguel Anxo Murado tira de sentido do humor para contarnos o seu Fin de século en Palestina (Galaxia, 2009) e iso convirte os incidentes, por chamarlle á morte dalgunha maneira, en algo ben máis cruel.

Escaleiras

Desde ben pequena, ás veces, soña con escaleiras mergulladas nun silencio que as envolve por completo. Por veces soña que sobe, outras que baixa ou senta nelas… e, as máis, que cae. Nestas últimas hai dous tipos de caída: a normal e a elegante, que consiste en baixar chanzo a chanzo lentamente ata darse de conta de que non hai máis e aínda así coloca o pé, sen medo, na completa escuridade. A semana pasada soñou que subía as escaleiras de costas, cunha soltura que marabillaba. Días despois de darlle voltas ao asunto, recordou ter lido algo de Cortázar ao respecto.
___
*H. acaba de abrir caderno en internete. Chámase Xambreadeira e xa conta cunha leal seguidora.

Summertime (VI): One of these mornings

But till that morning
There’s a nothin’ can harm you
With daddy and mammy standin’ by

Unha sala circular

Soñas que toda a xente que coñeces está reunida nunha sala enorme, circular. Míranse. Pasa o tempo. Pregúntanse que os unirá, porque estarán aí. Pasa máis tempo. Discuten rin comen beben bailan durmen. Pasa muito máis tempo. Fórmanse parellas de sexualidade dificilmente compatible, bizarras pero indestrutibles. Pasa todo o tempo do mundo. A vida. Ao principio, preocúpache que falen de ti, que descubran todas as incoherencias, todas as mentiras. Ao final, daste conta de non. De que o malo non é eso. O malo é que nunca se darán conta de que ti es o fío que as une, porque nunca ninguén se acordará de ti.

Roxa

Nós, os netos dos caseiros, ilustrados e desclasados, que quixemos saltar da servidume á clase media sen pasar polo proletariado, do analfabetismo ao máster, da cultura do pobre pero honrado ao cinismo low cost, recordaremos por fin cal era o lugar que nos correspondía.
___
*Belén Regueira, en ANT. No sei se ela está especialmente lúcida ou eu ando moi necesitada de honestidade, pero xa é a segunda vez que noquea esta semana.

Outing XII

Gustaríame ter unha tarxeta de visita que me definira con letras grandes e bonitas.

29 de xaneiro do 2002

ben o sei ben sei eu todo
que para eu aprender este ladrido
á fin fixeron falla
mil mulleres lavando a reo no río de Saá
e mil arando e dúas mil cosendo e cinco mil
apañando cozas e garabullos no medio do monte e Ti
sobre todo ti plantando pinos nun serragoto inmenso
desaprendendo canto es
esfuracando as túas dúbidas.

___
*Moi fálame de "29 de xaneiro do 2002", de Olga Novo, ao fío daqueloutro de Sofía Castañón, e non sei se serán o poema a primavera ou as circunstancias, pero o caso é que choro unha magdalena. Sería xenial poder reestructurarlles a osamenta co implante dunha canción anarquista. Sería o máximo. Pero non vai ser, claro, porque os versos alexandrinos e as cancións anarquistas non están para iso. Están para outra cousa, supoño. Só me falta descubrir para que.
**O poema pertence a A Cousa Vermella (Espiral Maior, 2004) e, curiosamente, unha das primeiras referencias que atopei na rede foi a do blog de 23 Pandoras.

Esta noite

Ouvín dicir que non ías andar máis por aquí
que querías voltar voltar voltar
pois non, meu irmán
foi simplemente
un momento de abatemento
pero xa tomei folgos...

___
*Alo Irmao gravouse hai un ano no Teatro Principal de Compostela. Nestes doce meses pasaron muitas cousas. Se cadra, demasiadas. Ao mellor, non as suficientes. Quen sabe. O que está claro é que a miña debilidade por este proxecto sigue intacta, inmune a calquera momento de abatemento. Investigade no Spotify e, se vos gusta, aproveitade a oferta da toupa.

Life Without the Web

Besides reading more, I am more productive when at my office. Letters get written, calls get returned, and reports get finished. I am drawing more. My days don't begin and end with me staring at my laptop. I don't constantly feel humiliated by my inability to refrain from compulsively checking my e-mail. I feel less anxious as I move through the day. A certain texture has returned to my life.

___
*O debuxante estadounidense James Sturm leva dous meses desenchufado de internet (aquí, a historia en castelán. Eu vino nas lecturas compartidas por Grial). Non é un rollo rancio de desprezo polas bondades da rede. É que se sentía ansioso, dependente, tiña a sensación de que o tempo se lle escaba das mans máis rápido por culpa de internet e decidiu probar a desengancharse unha temporada. Recordoume canto me custou apagar o ordenador (e o móbil) antes de marchar para a India... e a pereza que daba alí ir ata o ciber ou chamar. É certo que estar de vacacións é outra historia, pero, en fin, algo de comportamento adictivo tamén hai. O que non está tan claro é que queira facer algo ao respecto.

Ganga

O museo está case baleiro. Ámbar recende inxenuidade, "cres que me parezo a Nefertiti?" "Es máis fermosa." "Pregúntocho en serio, teño o seu perfil?" "Sabes que si." "Rose, ho, Rose, Rose, vida miña." Rose descúlpase, "un segundo, teño que ir ó váter" e Ámbar vai asexalo polos baixos da porta do váter: estase chutando. Anóxana os homes que non son amos do seu desexo, como ensina a lección inicial do catecismo da Comunidade: "A vida do individuo é a vida do seu desexo.".

___
*Lendo o Ganga de Antón Lopo (Xerais, 2001) dinme conta de que non coñezo ninguén da miña xeración que recoñeza terse chutado heroína. Ninguén. Nin os máis apaixoados defensores do consumo de drogas. Alcol, hachís, marihuana, éxtase, anfetamina, opio, cocaína ou calquera deterxente líquido destilado por un descoñecido nun alambique doméstico ofrécenos máis seguridade cá heroína, a droga maldita para os que medramos coa Operación Nécora atronando nos Telediarios. O chute de heroína é a representación simbólica da decadencia. O síntoma innegable de que non somos amos do nosos desexo.
**Parece que o domingo se cumpren dez anos da famosa operación policial. Manuel Jabois falaba hai pouco do tema e alguén subiu ao youtube aquel mítico Marea Blanca de Documentos TV.

Lugares Comunes

Fernando: Experiencia no implica conocimiento... Yo no sé nada de mujeres.

Tutti: Y eso es una mentira elegante... Un caballero no habla de ciertas cosas.

Fernando: Las pocas mujeres que conocí en mi vida, las admiré, las observé, intenté descifrarlas... Nunca dejaron de ser un misterio. Nunca dejaron de sorprenderme. Pero lo único importante es disfrutar de su presencia. No me di cuenta enseguida, pero... un tiempito después aprendí a escucharlas, a valorar los silencios, las miradas; esos momentos en los que parece que no pasa nada y pasa un mundo... Aprendí a respetar su intuición, su inteligencia... y aprendí a amarlas.

Tutti: Le quiero advertir que el nivel de mis defensas está bajando peligrosamente... No se pueden decir esas cosas así, como si nada.

__
*Aristarain sempre volve.

ἀφορισμός XI: Rendición

Ás veces, decidir cando e como renderse é a única victoria posible.

23 Pandoras

Nos heló la sangre descubrir
que la muerte habita ya en nosotros.
Antes fuimos niños.
Inconscientes, felices, tontorrones,
pensábamos que morir era cosa de otros.
Nos llegó el miedo.
Y un vértigo ciego nos mostró
una vida mecánica.
Y absurda.
Dolorosamente entendimos
el origen de todas las sombras.

___
*O poema é de Carmen Beltrán Falces e atopieno en 23 Pandoras (Baile del Sol, 2009), unha antoloxía de "poesía alternativa española" realizada por Vicente Muñoz Álvarez. Na selección hai tres galegas: Míriam Reyes, Déborah Vukusic (abella con orellas de lobo) e Begoña Paz (Se gañar é / dicir / a última / palabra / súa é. / Eu non a necesito. // Coa razón / bástame ). Tamén me gustaron Carmen Ruíz Fleta, que ten catro versos mortais: La mujer más fea del mundo / me hablaba de tratamientos faciales gratuitos / mietras ponía en mi mano un folleto / con la mujer más bella del mundo. Isabel Bono: antes de despedirse / a ella le hubiese gustado / que él preguntara / - ¿te has masturbado alguna vez / pensando en mi? // ella habría dicho / -esta noche / será la primera vez. Brenda Ascoz: si tú no existes, / tu soledad tampoco. Almudena Vidorreta Torres: "Tranquila, fiera, las hay más ridículas que tú". / Pero menos niñas. E, sobre todo, Sofía Castañón. "Agora escuende les manes" é do máis emocionante que lin en muito tempo, pero non volo podo estractar. Haino que ler enteiro (por exemplo, aquí). Paga a pena.

Estás ben?

Durme un sono intranquilo nas escaleiras da igrexa que hai ao lado da miña casa, deitada de mala maneira sobre a barriga. Hai tempo que non a vía, non sabía que estaba embarazada. Cando paso ao seu lado levanta a cabeza, sorrí e estende a man. Non dá sostido a cabeza. Achégome a ela e pregúntolle: Estás ben? Levanta outra vez a cabeza, con bastante traballo, os segundos necesarios para mirarme aos ollos e escupirme. O cuspe engánchase aos vaqueros, á altura do muslo. Miro uns segundos para el e sigo andando. Esto pásame por facer preguntas ridículas. Cinco minutos máis tarde, sentada diante da lavadora, intento identificar o momento xusto no que a auga borra a tristeza a mala hostia a culpa. Esa culpa idiota que non serve para nada, nin sequera para facerme sentir mellor persoa.