O mércores arrastreime ata a aldea coas imaxes da Habana na retina, co estómago do revés e cunha débeda interna dun millón de horas de sono. Hoxe volvín temporalmente á civilización, co estómago aínda (máis) do revés e cunha débeda interna de medio millón de horas de sono, pero ben máis mecada, sobriñeada e relaxada.
Lista para o segundo asalto.