La cuestión se reduce a estar vivo en un instante,
aunque sea un instante no más,
a estar vivo
justo en ese minuto
cuando nos escapamos al mejor de los mundos imposibles

Cantas cousas pasan cando pasan cousas... Estos días véxoas estalar unha atrás doutra e sinto que dentro de min só hai espazo para o seu ruído o seu cheiro a súa luz. Pénsoas eternas, pero no o son. Pouco despois de nacer, as muxicas alasan uns segundos diante dos meus ollos e eu entendo que pronto volverán desaparecer na noite... Non quedará nada delas. Nin o ruído nin o cheiro nin a luz. Non quedará nada delas, máis ca ese instante no que eu vivín como se foran certas.