Despois de escuitar os Piratas ata o aburrimento, no gran irmán galés, quedara algo chea da melancolía de Iván Ferreiro. E as broncas co nadador, que ameazaba con tirar os discos pola ventanilla do coche se o torturaba coas súas cancións, acabaron por erradicalo da torre dos cd's (máis) escuitados. Ultimamente, volveu á miña vida, primeiro da man dunha das miñas (dúas) asturianas favoritas, despois a través de Eva Luna e da súa paixón por Deluxe e, finalmente, con todas as mentiras e verdades do tío listo que de boíño transmutou en pirata.

Ao mellor é que estou melancólica, ansiosa ou intensa (ou as tres cousas a un tempo), pero quedei trabada na letra desa canción. Si cada noche que dormí / cada minuto que pasamos / sin hablar desaparecen. Nunca me gustou durmir, sinto que perdo o tempo, e custoume anos aprender a estar en silenzo con outra persoa. Estes días case non durmo e falo (e posteo) aínda máis do habitual, falo e falo sen parar, compulsivamente, como se contalas en voz alta alixeirase o peso das miñas derrotas. Repetiré como yo quiera / ese minuto que viví / y no me importa si hay rigor. Aínda hoxe ando rumiando as horas de conversa e de silenzos con Gonzito no meu coche. Construímonos e deconstruímonos, a nós mesmos e ao outro, como aquela outra vez. Contámonos cousas que nunca antes contaramos, nin sequera a nós mesmos. E disfrazamos as verdades de mentiras, porque ás veces é a única maneira que a xente coma nós encontra para dicilas. Sólo hay mentiras y con ello / lo que quieres es decir /toda la verdad.

Só estivo dous días e bótoo tanto de menos...