Gonzito

Mañá chega a este Santiago un pedazo grande do meu Santiago Austral. Coñecino no findano fabuloso de Copacabana, pouco antes de deixar no Atlántico a miña ofrenda a Yumanjá e de mandarvos a derradeira pomba de fume do 2006. Coincidimos con el e cun amigo tan riquiño divertido interesante coma el no hostal. O destino, xa se sabe. Era findano, carpe diem, e barallei toda a noite a posibilidade de xogar as miñas cartas con algún deles. Como semrpe, barallei e barallei ata que se marearon os cabalos e o carpe diem foi ao carallo. De volta a Santiago, cando me debatía entre a autocrítica e a posibilidade de darlles uso aos teléfonos intercambiados, Evaluna descubriume divertida que os meus adonis eran parella. Xurdín reforzada das cinsas das miñas ilusións e iniciamos unha amizade estraña, discontinua pero fondísima, case familiar, que culminou nunha das mellores experiencias que vivín nun ano cheo de grandes experiencias. Entre outras muitas cousas, con Gonzo vivín unha noite única, sentada durante horas nunha hamaca á beira dun río. Unha noite na que me sentín lúa, luminosa e misteriosa como nunca antes. Como nunca despois.

A ruta comezará en Lugo, mañá pola noite; seguirá na Curuña, o sábado, se anITA nos acolle; e culminará neste Santiago, entre o domingo e o luns. Temos muitas cousas que contarnos, claro, pero aceptamos encantados novas incorporacións. Sobre todo nocturnas, porque eu non estou para muitos trotes e Gonzito é un noctámbulo impenitente.