Uno vuelve siempre a los viejos sitios en que amó la vida,
y entonces comprende como están de ausentes las cosas queridas

Atópome con Rodrigo no messenger e poñémonos melancólicos...
Hai un ano estabamos preparando os bocatas de choped para a cea de findano, mentres Rafita-Sevillano e Adri-Madri buscaban uvas a berros (o un coa outra e a outra co un) por todo Río. Compartimos os nosos bocatas con dous chilenos cachondos e divertidos cos que Roberta e eu acabamos escapando da marabunta provocada polo concerto gratuito dos Black Eyed Peas. Dous chilenos que se acabaron convertendo en dúas das persoas máis especiais que me regalou o 2007, xunto con Blair, con anITA e cos matrimonios sureños...
Adoito botar contas en findano, pero hoxe descubrín a división vital de oko e creo que ten toda a razón. A vida son tempos e os tempos, ás veces, non cadran cos do calendario.
O 2005 regaloume aos de Burela, o 2006 aos de Madrid e o 2007 aos chilenos... Porque o meu 2007 rematou en novembro, co prólogo dun 2008 compostelano, cheo de cafés matutinos e comidas marcianas, de noites de jazz e de crises existenciais alleas, de freires a valado city, de matanzas-salas-roxós-chourizos, de viños, de tapas, de LK, de ceas pijas na casa, de partidas nocturnas á consola, de llintonics conversados, de encontros e de reencontros.
O meu 2007 rematou en novembro, co prólogo dun 2008 que promete.