26 Feb 2009



Chego, por fin, á miña sombra. Levo toda a vida correndo ao sol e tiña tantas ganas de chegar, de descansar... Ergo a mirada para comprobar se, como eu esperaba, este lado da realidade se parece a unha frase sorprendente a unha imaxe emocionante a unha noite de encontros inesperados a un bico, ao mar, ao lume, a ti. Ergo a mirada un segundo. Só un. E doume conta de que non. De que estaba equivocada. Na miña sombra o que me esperaba era a puta vida. E a puta vida non vai de libros, non vai de tute, non vai de encontros, de roces, de discusións, non vai de mar nin de lume. Non vai de ti.

A puta vida vai de todo o demais.

E eu só quero arrebolar a cola e botar a correr.

25 Feb 2009

No meu moleskine XVI: Fashion victims



-Papá, que é unha miss?
-Un gato.
-Boh, papá... unha miss de mulleres...
-Ah, eso. Eso son unhes homes que se xuntan e elixen a muller máis guapa. Pero é mentira, non fagas caso, non as ven todas.
___
*A a-foto é o retrato da modelo sudanesa Alek Wek de David LaChapelle. LaChapelle é un cotizadísimo fotógrafo de moda que converteu o grotesco nunha arma publicitaria. Xa o dicía aquel, o surrealismo é unha industria cultural francesa.

24 Feb 2009

Episodios internacionais VI: Miradas



A música invade a praza. Música lixeira, despreocupada, allea. A mesma música que invade todas as prazas todos os restaurantes todos os bares todos os hoteis e todas as cabezas da Habana. El escúitaa concentrado, como quen espera oir algo importante.
Intrígame.
Fágolle unha foto e imaxino historias disparatadas. Nun momento, oe o sinal que estaba esperando. Érguese, camiña suave, lento, ritual cara ao centro da praza e comeza a bailar. Baila abrazado a un caxato, ao lado da terraza dun restaurante pijo. Baila un agarrao pintoresco para o ollo xeneroso do turista. Baila o baile máis elegante máis emocionante e máis fondo que eu teño visto bailar na miña vida, ao son dunha música lixeira despreocupada e allea, rodeado de miradas absurdas que o miran sen velo.

22 Feb 2009



Tendo a roupa e penso no marabilloso que sería poder limpar a mirada na lavadora. Programa especial 40º centrifugado e ao tendedeiro. Estou desnortada. Fixen acopio de fotos e historias para compartilas con vós á volta e agora non me recoñezo nelas. Quedaron atrás os (poucos pero intensos) momentos que pasei abrazada a un sol picante, que me arrancou cos dentes as preocupacións propias e alleas. Puido telas tragado, pero está claro que as cuspiu de volta para este lado da realidade. Nestas semanas, un dos buratos da rede de seguridade tragou a meu pai e a meu irmao. Conseguiron subir de novo, pero é imposible mirarlles para os ollos e non ver a crueldade da batalla. Eles quítanlle importancia e bromean co meu moreno, mentres eu tendo a roupa e penso que cambiaría todo o que son por unha lavadora.

17 Feb 2009

Episodios internacionais V: Exagerao



Ten 22 anos e o Estado cubano págalle 400 pesos ao mes (uns 16 euros) por estudiar. Leva a foto do fillo maior na carteira. O outro non ten nin un mes e non lle deu tempo a facerlle ningunha. Pregúntolle que fai a muller ademais de criar os fillos e responde cun sorriso algo retorto, entre pícaro e malote, que el non ten muller ningunha, que cada fillo é dunha rapaza diferente e que ningunha delas é a súa parella.
-Y cómo haces para ayudarlas a criar a los niños?
-No sé. Buscando... - forza o sorriso- No es fásil...
-No, claro, ya me imagino... -eu tamén sorrío- Quizás hubiera sido más fácil evitar tenerlos.
Deixa pasar un silenzo cargado de intención, mírame aos ollos e dime:
-No crea
...

16 Feb 2009

Episodios internacionais IV: Intelixencia Asiática



Hai muita mocidade china na Habana. Non son turistas, veñen aprender español. O outro día veu un mui noviño e mui alto (para os meus estándares) ao stand. Estivo mirando un bo cacho, nevioso, con presa, e finalmente preguntou se o idioma no que estaban os nosos libros era catalán.
- No
, díxenlle eu, es gallego.
- Ah, una de las otras dos.
- Sí, supongo que sí
...
- Y tienen diccionarios de ga-lle-go?
- Sí, tenemos estos dos.
- Pues me voy a llevar uno. Y, si es usted tan amable de recomendarme un libro de poesía, uno de literatura infantil y uno de historia, también me los voy a llevar.
- Claro. Perdona, te puedo hacer una pregunta? Cuánto tiempo llevas en Cuba?
- Cuatro meses. Venimos ocho meses para aprender el idioma.
- Aprendeis el idioma en ocho meses?!
- Noooooooo
-respondeu morto da risa- lo tenemos que aprender mucho antes de irnos...

13 Feb 2009

Episodios internacionais III: Medios intermediarios



Vexo nos medios chilenos a Chile como convidado de honra na Feira Internacional do Libro de La Habana. Véxoo nos medios cubanos. Véxoo nos españois. E véxoo na Voz.
E alucino.

12 Feb 2009

Episodios internacionais II: Habilidades negociadoras



Da lo que tienes y a pedir te quedas, díxome hoxe Damaris, pura desconfianza destilada. O día a día na Habana é unha aprendizaxe constante. Hai que coller o ritmo. Hai que forzar a máquina, pero sen afogala. Hai que atopar o equilibrio entre o sorriso e a bravura, entre a inocencia e o inxenio. Hai que escuitar e hai que opinar. Hai que mollarse. Hai que entender a idiosincrasia e o sistema. Hai que crer as mentiras e hai que dicir as verdades. Hai que negocialo todo. Todo. Tamén o ritmo o sorriso a inocencia a opinión as mentiras e as verdades... Despois de catro meses traballando 14 horas ao día, 7 días á semana, sen tempo para tomar unha caña para sobriñear para ir á aldea para pasear polo Valado... a primeira hora que botei esperando a que alguén cumplira a súa parte do trato foi insufrible. A segunda, intrigante. A terceira, divertida. A cuarta, enervante. A quinta, aleccionadora. Na Habana hai que negocialo todo. Todo... E se das o que tés, non che queda nada co que negociar.
___
* Tardaron tres horas en non poñer o toldo. A a-foto é un falso roubado, pedíronme que llela fixera.

11 Feb 2009

Episodios internacionais I: O tempo



Na miña condición de espía dobre, traio na maleta 12 kilos de roupa para min e 30 kilos de roupa comida bebida medicinas xabós fotos vídeos libros discos cartas cartos e pornografía para outra xente. Fago as entregas na porta do hotel, escondéndome da mirada acusatoria dos porteiros, e síntome como se acabase de baixar dunha máquina do tempo defectuosa. Unha máquina que, despois de darme máis voltas que unha lavadora, me deixou na fin dun século que nunca existiu.

9 Feb 2009



Posteo rápido dende Barajas. Envolta pola néboa febril desta gripe traidora e encirrada pola imaxe que C. V. sementou en min, vivo esta viaxe surrealista como unha das aventuras máis divertidas dos últimos tempos. A tos e a afonía son a coartada perfecta para gozar as performances alleas sen máis responsabilidade cá de rir, ou non, cando acaba o espectáculo...

Di Xuan Bello no primeiro capítulo dun libro mui chulo que emprego como burbulla en caso de extrema necesidade que a verdade tamén se inventa. Que a vida é sempre unha mentira máis ou menos ben contada. Engado eu que a vida, cando é mentira, pode ser tremendamente divertida.
Ou non.

7 Feb 2009

No meu moleskine XV: Iluminados



A vida é como unha fotografía, se gañas luz perdes sombra e se gañas sombra perdes luz... Moi poucas veces se gaña coas dúas mans.

___
*A imaxe é un fotograma mítico dunha película mítica, o Nosferatu de Murnau. O expresionismo ía, precisamente, de luces e de sombras. De decisións erróneas. E de traizón, paixón e loucura.

6 Feb 2009


Garry Winogrand

Botei toda a mañá cosendo remendos de urxencia na rede de seguridade. Miro a ver se polos buratos que lle quedan cabemos algún de nós e refrego nos dedos.
Non os sinto.

Se cadra, é pola neve.

5 Feb 2009

As androides soñan con post dun millón de liñas


A foto é de Elisa Gianni. Ao fondo, O inventario indócil

Aí me tedes, no Salón do Libro Infantil e Xuvenil de Pontevedra, falando de blogs e de literatura con Anxos Sumai. Metablogueando, vaia, que é o puto peor. Bueno, nesta foto en concreto, falaba Anxos. E facíao dende o punto de vista da creadora que ten asumido o seu compromiso coa literatura. Eu falei despois, como a outsider que son. Ou amateur. Ou amante, que mola máis.

Anxos debullou as características que ofrece o espazo dixital e percorreu o camiño que ven dende o que ela chama "a prehistoria galega dos blogs" até hoxe. Falou das primeiras propostas de Camilo Franco (Por conto alleo e Necesariamente X) e de Juareguizar (Familia Feliz), en vierios, do Velaquí de Olalla Cociña e de Anxos de Garda e O inventario indócil, de Elvira Riveiro, en culturagalega...

Os blogs como traballo en proceso, como cadernos de apuntamentos, como forma de promoción. Blogs de editoriais. Portais que aloxan creación literaria, editoriais dixitais, portais divulgativos, portais que inclúen crítica e blogs de críticos completan unha panorámica actual que non acaba de aproveitar as posibilidades do espazo dixital para a creación literaria. Os escritores (e as escritoras) usan o espazo dixital como usarían a máquina de escribir, sostén Anxos.

Eu sosteño que ten razón.

E despois incumplo varias leis e firo o espazo dixital cun post dun millón de liñas perpetrado nunha Olivetti eléctrica, como as ovellas.

Xa posta a metabloggear, recordei como cheguei ao blogomillo, aló polo 2004. Levaba anos en Barcelona, estaba coa morriña polas nubes e atopei Todonada. Lino enteiro case sen respirar, comentei o último post e abrín unha conta no blogspot. Nove días máis tarde, naceu Emerecindo. Dende aquela levo publicados, con este, 738 post. Nunca cheguei a saber mui ben para que os escribía. Preguntáronmo e pregunteino varias veces e aínda non sei se ten sentido. De feito, levo case 5 anos preguntándomo no propio subtítulo do blog.

Creo que cando escribín o primeiro post non era realmente consciente do que facía, para min era como escribir un correo aos amigos e incluir a unha persoa descoñecida no destinatario. Pero só a unha. E en realidade é o coñecido dun coñecido... Pero hai anos que emerecindo deixou de parecerse aos correos que lles escribía aos amigos. Hai anos que empecei a escribir cousas no blog que non son capaz de contarlle a ninguén, nin por escrito nin, muito menos, cara a cara. É unha especie de mecanismo de autodefensa. Cando posteo algo, unha idea unha angoxa ou un pensamento, é como se o metese nunha botella e o lanzase ao mar... Segue sendo meu e está protexido, dentro da súa pequena botella de cristal, pero pouco a pouco vaise alonxando e chega un momento no que o pode coller calquera, no que xa non estou tan segura de que me pertenza... e, nese momento, quedo liberada do seu peso no meu interior.

Esas mensaxes nunha botella ao longo destes anos falaron, sobre todo, do cotián e das miñas idas e volta. Da eterna emigrante retornada. Pero tamén de ética e xornalismo, de crises persoais, de viaxes, de lecturas e de situacións que, por unha cousa ou outra, me tocou vivir. Despois daquel encontro coa Melodía, intentei organizarme un pouco. Empecei a poñer etiquetas e, da mao de anITA, metín un pé na ficción, pero a auga estaba mui fría e non me acabou de conquistar a idea de arrebolarme de cabeza.

Estou máis interesada en experimentar coas formas nas que podo meter as miñas mensaxes en cadansúa botella, en intentar aproveitar as posibilidades do espazo dixital, en ver como o facedes os demais. A busca sonora e visual de Ictios, os golpes na mesa de Ascárida, as imaxes matizadas de Krrakuk, as video-receitas e as anotações efémeras de Roi... Gústame muito esta idea do efímero que defende Rodrigo, sobre todo, porque somos tantos e dicimos tantirmas cousas que empeza a ser complicado oirse unha mesma.

Conta Philip K. Dirk nesa novela tan chula na que se basea Blade Runner que, despois da Guerra Terminal, a Terra está cuberta polo Kipple. O Kipple son os obxectos inútiles, como o correo basura ou as caixas de mixtos baleiras ou os papeis dos chicles, o xornal do día anterior ou os milleiros de blogs e flickrs e fotologs e podcast que existen hoxendía... Os blogs en galego tiveron o seu auxe no 2004, onde pasaron de ter só uns 20 a principios de ano, a ter 300 a finais de ano. Onte, Blogaliza tiña rexistrados 7074. Ninguén pode luitar contra o kipple. Tampouco as androides. Como muito, podemos limpar unha pequena parcela e manter o Kipple a raia temporalmente. Hai ferramentas que nos axudan, como os lectores de sementes.

E volvemos ao comezo. Con que soñamos as androides? Que é o noso non-Kipple, cales son os nosos animais eléctricos? Eu, no meu curral de bloglines, teño un pulpo de tentáculos longos e fortes, un par de vacas que pastan ao seu aire, un can que coida da casa, algún gato que cobiza o cariño de quen lle queira pasar a mao polo lombo e máis dunha pita que pon a ovo por día... aínda que normalmente non son de ouro. Hai algún moucho que vive atento ao que escriben os demais, algún galo de pelexa e algún camaleon que imita aos que o arrodean. En tempos tamén tiven algún avestruz que escondía a cabeza, pero cada día son menos. Agora están máis de moda os pavos reais. E os peixes, claro, cada un no seu acuario…

3 Feb 2009

Achados XV: Paciencia

Vou ao taller pasar a ITV. Nestes meses, o medo cedeu parte do seu espazo ao estrés noso de cada día e hoxe sentín como un roubo cada un dos minutos que pasei naquela sala de espera baleira. Para que carallo te citan ás 9 se non teñen pensado atenderte ata as 10?
Entrei enfurruñada.
E non tardaron en devolverme ao meu lugar.
Exposta mancanda insegura, envolta polas texturas os sons e os olores dun medo coñecido, comprendín que a paciencia axuda a soportar a dependencia.

2 Feb 2009



I love you, Rachael said. If I entered a room and found a sofa covered with your hide I'd score very high on the Voigt -Kampff test.
___
*Ando a voltas cun libro xenial, que se pode descargar aquí. E aquí, en castelán (latinoamericano).