Para chegar a ese paraíso que é o salar de Uyuni, atravesamos os Andes durante oito horas por carreiros de cabras cheos de pedras e de baches nunha camioneta que tiña nome (La-Cáterin), pero non suspensión. Nese camiño infernal que leva ao edén vimos paisaxes incríbles: montes nevados que descansan sobre lagoas altiplánicas de cores imposibles, cumios vermellos marróns amaraleos que xogan ás agochadas cos seus veciños negros brancos grises, camélidos que buscan a súa merenda na neve, regatos que reflicten as cores do atardecer ata que La-Caterin os atravesa case sen alento... Entre uns e outros, comemos o rancho e o pan duns mineiros aos que a nosa visita imprevista lles "arreglou o día" e chispeamos a coca dun equipo de gravación de National Geographic. Xa ás portas do salar, durmimos (durmín) baixo sete mantas a -15ºC. E todo pagou a pena, todo se convertiu nunha anécdota, cando chegamos aos doce mil kilómetros cadrados de pureza branca, só interrompida por illas cheas de cactos e de terra seca e polas labores de extracción das saleiras (na foto, os montículos que van facendo coa sal que rascan do chan antes de subila aos camións).
E é que o paraíso do turista pode ser o inferno do autóctono. Un clima indómito (cun sol de xustiza ás doce da mañá e dous díxitos de graos baixo cero ás doce da noite), unha terra seca e chea de pedras que hai que arar a man, un dos gobernos máis pobres e ineficaces do planeta, unha historia que deixa poucas esperanzas para unha mellora pacífica e un único recurso, a sal. Unha das mercadorías máis baratas que existen, que deben rabuñar da terra, transportar en camións do século pasado, secar ao sol, embolsar a man (na foto, un saleiro sellando unha bolsa) e vender a quen sexa que a queira comprar por non máis dun dólar ao día.
No paraíso, por non ter, non teñen nin pan.
No comments:
Post a Comment