Estar lonxe, tan lonxe, cando os teus sofren implica un nivel de paranoia que eu non soporto. Non o soporto fisicamente. Hai anos que o meu corpo me berra cando unha situación non lle gusta. Creo que foi nos derradeiros meses en Barcelona cando me empezaron a sair as feridas na cabeza e nas mans. E agora, estes últimos días en Chile, case non durmo, cando consigo pegar ollo teño pesadelos, doeme a cabeza, teño o estómago anudado e feridas abertas en seis dedos. E non podo falar con (nin pensar en) eles sen chorar. Así que, apoiada incondicionalmente por est@s compañeir@s de viaxe que non sei se merezo pero que agradezo, fun falar co Capo para cambiar as vacacións que me quedaban por unha semana na casa. Saio para aí mañá a mediodía, chegarei a Lugo o domingo despois de comer, e volvo o sábado que ven.
Desexádenos sorte, que parece que non nos vai vir mal.