Doume conta, por un comentario de Roberto no blogh chileno, que aínda non vos falara do pisco. Graso error que tentarei solucionar de inmediato.



Pisco, ademáis dun val do Perú, é unha variedade de augardente e un exemplo máis do dominio da copia que teñen os meus veciños e amigos, os chilenos. Segundo conta a wikipedia, en quechua piskos eran os alfareiros que vivían nos vales de Pisco, Ica e Nazca, así como as ánforas que facían. Parece ser que o licor adquiriu ese nome porque dende un principio se almacenou nestes recipientes (toma cadea de sinécdoques). En fin, que o pisco naceu no Perú e que, sen embargo, actualmente, os chilenos consumen catro veces máis pisco que os peruanos (tres litros por persoa e ano, fronte a menos de medio litro) e producen dez veces máis (50 millóns de litros por ano, fronte a pouco máis de 4 millóns). Copiar, cópiano todo, eh, pero máis e mellor, eso si. En 2005, Perú iniciou o trámite para rexistrar a denominación de orixe do pisco ante a Organización Mundial da Propiedade Intelectual (WIPO, en inglés), argumentando que a palabra "pisco" aplicada ao licor ten unha relación estreita co espazo xeográfico onde se produce (como no caso do champagne, en Francia). Chile, sen embargo, considera que o término é xenérico (como o viño) e que pode ser usado por calquera que o produza.


Pisco premium, en Valle del Elqui (Chile)

En calquera caso, en Chile bébese muito pisco, pisco sour de aperitivo e piscola de carrete. Esta última está restrinxida a iniciados na materia ou, como mui acertadamente explicou Mike no seu momento, para o último cacharro de noites de alta inxesta de alcol e poucos recursos económicos. O pisco sour, sen embargo, é apto para tódolos públicos, baixa como a agua e sube como a escuma.
As consecuencias, terribles, comezan con este gesto,


shhh
cando te-o-es-si-la-be-ar
E acaban, ao día seguinte, coa peor resaca que coñeceu ser humano.
Ou, alomenos, eso é o que din ;)