Acábase unha época de agobio laboral (habelas hainas) e do outro lado recíbeme alguén que ten un aire ao meu eu canalla.
Só un aire.
O mércores anITA e mais eu convertemos un café despois do traballo nunha litrona universitaria, un par de piscos happy-hour, unha cea de chino regada de viño chileno e confesións galaicas, máis bares, máis piscos, máis confesións... E acabamos ás tantas inventando histriónicas coreografías para os grandes temazos de ayer hoy mañana y siempre que ambientaban unha cea de empresa chea de caras nas que ningunha das dúas queriamos vernos reflectidas.
Non, se podemos evitalo.
Non, agora que parece que o meu eu canalla está a punto de volver.
Paso a paso.
Tampouco quero presionala, non vaia ser que escape de novo.
No comments:
Post a Comment