29 Sept 2004

En El Progreso de hoxe (non fun quen de encontrar o link, así que tecleo):
Encarcelado un policía de Monforte por
su presunta relación con la prostitución
Se le acusaría, entre otros delitos, de cobrar a extranjeras para regularizar su situación en España
PERFIL
Un agente con un elevado tren de vida
El policía Emilio I.M. siempre fue objeto de comentarios entre buena parte del vecindario monfortino a raíz de su elevado tren de vida.
Más de uno que lo conoce tiene relatado sus actuaciones en prostíbulos, cuando, según dicen, amparándose en su condición de Policía Nacional, ocupaba reservados con las chicas de alterne (presumiblemente sin regularizar su situación en España) para no tener que pagar por los servicios que prestaban.
También se habla de sus andanzas por Madrid, diciéndose que frecuentaba los mejores restaurantes, locales de copas y discotecas, relacionándose con gente de la jet-set.
A muchos no le cuadraba que un agente d ela Policía Nacional, casado y con tres hijas, pudiese mantener con su sueldo de funcionario un ritmo de vida tan intenso, como tampoco disponer, apuntan otros, de un patrimonio elevado.

Ousexa, que neste mundo tolo no que vivimos un policía nacional que extorsiona prostitutas "ilegais" (en tanto que inmigrantes indocumentadas) para obter servicios (perdón polo pudoroso eufemismo) gratis chama a atención no seu contorno polo seu "elevado tren de vida"... Non teño palabras.

27 Sept 2004

Instantes decisivos


Ultimamente teño a sensación de estar a vivir momentos decisivos. É unha sensación lixeira pero persistente, un cristal viselado a través do cal vexo un mundo case real. Esta nova sensación é moito máis agradable que a pesada carga da reflexión continua que me atenazaba en Barcelona, sobre todo porque non sinto que me impida tomar decisións. Máis ben todo o contrario. Estas semanas adquirín máis compromisos que no resto da miña vida. Dinme de alta no Inem e no Servicio Galego de Colocación (experiencias tan divertidas como pouco estimulantes), matriculeime en filoloxía e no CAP, escribín algunha que outra carta de presentación sincera para traballos que sinceramente querería conseguir e investín toda a paixón que puiden xuntar nun proxecto de Amnistía que reconcilia o que fun co que quero ser. Neste tempo de ciber-ausencia tamén lin e vin a tele e fun ó cine e xoguei a tódolos xogos que atopei nos bares lugueses e falei e discutín e berrei e bebín (máis da conta) mentres combinaba eses tres verbos e recuperei nas fotos e nos vídeos (e nos amigos cambiados polo tempo pasado separados) aqueles outros instantes decisivos nos que saltei á poza nun estado de semi-insconsciencia, lixeira pero persistente.

Ñampa Zampa

El eucalipto tiene la capacidad de rebrotar. Es decir, se corta, vuelve a salir otro, se corta...etc.
Así hasta 5 veces y a partir de ahí se acaba el chollo económico. Rebrota pero xa non é o que era.
Si se deja crecer más de 12 años hasta devuelve a la tierra lo que el cabrón le chupó durante ese tiempo (ma o meno) y hasta se llega a un equilibrio ecológico (ma o meno) si no fuera porque la gente no deja que llegue a esa edad y lo corta, llevándose todos esos maravillosos minerales y nutrientes de la tierra gallega. Finalmente "os colitos" terminan en FINSA o en la fábrica de pasta de papel de Zaragoza. Pero qué rápido crece el cabrón. Es una pasada. Por eso, abuelos, abuelas, madres y padres inviertieron parte de su capital en este árbol para que sus hijos y nietos disfruten de un dinerillo en el futuro. Hectáreas y más hectáreas se plantaron con la bestia parda y ahora Galicia es verde y huele a caramelo de menta. Hasta el CIS-Madera
(Centro de Innovación y Servicios Tecnológicos de la Madera de Galicia) está sudando la gota gorda para desarrollar un aglomerado a base de astilla de eucalipto (cosa chunga y cara) porque "hay tanto" y "es tan barato".
No nos llegaba la desgracia de favorecer con el monocultivo del colito los incendios y la esqueletización del suelo. La última desgracia que nos trae esta planta y sobre todo a las múltiples familias que han invertido en ella sus ahorros, es que ahora que centramos nuestro mundo en ella, tiene una debilidad. Es el manjar favorito de este colega tan majo llamado Gonipterus. Había oído hablar de él, que los eucaliptos ya no crecen, se quedan pelaos, sin copa etc. Pues si. Ha llegado a Galicia y es feliz. Existe, y el otro día bañándome en las rocas de Lariño-Beach aterrizaron en 15 minutos 5 Gonipterus sobre mi. Hay una puta plaga en Lariño. Esto está lleno de esos pequeños zampa-colitos y estoy encantado (porque no tengo una plantación). Espero que los daños sean graves y que la administración se aplique un poco más en la gestión forestal de este rincón del mundo. http://webs.uvigo.es/adolfo.cordero/gonipterus.html

20 Sept 2004

Odianme case tanto coma eu Èles

Os ordenadores ódianme. Bill Portas, en persoa, ódiame. Os cedeses regravables ódianme. Os das imprentas ódianme... e eu, eu ódioos tamén a todos eles. Odio ó meu ordenador, que leva morto máis de dúas semanas. Odio a microsoft, por andar jodendo co güindous. E ó seu creador por ser tan rata, carallo, que xa está podre de cartos, xa lle chega a hora de deixar vivir ós demáis. Odio instalar un sistema operativo e un programa de edición de imaxe, pasar seis horas baixando escaneando e editando fotos, instalar un programa de gravación, grava-la montaxe nun cedé, abrila para ver que efectivamente estaba alí, resetea-lo ordenador e volvelo abrir (porque son unha paranoica, pensei daquela), erguerme ás sete e media para chegar cedo a santiago e para comprobar na imprenta e mais en tres cibers que non, que a montaxe non abría... e sobre todo odio volver á casa e que o puto ordenador volva estar escarallado. Sinto a ausencia, pero só de ver unha pantalla e un teclado danme uns espasmos que mete medo... se o supero, seredes os primeiros en sabelo.

7 Sept 2004

Espectacular



Mabel Rivera en Mar Adentro. Espectacular. O mellor da película, sen dúbida. E vaia por diante que son fan declarada de Amenábar. Entroutras desviacións sexuais, máis ou menos inconfesables, sempre tiven unha certa debilidade polos ollos enigmáticos e os dentes desordeados... por non falar da miña querencia polos homosexuais. Aforrádevo-las explicacións freudianas, que vivin dous anos cunha sicóloga. Só quero deixar clariño que, como me pon, non vou ser eu quen o critique por vendido, por continuista, por copión e por non ser ruso, chino ou iraní. Mar Adentro, coma as outras, tampouco inventa nada. Nin hai movementos de cámara rompedores, nin unha montaxe evocadora, nin un punto de vista innovador, nin unha construcción narrativa posmoderna... só a linguaxe cinematográfica máis rudimentaria. Aventuro que a idea era que nada te levase da historia, do guión, dos actores. É unha aposta arriscada: se esas tres cousas te convencen, a empatía é total; se non, quedas desamparado no medio do cine. A min, foi a mirada de Mabel Rivera a que me mantivo ben lonxe da butaca, suspendida no aire entre a fiestra do cuarto de Sampedro e o Atlántico, allea ós altos e os baixos de Belén Rueda, ó uso do catalán e ó desuso do galego, incapaz de recordar para que quero eu que unha película sexa revolucionaria. Hipnotizada.

Un Top 5 de homes de cine no século XXI:
John Cusack en High Fidelity
George Clooney en Ocean's Eleven
Edward Norton en 25th Hour
Colin Farrell en The Recruit
Sean Patrick Thomas en Save the Last Dance

6 Sept 2004

Mulleres do mundo, ergueivos!!!

Esta mañá descubrín por casualidade -repito, por casualidade...- un invento que chega de Canadá. Un deses que fan que a xente ou se forre cunha patente ou só consiga saír nos zappings. Unha de dúas. Neste caso declínome pola segunda opción. E é que non acabo de verlle saída.
O artefacto en cuestión chámase
magic-cone. O nome non di gran cousa, pero a historia está na súa utilidade. Noraboa ás mulleres que reclaman a igualdade absoulta co home, de oportunidades, de cualidades, de capacidades... e outras -ades diversas. Porque o magic-cone, unha sorte de cartucho-de-castañas-modernillo-dun-só-uso, ofrécelles ás féminas do mundo a posibilidade de mexar de pé con elegancia á par que discreción.
Vós diredes. A min tanta igualdade xa me da algo de noxo, que hai cousas e cousas. Se cadra, podería ser de agradecer nalgún tipo de
evento masivo con carencia de baños públicos... Pero iso si, ollo, se decidides probar o sistema non contedes con ligar despois de aliviar a vexiga contra o valado dunha obra... E se ligades atédevos ás consecuencias. A que avisa non é traidora...

Por certo, que pensaba chuzarvos unha foto do invento, pero négome a escarallar co magic-cone este momento-universitario. Nada de dispersar atención, ao Amenábar. Quen quera, que se
instrúa na web...

Niños, niñas... este é o verdadeiro motivo para ir á universidade...

2 Sept 2004

Aí vai o primeiro.- La ETB1, TV3 y la TVG frente al espejo de la programación global acaba de comeza-la súa andaina polo ciber-espacio adiante. Xa só quedan dous.

1 Sept 2004


Now Autumn's fire burns slowly along the woods...

Oda al Carburo

Hay una fábrica en Cee que llama un poco la atención. No me refiero a la comunidad económica oropea sino a ese pueblo cerca de finisterre con un poderoso veterinario, rápido, eficaz, barato y majo. Cee tiene pues un buen veterinario y una fábrica de esas de verdad. Negra asquerosa maloliente y grande. Muy grande, si se compara con una conservera o un taller de costura subcontratado por Inditex. Pues eso. Está ahí en Cee funcionando. Día y noche arrojando mierda y mas caca al cielo y dando unos cuantos y necesarios puestos de trabajo y chollo a ciertas secciones de hospitales coruñeses. Dicen que hace unas cosas que sirven para hacer otras cosas y que consume electricidad y cosas que traen en barco. Luego escupe otras cosas que también se llevan en barco y por las que les deben de pagar. Ahora parece ser que alguien dijo que que oyó decir que alguien decía que alguien iba a construir chalés bunitus alli y que se iba a tirar todo. BIEN. Maravilloso. Esperemos que sea así. Pero si antes de que se construya esa maravilla de casas con jardines de verdad, de los que hay que cuidar....pasais por Cee o mejor Brens que es donde exactamente está situada la fábrica negra y humeante, fijad vuestros ojos en un edificio blanco en una curva, saliendo en dirección Carnota, orientado hacia el mónstruo escupe mierda y al que el creador tuvo los cojones de ponerle el nombre EDIFICIO BELLA VISTA.

PD/O post é de Ojpuensuk, e con el dou por iniciada (todo o teño que facer eu, ata eso) a súa (espero que) fecunda participación neste humilde bló.