31 Dec 2008

Néboa no camiño

O 2008 non quixo amoldarse ao que tiña previsto para el. Quixen un ano tranquilo, de volta á casa, e tiven 12 meses de voráxine, de cambios, de achados, de idas e voltas, de luitas, de derrubes e de reconstrucións... Doce meses de néboa no camiño.



En xaneiro busquei as nosas pegadas por Compostela. E non as atopei. Sufrín, como un xunco, o agobio da desconfianza. Da dos demais en min e, sobre todo, da miña nos demais. A familia exerceu como rede de seguridade e dobrei pero non rompín. En febreiro vivín un millón de experiencias habaneiras. Algunhas boas, outras mui boas, outras (as menos e as máis serodias) máis ben malas. En marzo redefininme, "a la sombra de mi sombra", en Valado City. En abril namoreime de Boloña, ceei coas miñas chicas chilenas en Madrid e atopeime no reflexo dunha illa misteriosa. Re-descubrín o atractivo do malotismo ilustrado, re-vivín a confianza perpetua con La-Lorena, renovei vellas ilusións (e vellas desilusións) nunha conversa de mil horas con EL e recoñecinme, unha vez máis, n@s espiche.

En maio visitei o taller por vez primeira, alimentei enganos prosaicos (todo na vida é bon) e disfrutei con Gonzo unha das mellores conversas da miña vida. Intentei aceptar que no siempre los huesos / aguantan el peso, sentín a melodía dos días usados (por outra persoa) e esperei e esperei e esperei no paso a nivel mentres a puta nube negra o tinguía todo dunha intensidade insoportable.

En xuño sorprendeume a beleza da primavera en wineland. Entrei por fin no taller e conteivos que semanas atrás atopara no diamante que levita sobre o meu Sim tesouros aforismos eufemismos tabús o meu feminino singular preocupacións o corpo a laparoscopia a espera a anestesia as analíticas e unha cana. Na vida todo é bon, tamén o malo. No taller atopei a luz do outro lado do túnel e descubrín que non hai mellor compañía cá que eu teño, que cambiou un cuarto horrible por campos de fresas aos que apenas chegaban os ecos das historias tristes de compañías obrigadas e esperanzas mentirosas.

En xullo volvín a unha Compostela na que nunca estivera. Fíxenme pihippy, camiñei entre sombras e fume, fun a million different people from one day to the next e abrín unha fiestra atlántica no meu planeta de silenzo. En agosto sentinme covarde, antes de aplicarme un trekking terapéutico no medio dos Apapacho's e de escribir unhas notas para unha turista galega no Santiago Austral. Un ano despois do As de Espadas, descubrín intactas as miñas frustracións. As dos traballos e as vidas imaxinadas e a do riquiñismo pasivo agresivo que, polo visto, tan ben me acae. Un ano despois, sigo sen asumir que nin son tan boa como me temo nin tan mala como me gustaría. En setembro agobioume o contraste entre a tranquila quietude que me rodeaba e o meu movemento desenfocado e non souben decidirme entre parar eu ou intentar que se movera o resto, así que non fixen nada.

En outubro vin en Barcelona as luces do derradeiro vagón do metro contrario desaparecer na negrura do túnel e sentín a vertixe da dúbida perpetua. E se me equivoquei de dirección e ese era, en realidade, o meu tren? Uns días máis tarde, quen compuxo a melodía dos días usados (por min) faloume dos fíos que compoñen o seu tecido misterioso e eu sentínme fío, sentínme formiga e sentínme estrela, antes de que unha das persoas marabillosas que me regalou a experiencia habaneira me aprendese que non importa que as cousas fermosas que nos pasan sexa efímeras, mentres o instante no que as vivimos as pensemos eternas... Longa vida ás mandarinas!

En novembro arrastroume a luita vacuna, pedín paciencia e ofrecéronme gasolina e aprendín que si una puerta se cierra, se abre otra, no sé, más grande, más bonita y más fácil que ayer, más fácil que ayer... Atopei a miña fiestra no baño de I e resultou que daba a unha primavera invernal chea de vidas mentirosas, a un pudor insospeitado e a María do Cebreiro, quen me aprendeu que só se pode medir o que non nos importa e que o camiño non son todos os pasos xuntos. É o primeiro paso. Son os pés.

En decembro vivín os medos propios e as in-seguridades alleas, recibín un bico do sur e aínda máis mandarinas e letras, cheguei aos vintetodos envolta pola maré e descubrín que cabo dunha volvoreta máxica o aire é máis puro. Camiñei over the rainbow ilusionada coa teoría de Arjun Appadurai, un antropólogo da India que di que o único necesario para que o mundo evolucione nunha dirección determinada é que sexamos capaces de imaxinalo. Quero que a miña vida evolucione nunha dirección determinada, pero parece que non son capaz de imaxinar en cal. Chívanme que pararse é moito mellor que perseguir a sombra da melancolía e eu inténtoo, pero parece que, xustamente agora, non vale parala.

Foi un ano duro e deixoume derreada, pero entre obstáculo e obstáculo atopei unha ducia de persoas marabillosas que me fixeron o camiño máis fácil e divertido. Esa é a miña vitoria sobre este 2008 que morre dando guerra. E, por certo, despois da última batalla botei unha olladela cara atrás e (ben se ve na foto) a néboa que me impedía ver as cousas conclaridade pérdese, lonxana, no horizonte.

29 Dec 2008

Gaza



Como mui ben di Íñigo Sáenz de Ugarte en Guerra Eterna, queren facernos crer que os árabes son xente primitiva que só entende a lenguaxe da forza, mentres que os israelíes só aplican a forza imprescindible para conseguir un intelocutor moderado co que poder alcanzar acordos... E eu sei que unha matanza non deber ser nunca reducida a un xogo de números, pero neste caso os números son evidentes. No que vai de ano, morreron 650 palestinos a mans das forzas israelíes. Polo menos unha terceira parte eran civís desarmados, incluidos 70 pequenos. No mesmo periodo, os grupos armados palestinos mataron 25 israelís, 16 deles civís, incluidos 4 nenos.

O bombardeo israelí de Gaza suma o maior número de vítimas palestinas en catro decenios de ocupación de Cisxordania e da Franxa de Gaza. Que paren. E que deixen entrar axuda, medicinas, alimentos, electricidade, auga e outros produtos e servizos indispensables.

Actualización 30.12.2008.- Chégame unha convocatoria ao mail STOP Á MASACRE EN GAZA. CONCETRACIÓN HOXE, MARTES 30, ÁS 20H NA PRAZA DO TOURAL, EN SANTIAGO.

28 Dec 2008

Non vale parala



Soan as mesmas cancións nos mesmos bares. Bares que nestes dez anos cambiaron vinte veces de nome e de dono. Os adolescentes e os vellos tamén son distintos. Aprendo que nós pertencemos aos segundos e aprendo tamén que agora, no fubolín, non vale parala.

Parala era, precisamente, a miña especialidade.

23 Dec 2008

Sol de inverno



Á volta duns días xeniais en Compostela, atopo intacta a súa desesperación. Non hai poemas, non hai dilemas, non hai cervexas conversadas, non hai mil e unha noites, non hai flores nas ventanas. O que hai é frustración, medo e un relato entrecortado que interrompen aínda máis as chamadas das outras vidas que me esperan, que me esixen. Sinto dor e sinto culpa. Chego ao recanto agobiadísima.
Fáltame o aire.
Poño música, abro todas as ventanas e limpo durante horas. Limpo a casa. Limpo a roupa. Límpome a min mésma. Despois, baixo ao contenedor os restos da batalla e compro tres kilos de mandarinas.
Se o 2008 quere guerra, ha ter guerra.
A ver quen di a última palabra.

18 Dec 2008

No meu moleskine XIV: Solícitos



Pedid y os será dado. Mateo 23
... Está nos Evanxeos.
___
* A foto é Salvation, de Duane Michals, que ten un libro marabilloso chamado The Adventures of Constantin Cavafy.
* A cita orixinal é real, aínda que quen a copiou daquela no seu moleskine non foi Mateo, se non Lucas: "Pedid y se os dará; buscad y hallaréis; llamad y se os abrirá. Porque todo el que pide, recibe; el que busca, halla; y al que llama, se le abrirá". Pero a miña versión favorita é a de estoutra web relixiosa: "Pedid y os será dado, rozad y recibiréis"...

Crying won't help you now

Now I just keep on starring
Into the black eyes of the truth

We'll have to learn to live up on our own somehow



A imaxe atopeina aquí, pero aínda non probei coa autohipnose

Dábame medo escribir este post, porque son consicente de que esto parece o diario desquiciado dunha ciclotímica, pero é que este 2008 está sendo un ano mui complicado, de altos e baixos, e está visto que antes de morrer quere deixar dita a última palabra. Hai tempo lera por aí que pararse é moito mellor que perseguir a sombra da melancolía, que insistir na espiral que deixa as cousas no centro dun espazo no que a respiración se dificulta... E eu creo que necesito parar. Necesito viaxar, necesito voar, aínda que sexa coa imaxinación. Necesito sair deste centro no que o aire se me (se nos) empeza a facer irrespirable.
__
*E si, outra vez Camilo Franco... Estoume poñendo algo repetitiva. De feito, tiña outra imaxe marabillosa (O son da auga non lle impedía ver, / se non pensar.) pero tres veces nun mes era excesivo ata para María do Cebreiro.

15 Dec 2008

Over the rainbow



B. fálame de Arjun Appadurai, un antropólogo da India que di que o único necesario para que o mundo evolucione nunha dirección determinada é que sexamos capaces de imaxinalo. Paréceme unha idea marabillosa e jódeme terlle cortado tantas veces as ás á miña imaxinación para encaixala nos lindes da realidade. Unha realidade que por momentos se me descubre máis sorprendente interesante e fermosa do que imaxinaba.

14 Dec 2008

Vinte cantados, cabalo na mesa


No será peor de lo que era
No será peor, seguro que es mejor
Y aunque juré que nunca más
Voy a darme una fiesta por mi cumpleaños

Chego aos vintetodos envolta pola maré. Parabenízanme en todos os formatos posibles (e nalgún imposible) e eu déixome querer déixome levar polo balancé déixome gozar. Despois dunhas horas conclúo que, efectivamente, cabo da volvoreta máxica o aire é máis puro.

11 Dec 2008

Mandarinas e letras



Vai facer un ano que nos coñecemos. Non disfrutei aquela cea porque viña de ver morrer outra vida que soñara vivir e a súa perda provocábame unha dor inmensa. Hoxe sei que daquelas cinzas naceron estas brasas, estas mandarinas e estas letras, e non podo estar máis que agradecida.
Manuel e ti tedes razón, os sucesos estaban sempre ligados, a vida era unha rede de causas e consecuencias, todo tiña que ver con todo...

9 Dec 2008



Eu sonche máis ben de tanqueraiconsprait, pero non hai alcol que valga para esquivar as hostias de Amor Amén... Agradézoche a xenerosidade o regalo a dedicatoria o saúdo o consello e, sobre todo, o valor que fai falta para escribir como escribes. Declárome toda eu inexacta insoportable por impulsiva impertinente por insistente imperfecta por incisiva incoherente. Declárome fracasada ferida idiota torpe suicida. Declárome adicta.
Gracias

8 Dec 2008

No meu moleskine XIII: Ambiciosos



Teño de todo. Menos medo vergonza e cartos, teño de todo.

___
*Este Teenager Asleep pertence ao Teenage Lust de Larry Clark.

7 Dec 2008

In-seguridades



Outra cousa, máis literaria pero non menos real, son os medos propios. Os que nacen como se foran espontáneos pero non son. Os que investigamos para conseguir grandes novelas e vidas lamentables. Eses que significan que a vida que levamos é máis interesante como argumento que como experiencia.

Vivo rodeada de espellos amables xenerosos cariñosos respectuosos. Négome a sentirme reflectida no desprezo absurdo dunha persoa absurda. Négome a deixarme levar por vellas in-seguridades.