Cantina Turner

Say my name
sun shines through the rain

Loce o sol depois da choiva e eu recupero os azos en camas alleas e a perspectiva nos espellos dos cruces de camiños. A vida é unha cantina (Turner) e hai que bebela en boa compañía.
Foi, como sempre, un pracer.

O meu planeta de silenzo

Onte comín con H. nun dos recunchos especiais desta Compostela que atopei do outro lado das vías. Falamos de todo, como sempre, como só falamos coas persoas que recoñecemos como iguais. Contoume que lle gusta muito o silenzo, que o busca, que o precisa, que lle encanta compartilo e eu recordei o muito que me custou aprender a estar calada diante doutra persoa. Recordei as noites adolescentes na beira do Támesis, cando cambiei un italiano cachondo e falangueiro por un suizo calvo e interesante que me prometeu unha estrela se conseguía compartir o silenzo con el... poucos días antes de liarse cunha brasileira. Un par de anos máis tarde veume buscar a Compostela, pero daquela eu xa sabía que a estrela que dixera regalarme era, en realidade, un planeta.
O meu planeta de silenzo.

They try to tell me how to live my life

Casandra abre unha sección sobre mulleres músicas en Emuller cunha mestra do blues, Elisabeth Cotten, que compuxo esta canción aos 11 anos, ás agachadas, porque a súa familia non a deixaba tocar a guitarra. Estaba mal visto nas mulleres. Cóntanos Casandra que Cotten como tantas mulleres de entón (e de agora) casou e que como a tantas mulleres (de sempre) o seu home lle prohibiu facer o que máis quería, tocar a guitarra. Así que Elizabeth ,Libba, como tantas mulleres fixeron, fan e farán foise da casa coa súa filla e mandou ao seu home a tomar por saco. Foi a Washington DC e alí coñeceu á familia Seeger, para a que traballou como empregada doméstica. Como sempre pasa nos contos e nunca ou casi nunca na realidade, a familia Seeger non són non se aproveitou dela, senón que a axudou a comezar a súa carreira musical. América é América, a pesar de Bush e outros persoaxes da súa ralea.

Precisamente, neste vídeo aparece con Pete Seeger, un extraordinario músico folk, ao que Bruce Springsteen rescata nun dos seus últimos traballos. Seeger é un defensor dos dereitos humanos, condenado a un ano de cárcel e a moitos máís de censura polo Comité de Actividades Antiamericanas.

Volvendo a Libba, por sorte a vida foi xenerosa con ela (viviu ata os 95 anos) e tivo tempo para ver editado o seu primeiro disco aos 66 anos e recoller un Grammy.

É verdade

Señoras y señores, aunque sólo tengo un hijo natural, Diego Sánchez, puedo decir que como Martín Luther King, el gran soñador afroamericano asesinado hace 40 años, también tengo otros cuatro hijos víctimas de las minas antipersonas: la mozambiqueña Sofia Elface Fumo, a la que ustedes han conocido junto a su hija Alia en la imagen premiada, que concentra todo el dolor de las víctimas, pero también la belleza de la vida y, sobre todo, la incansable lucha por la supervivencia y la dignidad de las víctimas, el camboyano Sokheurm Man, el bosnio Adis Smajic y la pequeña colombiana Mónica Paola Ojeda, que se quedó ciega tras ser víctima de una explosión a los ocho años. Sí, son mis cuatro hijos adoptivos a los que he visto al borde de la muerte, he visto llorar, gritar de dolor, crecer, enamorarse, tener hijos, llegar a la universidad. Les aseguro que no hay nada más bello en el mundo que ver a una víctima de la guerra perseguir la felicidad.

Es verdad que la guerra funde nuestras mentes y nos roba los sueños, como se dice en la película Cuentos de la luna pálida de Kenji Mizoguchi.

Es verdad que las armas que circulan por los campos de batalla suelen fabricarse en países desarrollados como el nuestro, que fue un gran exportador de minas en el pasado y que hoy dedica muy poco esfuerzo a la ayuda a las víctimas de la minas y al desminado.

Es verdad que todos los gobiernos españoles desde el inicio de la transición encabezados por los presidentes Adolfo Suarez, Leopoldo Calvo Sotelo, Felipe González, José María Aznar y José Luis Rodríguez Zapatero permitieron y permiten las ventas de armas españolas a países con conflictos internos o guerras abiertas.

Es verdad que en la anterior legislatura se ha duplicado la venta de armas españolas al mismo tiempo que el presidente incidía en su mensaje contra la guerra y que hoy fabriquemos cuatro tipos distintos de bombas de racimo cuyo comportamiento en el terreno es similar al de las minas antipersonas.

Es verdad que me siento escandalizado cada vez que me topo con armas españolas en los olvidados campos de batalla del tercer mundo y que me avergüenzo de mis representantes políticos.

Pero como Martin Luther King me quiero negar a creer que el banco de la justicia está en quiebra, y como él, yo también tengo un sueño: que, por fin, un presidente de un gobierno español tenga las agallas suficientes para poner fin al silencioso mercadeo de armas que convierte a nuestro país, nos guste o no, en un exportador de la muerte.

___
* É verdade que Gervasio Sánchez lles dixo estas verdades publicamente á vicepresidenta do goberno, varios ministros e ministras, ex-ministros do PP, a presidenta da Comunidade de Madrid o alcalde de Madrid ou ao presidente do Senado, antes de agradecerlles o premio Ortega y Gasset que acababa de gañar coa foto que ilustra o texto. Tamén é verdade que o mesmo grupo Prisa que se gaba de premiar o xornalismo comprometido decidiu non publicar o texto.

I'm a million different people from one day to the next

Ando mui musical, mui pouco literaria e nada televisiva. Ando descoñecida. Como me sinto terriblemente insegura neste chan inestable, camiño pola rúa con decisión, imaxinando que son Richard Ashcroft naqueles meses de gravación de A northern soul que describiu como "catro meses intensos, tolos. Realmente fóra de control. Dunha forma xenial, pero tamén dunha forma terrible. Como só a boa música, as drogas malas e as emocións mesturadas poden facelo".

Sombras e fume

Rafita visita o Santiago pequeno nestes días extraños, de sombras e de fume, de ilusións e frustracións, de encontros e desencontros, de (enésima) reconstrución vital. Acompañamos o polbo á feira e os pementos de padrón cunha conversa sobre os insospeitados límites dos corpos e das mentes, sobre os ataques de ansiedade, as depresións, as arritmias, as visitas ao taller e sobre como muita da xente que queremos vive vidas que non quere vivir.

Falo con dous tipos interesantes que coñecín en épocas mui diferentes da miña vida. Os seus camiños crúzanse en Delhi e eu penso que sería divertido mover os fíos dende a distancia para forzar o encontro. Había tempo que non sabía de ningún dos dous e sorpréndeme descubrir que tampouco eles son alleos ás angoxas que nos atenazan ao resto dos mortais.

Un pouco por unha cousa e un muito por outra, ao final quedo en Compostela a fin de semana. Aproveito as horas que lle roubo ao Freire para repensar aquelo que lle dixen a Rafita pouco antes de despedirnos, índome de guai, como sempre...

A pregunta non é se seremos capaces de levar a vida que levan os nosos xefes.

A pregunta, claro, é se queremos.

Pihippy

Aquí me tedes, no niño compostelano, xogando co capricho pihippy co que pasei, definitivamente, ao bright side of life. Pensei que a transición ía ser máis difícil, pero de momento o único que non conseguín foi sincronizar a axenda electrónica (penúltimo capricho pihippy desta tía tan fashion e tan cool e tan ouyeah na que me estou convertendo). Levo todo o día de mudanza dixital e na fin de semana espero que Wu exerza (unha vez máis) de guía tecnolóxico-espiritual e me provea coa versión pihippy das ferramentas do lado escuro da vida sen as que xa non sabería vivir. Se é que podo ir a Valado City, que aínda está por ver...

Nota.- Os traballos emocionantes son mui sacrificados.

Bis.- A xente é mui complicada.

Cidades Abandonadas

A miña querencia pola melancolía casa mui ben coas imaxes e coas historias dos lugares abandonados. En Chile hai un mui famoso, Humberstone, unha cidade mineira que en dúas décadas viviu un gran explendor e a morte máis fulminante da man do nitrato artificial. Sempre quixen visitar ese escenario perfecto para o realismo máxico latinoamericano, pero ao final tivo que quedar para a próxima. Agora, tamén de Chile, chéganme os ecos desta reportaxe sobre 20 cidades abandonadas do mundo, 20 escenarios perfectos para calquera novela.

A fiestra atlántica

Unha das mulleres marabillosas que me regalou a experiencia habaneira envioume hoxe esta imaxe da súa viaxe a Marrocos. Encantoume. Convertina inmediatamente no meu fondo de escritorio e agora non podo deixar de mirala. Percorro a liña do horizonte e sinto como me invaden a paz e a tranquilidade. Comparto coa fotógrafa a curiosidade pola roupa tendida, polas figuras dos dous rapaces, e invándeme o cariño e a gratitude. Recordo a serie de fiestras* que teño a medias con esoutras dúas mulleres marabillosas que me regalou a experiencia chilena e penso no afortunada que fun sempre coas persoas, en canta xente interesante e xenerosa ten compartido comigo etapas do camiño...

___
*Bárbara, anITA, sei que non cumple as reglas do xogo, pero quería compartir tamén con vós este recunchiño atlántico... se vos coñezo como creo coñecervos, gustarávos tanto coma a min.

O incidente

Vou ao cine con Z. e vemos a última de M. Night Shyamalan. Z. odiouna. A min fíxome gracia ese punto Hitchcock que ten sufrir cos plano de follas e herbas movidas polo vento, gustoume a beleza atolondrada de actriz de cine mudo que tiña protagonista e encantoume o frikismo dese director que se mete nos títulos de crédito como o actor que dá vida a unha personaxe que nunca aparece nin fala na película. Faime gracia Shyamalan porque é evidente que el tamén se divirte facendo o que fai.
Só teño un pero. O final, claro.
E para a próxima elixes ti e queixome eu, prometido.
Sobre todo, se me levas a ver unha chiringallada desas.

Compostela is back and is new

Unha emocionante proposta laboral lévame de volta a Compostela da man dun guía excepcional. En tres días descubrín unha cidade nova, chea de recunchos espectaculares, redescubrín algúns dos meus bares favoritos e rencontreime con algunha das persoas coas que gocei a cidade noutras vidas. Xa teño niño capitalino e conto pasar ben tempo nel este vrao, así que aproveito para advertirlles a estas persoas que se preparen para acompañarme no meu reencontro con Humidtown.
E coa súa noite.

First night out
A miña primeira noite de farra post achados acabou á unha do mediodía do sábado. O curioso e que esa noite non foi a de onte, senón a do mércores. A primeira copa de viño (ehem, ao mellor caeu algún aditivo máis) en meses mantívome borracha 60 horas... 60 horas!!! Foi, con muitirma diferenza, a chea máis salvaxe da miña vida, infinitamente peor que calquera das animaladas perpetradas pola rebelde sen causa que, anque pareza mentira, algún día fun. Sobrevivín de milagro, porque tiña comigo dous cabaleiros de brilante armadura. Gracias. Eso si, como mui ben me adiantou O'Xirarei, non houbo resaca tradicional... vése que a química que aínda campa polo meu corpo ten un efecto de Alka seltzer permanente.
Aínda teño que estudiar os pros e os contras desta situación.