29 Oct 2004

matar é matar



Countries and territories which retain the death penalty for ordinary crimes (78)

AFGHANISTAN, ANTIGUA AND BARBUDA, BAHAMAS, BAHRAIN, BANGLADESH, BARBADOS, BELARUS, BELIZE, BOTSWANA, BURUNDI, CAMEROON, CHAD, CHINA, COMOROS, CONGO (Democratic Republic), CUBA, DOMINICA, EGYPT, EQUATORIAL GUINEA, ERITREA, ETHIOPIA, GABON, GHANA, GUATEMALA, GUINEA, GUYANA, INDIA, INDONESIA, IRAN, IRAQ, JAMAICA, JAPAN, JORDAN, KAZAKSTAN, KOREA (North), KOREA (South), KUWAIT, KYRGYZSTAN, LAOS, LEBANON, LESOTHO, LIBERIA, LIBYA, MALAWI, MALAYSIA, MONGOLIA, MOROCCO, MYANMAR, NIGERIA, OMAN, PAKISTAN, PALESTINIAN AUTHORITY, PHILIPPINES, QATAR, RWANDA, SAINT CHRISTOPHER & NEVIS, SAINT LUCIA, SAINT VINCENT & GRENADINES, SAUDI ARABIA, SIERRA LEONE, SINGAPORE, SOMALIA, SUDAN, SWAZILAND, SYRIA, TAIWAN, TAJIKISTAN, TANZANIA, THAILAND, TRINIDAD AND TOBAGO, UGANDA, UNITED ARAB EMIRATES, UNITED STATES OF AMERICA, UZBEKISTAN, VIET NAM, YEMEN, ZAMBIA, ZIMBABWE

De entre eles... o 80% das execucións cométenas... tatatachán: Irán, Estados Unidos y China. No 2003 houbo, cando menos, 108 execucións en Irán, 65 en Estados Unidos e 726 en China. Crése que a cifra real é moito maior. A sección española de Amnistía Internacional está a enviar cartas ós gobernos destes países pedindo que cesen inmediatamente as execucións e que se abola a pena de morte para tódolos delitos (se queres botar un cable, clika na foto).

28 Oct 2004



Bon voyage
, Z.D. e sentidiño, que nestas viaxes vaise á caza e captura do vello banqueiro suizo e vólvese toliña polos ósos do músico chileno metido temporalmente a camareiro.

27 Oct 2004



Pode que animadas por ese exemplo de corrección política e de bo gusto audiovisual que anda polas canles musicais, as retornadas a valado city (e cía.) decidimos anotarnos en masa ó ximnasio. Aínda non teño moi claro que fago eu nunha clase de jazz pump, pero xa tiven oportunidade de comproba-lo que fai unha clase de jazz pump en min...

25 Oct 2004

A Tonga da Mironga do Kaburete



Eu caio de bossa
eu sou quem eu sou

eu saio da fossa
xingando em nagò

voce que ouve e nao fala
voce que olha e nao ve

eu vou lhe dar uma pala
voce vai ter que aprender


A tonga da mironga do kaburete

a tonga da mironga do kaburete

a tonga da mironga do kaburete

a tonga da mironga do kaburete

a tonga da mironga do kaburete


Eu caio de bossa
eu sou quem eu sou

eu saio da fossa
xingando em nagò

voce que le e nao sabe
voce que reza e nao cre

voce que entra e nao cabe
voce vai ter que viver...


a tonga....


Laiarararara laiararara

laiarararara laiararara


voce que fuma e nao traga
e que nao paga pra ver

vou lhe rogar uma praga
eu vou è mandar voce...



Por que me fará tan feliz está canción? Doutor(a), doutor(a), que padezo?

24 Oct 2004



Este tipo con pinta de malo hollywoodiense é o cráneo previlegiado que perpetrou o que (ás veces) é o meu libro favorito. Hoxe atopei por aí unha entrevista dos sesenta na que disertaba sobre a influencia do LSD na creatividade artística. Pareceume fascinante o derradeiro parágrafo. Cópiovolo:

While one is under the drug one has penetrating insights into the people around one, and also into one's own life. Many people get tremendous recalls of buried material. A process which may take six years of psychoanalysis happens in an hour -and considerably cheaper! And the experience can be very liberating and widening in other ways. It shows that the world one habitually lives in is merely a creation of this conventional, closely conditioned being which one is, and that there are quite other kinds of worlds outside. It's a very salutary thing to realize that the rather dull universe in which most of us spend most of our time is not the only universe there is. I think it's healthy that people should have this experience.

Aldous Huxley, nunha entrevista para The Paris Review en 1960 que retomaron en 1999 Michael Horowitz e Cynthia Palmer para Moksha: Aldous Huxley’s Classic Writings on Psychedelics and the Visionary Experience (Park Street Press).

...xa diciamos Armental e mais eu que non era tan fácil decidirse entre a pílula azul e a vermella.

20 Oct 2004

O medio superlativo

En Unha espía no reino de Galicia. Xerais, 2004.
Manuel O'Rivas: Un país a medias.



Cando un galego se sente mal a expresión que adoita utilizar é a de "estou medio escarallado". Iso non significa que ande regular senón que está mal, moi mal, escaralladísimo. Cando está "medio peneque" é que non se ten. É o que chamariamos un medio superlativo. O mesmo sucede cando un galego di de alguén que é "medio parvo". Equivale a un parvo e medio, a unha mestura de lapabroas e paspán. É dicir, a un mediocre. Por exemplo, cando un galego di "O Bush é medio parvo" o que está a dicir é "O Bush é medio Aznar" (Saíume medio chiste).

Unha sempre pode contar con atopar xenialidades coma esta nos libros de MR, incluso nos "medio regulares"...

19 Oct 2004


Aí vai a miña. A normal, dende a cama e coa fiestra pechada (1); ábroa un pouco e achégome ó escritorio (2); coa ventá completamente aberta e subida á cama (3)..

Algunhas fiestras curiosas:

Dende a que escribía García Márquez no Caribe: El apartamento desde donde observa el mar está, de hecho, clavado en la playa. El edificio tiene tres pisos y la gente lo conoce por la máquina de escribir. El nombre no se debe, en todo caso, a que allí viva el Nobel de literatura, y sí a la forma de la construcción. Es un apartamento pequeño, con un cuarto y una sala. Un apartamento todo blanco frente al mar. Desde el pasado mes de marzo allí trabaja todos los días García Márquez, en una mesa puesta frente a la enorme ventana del dormitorio. La playa y el Caribe, sin embargo, no lo acompañan en sus horas de trabajo. "Cierro la cortina", dice, señalando una cortina casi transparente, también blanca, "porque la arena y el mar me distraen". Para él es suficiente sentir el mar. No hay necesidad de contemplarlo mientras trabaja.

A de Victor Kossakovsky en TISHE! (Hush!), quen spent a whole year filming the road works periodically visible from the window of his St Petersburg flat, shooting sequences arbitrarily as the street was endlessly being repaired for the 300th anniversary of the city.

A dunha tal Cyntia Malaran que fotografou o NY de antes do once de setembro.


Había tanto tempo que non viaxaba... As viaxes, sobre todo en transportes públicos, son unha auténtica chamada á reflexión. Seis horas sentada entre unha fiestra (1) e un pintador de estradas profesional dan para unha profunda revisión da aplicación actual dos preceptos da filosofía clásica.

Conste que o pintador de estradas era un home encantador, que encaixou como puido a súa inmensidade no seu asiento para poder baixa-lo repousa-brazos que marcaba o meu territorio. Díxenlle que non importaba, que podíamos redimensiona-lo espacio, que para os dous ben chegaba e riuse. Da igual, ehtoy acohtumbrao. Despois foime explicando as fases da viaxe: primero noh paramoh en la bañeza pa tomar argo, dehpueh noh ponen una peli, dehpueh te dejan un ratillo sin ná y ar finá te ponen otra pa que acabe juhto cuando llegamoh a madrí. nosotroh lah pelih ya lah hemoh vihto toas, que lah repiten mah que la hohtia. Pregunteille que facía logo en Galicia, para ter que ir e vir a Madrid tódalas fines de semana e foi cando se produciu a revelación total: ehtamoh pintando la autopihta de coruña a santiago. Levan meses pintándoa (xa acabaron o traxecto santiago-coruña, agora están co courña-santiago) porque se chove ou hai néboa non poden traballar. Eu alucinaba, non pensei que fora un campo tan "especializado" como para que non houbera xente capacitada en Galicia. Eh que pintamoh todah lah de ehpaña, todah. Yo llevo 35 añoh trabajando en ehto, en Galicia ya hehtao variah veceh. La gente eh mu maja, pero a mi no me guhta mucho trabajah aquí, porque eh mu peligroso, son mu animaleh conduciendo, nadie hace caso de loh avisoh de obra y dehpueh pasa lo que pasa. En la autovía orense-vigo, que también la hice yo, se cargaron a un compañero que ehtaba en la mediana. Ni que fuera a por él el pedazo animal. Quedou calado, mirando cara a ningures e eu non souben que dicir. Pensei na de veces que se me enche a boca co prudentísima que son conducindo e fixen conta mental da de veces que dupliquei a velocidade obrigatoria "por obra". Que vergonza.

Despois de ler El jueves (2), de conversar un cacho co pintador de autoestradas, de ver The Gift e Mothman la profecía e de toconear contra a fiestra nun par de ocasións, por fin chegamos a Madrí. Gustoume o ambiente (era venres pola noite e entramos por Moncloa, o ambiente era basicamente botellonero) e os letreiros de negocios imposibles recordáronme que houbo un tempo no que me apaixonaba pasear por Barcelona fichando tendas de cordós dos zapatos, prestamistas de obxectos informáticos e croqueterías. Cando e por que deixaría de verlle o encanto á vida urbana?

Véñenme buscar miña prima e o seu flamante/recente marido. Fan tan boa parella que case dan ganas de probar. Teñen unha casa xenial, moi curriña, pequena pero ben aproveitada e con toda clase de comodidades para o spare time: PS II, vídeo, dvd, unha tele do tamaño do continente asiático, cable (unha chea de canles e unha conexión a interné que os prové de pelis que aínda non se estrenaron nestes lares), tantos cedeses que non sabería por onde empeza-lo pirateo e, last but not least, un moble bar excelenteme surtido. Como lles dixen a eles, se eu tivera unha casa así ía manda-la vida social ó carallo. Motivo demáis para non tela, ademáis do voto de pobreza.

A primeira noite pedimos comida china e puxemos (e comentamos) un programa de vídeos musicais clásicos... unhas risas; acabamos vendo Diario de un skin (a reportaxe) ás catro da mañá a golpe de llintoni. Obviamente, ó día seguinte non me levantei ás oito como estaba previsto senón ás nove e cuarto e de puta casualidade.

Aínda así, cheguei a unha hora decente á sede de UXT na que, por certo, ata os baños son vermellos (3). Non fun persoa ata o café da media mañá, no que tamén lle botei un ollo ás edicións capitalinas dos xornais; quedeime coa reportaxe do suplemento madrileño de El Mundo sobre o gañador do campionato mundial de Monopoly (4). Despois, voltamos ó taller e discutimos todo o discutible sobre xénero, discriminación e violencia... o cal me encheu de dúbidas aínda non resoltas coas que non tardarei en abrasarvos.

A ralladura foi tal que apenas puiden goza-la viaxe de volta en metro (7), excelente campo de estudio antropolóxico (9) que, por certo, o domingo pola mañá estaba deserto (8). Cando cheguei á casa, ás nove e pico, estaba cansa e filosofadora (5), difícil combinación para un sábado pola noite. Ós meus anfitrións tampouco lles apetecía botarse ós bares (6), así que quedamos na casa comendo pipas e vendo a tele.

O domingo, tralo taller, deunos tempo a dar unha voltiña por Malasaña, a comer (10) nun árabe xenial (palabra de non devota) e a tomar unha caña no bar no que as tomaba Pi i Margall (11). Tras unha fin de semana marabillosa, o atasco da M30 (xogaba o Atlético) que case me deixa en terra veume recordar os contras das cidades con croquetería.

Obviamente antes de sair da cidade (12) xa estaba durmida, pero unha hora e pico máis tarde espertoume un móbil (somos xa incapaces de vivir seis horas en eles?) e non puiden volver colle-lo sono. Unha pena, porque a oferta fílmica non resultou moi variada e volveron poñer The Gift (creo que podería recita-los diálogos de memoria) que, sen os comentarios do pintador de autovías, resultou ser bastante aburrida. Así que a escapada acabou máis ou menos como empezara, escoitando clásicos entre unha fiestra e un descoñecido.

16 Oct 2004

Pablo VI-Wan Kenobi y la modernización del Vaticano

Por fin los monsigniori, monjas y eminencias podrán cuchichear sobre tangas, hachís, playboys y próstatas en latín. En 1976 el papa (Papa?) Pablo VI había creado la fundación "Latinitas" para modernizar contínuamente esta lengua y facilitar así su uso junto con el italiano en el mini estado de 44 hectáreas. 15000 nuevas palabras se han incluído desde entonces. Aquí unos suculentos
extractos de la ampliación:
Blue Jeans: bracae linteae caeruleae
Hot Pants: brevissimae bracae femineae
Idiota: homo hebes
Terrorista: tromocrates
Pero la traducción no fue siempre del todo objetiva y así un ligue se convirtió en "amor levis"
(de verdad de la buena no es, es leve) la minifalda en "camisita corta" (tunicula minima) y la mundialmente conocida Pizza se ha tenido que conformar con "tarta comprimida" (placenta compressa). Ni la braga se ha salvado del cachondeo, parvum subligaculum, algo así como "tapa rabos".

14 Oct 2004


Mañá ás catro é media parto cara á Capital del Reino. Que emocionada estou. Aí vai a miña lista de must do (se tedes algo que engadir, falade agora; se non, calade para sempre):
  • aprender cienes y cienes de cousas (estou segura)
  • coñecer xente interesante (quen me dera)
  • alimeta-lo corpo (fixo) e a alma (un domingo pola mañá... ás veces son graciosa e todo)
  • darlle o meu sentido pésame polo que a elite cultural española está a facer con el. Co ben que eu lle quero dende que se amosara tan receptivo coa beleza Espiche (años ha).
O único que me fastidia é non poder ir botar un ollo ó colexio de xornalistas, para comprobar que fan cando parece que fan algo. Como di meu pai, non se pode andar a todo.

cousas 2

Sempre quixen ser Bart. Obviamente, son Lisa.

Xa que o noso enviado especial no Imperio anda preguiceiro e non fai a análise que correspondería, toca buscar fontes de información polo mundo adiante: hai quen recolle as perspectivas alleas, quen amosa (nada máis e nada menos que) as propias, quen usa as alleas (1, 2, e 3) para describi-las propias, quen vende as propias como alleas... e hai isto.

Serei eu tamén un deserto intranquilo?

Que está pasando? Será posible que estean cambiando as tornas? Ninguén viu a tremenda mamada* post Froilán? E a enquisa sobre a pertinencia de estende-lo poquito ata o infinito e máis alá? Dende cando nos metemos nas decisións de Don Manuel? Pero isto que é, Jauja, Sodoma e Gomera, unha democracia com cal? Non quero emocionarme, pero unha viraxe no temón do xornal lugués ten máis fiabilidade electoral que o escrutinio final en Florida.

*Linkear El Progreso é tarefa imposible para unha profana coma min, así que tecleo algunhas perlas do día 13:

  1. Unas fiestas para la historia. El 250 aniversario del San Froilán resultó un éxito y deja el listón muy alto.
  2. ¡Nunca vimos cosa igual!” Los hosteleros del centro no pudieron cerrar en la noche del lunes ante la avalancha de gente que acudió a Lugo. Las existencias de los establecimientos hosteleros del casco histórico de la ciudad se agotaron en la noche del lunes. El penúltimo día de las fiestas se vivió con intensidad y fueron muchos los que se acercaron para disfrutarla con los lucenses.
  3. Lo que Lugo vivió desde últimas horas de la tarde del lunes hasta primeras horas de ayer no tiene parangón alguno. (...) Ni los más previsores pudieron con una avalancha que arrasó hasta con las despendas de unos hosteleros que no daban crédito. Y para comer Lugo, dicen los carteles; y así fue. Si el Concello quería dejar huella del 250aniversario, lo consiguió y lo que comenzó con un brindis lo remató un botellón, pero a lo grande. ¡Ahí va otro San Froilán!
  4. El Concello quiso hacer de Lugo una fiesta permanente durante los nueve días que duró el San Froilán y lo consiguió con un sinfín de actuaciones callejeras.
  5. El 250 aniversario de las fiestas de San Froilán ha servido para poner a Lugo en el mapa y ha demostrado que, con ambición, la ciudad es capaz de atraer a miles de visitantes y de movilizar a los lucenses, a los que en ocasiones se acusa de apáticos, pero que, si se les ofrece calidad, responden. En las fiestas del 2004 el Concello hizo un esfuerzo especial por ser las del 250 aniversario, pero, tras la experiencia Brown, ahora es difícil la marcha atrás y seguir condenando a los lucenses, en próximas ediciones, a asistir sólo a espectáculos de nivel medio, aunque sean gratis. El Ayuntamiento debe tomar buena nota de la experiencia y la Xunta también y dejar de traer a Lugo, en eventos como el Xacobeo, las migajas de Galicia.
  6. A nota crítica: Aunque el gobierno local se merece buena nota por las fiestas, hay aspectos muy mejorables. En el atasco que vivió la ciudad el lunes por la noche se intuye algo de imprevisión y hubo quejas por falta de policías en lugares clave. Falta, además, conocer los números de las fiestas y saber cómo se gestionó el dinero público. El año pasado se tardó mucho tiempo en conocerlos, lo que no debería repetirse.

10 Oct 2004


Ó final, debeu ser outra vez o de cuspir para ariba, acabo pasando a noite do sábado na casiña, tapada ata as orellas, acatarrada perdida, automedicándome como (non) é debido e con un par de remedios caseiros para a dor de garganta na recámara. Xa dicía eu que a supervivencia ía ser complicada. Hai máis dunha semana que non me deito antes das seis da mañá, así que son incapaz de durmir en horario decente e acabo buscando refuxio na rede, onde atopo esta curiosidade:

Page 23, sentence 5 meme

1. Grab the nearest book.
2. Open the book to page 23.
3. Find the fifth sentence.
4. Post the text of the sentence in your journal along with these instructions.

A miña meme: Era su única seguridad, porque todo el resto no se podía siquiera pensar.

Pertence a Los relatos, 1. RITOS de Julio Cortázar (Alianza Editorial, 1999). Compreino (xunto con Rayuela e mailos outros 3 da colección de relatos: Juegos, Pasajes e Ahí y ahora) nun ataque de Cortazitis aguda que me deu hai un par de anos en Lugo e que me agravaron as horas pasadas no metro de Barcelona. Os relatos de Cortázar son para min a pura esencia da vida urbana e tentei honralos lendoos a pedazos nas idas e nas vidas da cotidianeidade barcelonesa. Quizais por iso agora os teño exiliados no cuarto do ordenador... non sei que impacto me causaría re-lelos a estas alturas. E tampouco teño ganas de comprobalo.

Deixades as vosas memes?

8 Oct 2004

Noites de polbo, ribeiro e tumbadioses

Antes, nas noites sanfroilaneiras sufría en silencio as inclemencias do papel de anfitriona. Viñan os amigos de Sarria, os de Santiago, os da Coruña, os de allende la meseta; viñan os amigos dos meus amigos; viñan meus tíos, primos e demais familia; viñan os tíos, primos e demais familia de cada un dos grupos anteriormente mencionados... e con todos eles había que quedar nalgún bat-momento nalgún bat-lugar. Ás doce en San Pedro cuns que só aparecen para dicirche que pasan de ir a viños, así que mellor que quedemos ás dúas en Santa María; ás doce e media na Souto con outros, que queren ir ás barracas, nós non podemos porque temos que estar á unha na chupitería, que quedamos cos amigos dos primos de non sei quen, e xa non chegamos, así que quedamos ás tres na praza da Soidade. Ás veces pasaba que os que non chegaban eran eles, eu estiven unha vez unha hora sentada na fonte da praza do Campo esperando por un amigo que (segundo me informou despois) estaba durmindo a mona nun portal da avenida de Madrid. De feito, agora que o penso, nese mesmo momento debín ve-la luz: unha goza moito máis das visitas cando lles da (e se da) liberdade total de movemento.
Unha vez superados os reparos morais ó incumprimento das obrigas da perfecta anfitriona, o único problema é a supervivencia. Se a fin de semana pasada foi espectacular, esta non podía comezar mellor. Inaugurámola onte Armental e mais eu cunha inesperada noite de ribeiros, tumbadioses e mojitos. Como manda a tradición. Hoxe haberá que ir proba-lo polbo(nunca me afarei a esta palabra) e, coa venia do gafe borjiano, algunha desas delicatessen masculinas que andan por valado city nestes días de fiesta jorlgorrio. Mmm.

Nota para Belta.- Perde coidado, que todo parece indicar que recuperei a miña líbido. Para min que son os aires da terra. Por certo, cando vides? Esperámosvos cos brazos abertos e coa rota trazada para maximiza-las visións apolíneas. Iso si, o sábado Armental vai render pleitesía ó Carballiño, así que se preferide-lo lote completo case mellor vide o luns baila-la samba da bahía cun marabilloso mojito lugués nas mans.

7 Oct 2004


El hombre al que le cabe "el Estado" en la cabeza, quizá de ahí lo de andar dando tumbos, metiendo las orejas en los charcos, está manejando con la agilidad de un adolescente el asunto del cisma pepero-galleguil.
Algunas pinceladas ilustrativas:
-Fraga: "Ocho años es mucho tiempo y no se debe repetir" (10/9/94)
-Fraga: "Estaré al servicio del PP hasta la última brizna de fuerza que me quede"
-López Veiga: "Los que no hemos tenido ningún proceso de enriquecimiento paralelo a nuestra vida política no tenemos ningún problema".
-Fraga: "Es evidente que estamos en una crisis mundial, europea, y en todos los partidos de Galicia"
-Baltar: "Fraga es intocable pero de Fraga para abajo... democracia"
-El PP de Pontevedra expedienta a un concejal por llamar "viejo" a Fraga
-Fraga: "Me encuentro en plena forma"
-Conselleiro de Sanidade: "(Fraga) tiene un proceso gastrointestinal agudo y le hemos recomendado reposo"
-Josep Piqué: "Fraga es la solución"
La gastroenteritis de Fraga. ¿Quizá por ello lleva una faja Vulcan? ¿Se lo imaginan yendo a...?


Copy-pasteado from ghiar (tomeime a licencia de cambia-la foto), onde tamén atoparedes unha análise xenial do 15 Congreso do PP.

6 Oct 2004

Cousas

Chegarían a quererse algunha vez? Dende pequena, sempre tiven a impresión de que se odian. Non se miran, non se tocan e non se falan se non é a berros. Teñen oito fillos, algo de intimidade deberon ter. Sen embargo, ó velos parece imposible que algún día se desexasen. Hoxe, ceando todos na cociña, el dixo mentres fitaba para min con picardía "o home ese a min ni me mirou, pero a ela abrazoucha con todo o corpo, pensei que quedaba sen ela". Ela sorriu.

Levo tanto tempo dicindolles ós demais que me encantaría perde-lo control que pouco máis e acabo créndoo. Menos mal que apareceron eles: divertidos, atractivos, enxeñosos e incriblemente prepotentes. Agora xa sei que son incapaz de solta-lo timón. Se me intimidas, eu paso.

Alégrome de que nos ragharamos ó final co do casting de Gran Hermano. Se chego a estar aí dentro, ou me lio a hostias con todos ou me tiro no chan do confesionario en posición fetal a chorar mentres repito insistentemente "yo soy mejor que todo esto".

A compañeira de piso de miña curmá cambia comunicación audiovisual por filoloxía inglesa para non vivir lonxe do mozo. Canto lle durará o mozo? E a carreira?

Quixen recuperar do pasado un relato en forma de e-mail que lle mandara hai anos a un amigo que tiña ideas tan xeniais como a de cambiar "un recordo da infancia en quince liñas" por "unha fábula marabillosa de corpos etéreos que traballan no circo". Non atopei nin o un nin o outro. Eso era o bon que tiñan as cartas, non se perdían nos discos duros. Estos días penso moito naquel recordo, nas nubes de fume que facía meu tío cos ducados mentres falaba con meu pai na cociña da aldea. Nós, meu irmán e máis eu, poñiamo-los pés no tiro, cruzabamo-los brazos sobre o mármore quente e deixabamos que a cabeza "descansase" sobre eles mentres escoitabamos aquelas conversas eternas, indescifrables, apaixonantes e apaixonadas... Quedar durmido o primeiro era unha derrota imposible de asumir (como todas), así que eu sempre tentaba concentrarme nas nubes de fume, inventaba unha historia para cada unha e así ía enganando o sono. Eran historias de vacas con mamite, de pozos que non botan auga, de veciños que moven os lindeiros e de avoas incapaces de recorda-los nomes dos netos... Anos máis tarde tirei rolos e rolos tentando fotografa-la miña infancia no fume dun cigarro. Non fun quen. Agora sinto que me persigue o cheiro do ducados: onte nun concerto, hai uns días nun bar e hoxe nun ascensor.

5 Oct 2004

3 Oct 2004


Faltan 24 horas para a lectura do pregón e acabo de descubrir que teño un morado imposible na perna esquerda, que non podo estira-lo brazo dereito e que o único recordo nítido de toda a fin de semana é a repetición slow-motion dunha humillante hostia de borracha que faría as delicias dos Farrelly. Sobrevivirei a este San Froilán?