Now I just keep on starring
Into the black eyes of the truth
We'll have to learn to live up on our own somehow
Into the black eyes of the truth
We'll have to learn to live up on our own somehow
A imaxe atopeina aquí, pero aínda non probei coa autohipnose
Dábame medo escribir este post, porque son consicente de que esto parece o diario desquiciado dunha ciclotímica, pero é que este 2008 está sendo un ano mui complicado, de altos e baixos, e está visto que antes de morrer quere deixar dita a última palabra. Hai tempo lera por aí que pararse é moito mellor que perseguir a sombra da melancolía, que insistir na espiral que deixa as cousas no centro dun espazo no que a respiración se dificulta... E eu creo que necesito parar. Necesito viaxar, necesito voar, aínda que sexa coa imaxinación. Necesito sair deste centro no que o aire se me (se nos) empeza a facer irrespirable.
__
*E si, outra vez Camilo Franco... Estoume poñendo algo repetitiva. De feito, tiña outra imaxe marabillosa (O son da auga non lle impedía ver, / se non pensar.) pero tres veces nun mes era excesivo ata para María do Cebreiro.
No comments:
Post a Comment