Á volta duns días xeniais en Compostela, atopo intacta a súa desesperación. Non hai poemas, non hai dilemas, non hai cervexas conversadas, non hai mil e unha noites, non hai flores nas ventanas. O que hai é frustración, medo e un relato entrecortado que interrompen aínda máis as chamadas das outras vidas que me esperan, que me esixen. Sinto dor e sinto culpa. Chego ao recanto agobiadísima.
Fáltame o aire.
Poño música, abro todas as ventanas e limpo durante horas. Limpo a casa. Limpo a roupa. Límpome a min mésma. Despois, baixo ao contenedor os restos da batalla e compro tres kilos de mandarinas.
Se o 2008 quere guerra, ha ter guerra.
A ver quen di a última palabra.
No comments:
Post a Comment