Misteriosamente irónico

A opinión de Juan Cruz sobre este asunto concorda totalmente coa miña opinión sobre estoutro asunto. O sexto punto da súa análise sobre as polémicas declaracións da raíña española é tan clarificador como misteriosamente irónico.

Cousas que facer en Lugo cando non estás morta

Mañá, venres 31 de outubro, ás 18.30h Amnistía Internacional ofrece na biblioteca pública de Lugo unha proxección do documental A Historia das Mulleres, dirixido pola xornalista irakí Eman Khamas. Despois, ás 19.30h, a propia Eman ofrecerá unha conferencia sobre Os dereitos humanos no Iraq ocupado. Totalmente recomendable para aquel@s de nós que hai tempo que tememos sentir o número de mortes que nos chegan cada día desde Irak precisamente como eso, como un número.

Tés cartos?

Van ás castañas, dálle o lumbago e eu acurrúcome ao seu lado na cama para ver xuntos a tele. É domingo, el aínda entende menos de fútbol ca min e ten tolerancia cero coa publicidade, así que no que dura a nosa conversa zapea sen parar polos oito canles que ten a tele. Cóntolle a fin de semana marabillosa e agradezo os seus esforzos por asumir o meu entusiasmo. Pregúntame como van esos proxectos laborais tan tolos nos que me meto. Dame algún consello grave de zorro vello. Fálame con paixón das fincas, dos soutos, dos netos. Pídeme opinión sobre economía, sobre política, sobre un asunto de leis no que anda metido. Pregúntame se estou contenta e eu recordo o as de espadas e dígolle (e dígome) que si, que estou tranquila e feliz. Apampo uns segundos para o seu zapeo compulsivo e levántome. É tarde e teño que marchar para o meu recanto... Tés cartos? Doume conta de que a pregunta lle queimaba na lingua e penso que hai sete anos que non recoñezo necesitalos e que ademais el pode saber sen muito problema cantos cartos teño exactamente no banco. Dígolle que estou ben, de verdade, papá, e saio pola porta pensando que a nosa relación depende muito máis desa pregunta que de canto eu me recoñeza no espello de Electra.
___
O cadro é Electra at the Tomb of Agamemnon, de Frederic Leighton, autor dun dos meus cadros favoritos.

A comedora de mandarinas

Picture yourself in a boat on a river
With tangerine trees and marmalade skies.

Gustanme muito as mandarinas. Creo que son un dos regalos que nos fai a vida para intentar convencernos de que en realidade é boa e xenerosa, de que todas as putadas polas que leva a culpa non son idea súa. E a min gústanme tanto tanto tanto as mandarinas que todos os outonos me deixo convencer.
Unha vez, cando era pequena, erguinme da cama coa pel amarela. Meus pais, ventando o peor, correron comigo para urxencias. Despois de facerme miles de millóns de probas, o médico preguntoulle intrigado a miña nai se comera algo diferente nos últimos días. Ela, xa sorrindo, respondeulle: "onte comprei as primeiras mandarinas do ano".

Os fíos dese tecido misterioso

Lembro os fíos, a musiquiña, o recendo das teas... Lembro os fíos e esa é a razón pola que creo que un conto é unha especie de tecido que se constrúe con delicadas fibras ata encaixar, por fin, dunha forma misteriosa. E creo tamén que naquel distante pero aínda presente son da máquina de coser intuín por vez primeira a existencia dunha melodía universal. Sentín as notas dunha canción que todos, todas, formigas e estrelas, podemos recoñecer.

Non quero poñerme pesada co tema. Sobre todo porque, como todo o mundo sabe, eu non son unha tipa que guste dos fanatismos. Non o son, en serio. Pero é que me fascina a capacidade que ten esta muller para debuxar no aire as imaxes da vida que habita. Debúxaas con tanta precisión que acabo por sentirme parte delas. Instálome nas súas fotos de cores gastadas como se estivera na miña propia casa. Séntome nun sofá de skai marrón dese lugar improbable que é o Ateneu barcelonés e escoito o son da máquina de coser, ulo o recendo das teas, vexo o serrín mollado pola auga que escorrega do vello paraugas... sinto a súa melodía, a melodía universal, e ao sentila dubido se serei formiga ou serei estrela. Se cadra son as dúas cousas, penso, e aínda non o sei. Non o sei e, protexida polo tecido delicado do seu relato, tampouco importa tanto.

Galicia en 100 palabras I

Esta no será otra canción de amor, aunque he de reconocer que no me importa decir lo que todos ya saben... Un dous tres. O ritmo que marca o seu pé báteme nas tripas. Un dous. Sinto nos osos os seus toques decididos. Un dous tres. Erízame o corpo todo o son da madeira rasgando a pel. Un dous. Peta suavemente cunha baqueta contra a outra e o sangue detense nas veas do pescozo. Un dous tres. Decarga con forza e a súa violencia péchame os ollos a boca o nariz os oídos a pel. Un tres catro. Esta no será otra canción de amor, aunque he de reconocer que cuesta más olvidar que odiarte o amarte...
___
* A afoto é de anITA, claro.

Obxectivos para o outono

1. Facer unha serie de fotos de paraugas
2. Escribir 100 palabras para as fotos de Galicia que elixa anITA e seleccionar as miñas fotos para os seus relatos.
3. Inaugurar o meu niño cunha noite de chicas e crema de orujo
4. Vivir unha noite sórdida (ou non) cun descoñecido
5. Seguir diversificando
6. Celabrar os 33 de anITA ata olvidar que os cumpre
7. Escapar unha fin de semana a un sitio bon, bonito e barato
8. Cumprir todos os puntos anteriormente citados

La cuestión se reduce a estar vivo en un instante,
aunque sea un instante no más,
a estar vivo
justo en ese minuto
cuando nos escapamos al mejor de los mundos imposibles

Cantas cousas pasan cando pasan cousas... Estos días véxoas estalar unha atrás doutra e sinto que dentro de min só hai espazo para o seu ruído o seu cheiro a súa luz. Pénsoas eternas, pero no o son. Pouco despois de nacer, as muxicas alasan uns segundos diante dos meus ollos e eu entendo que pronto volverán desaparecer na noite... Non quedará nada delas. Nin o ruído nin o cheiro nin a luz. Non quedará nada delas, máis ca ese instante no que eu vivín como se foran certas.

Pasan os anos como pasan os metros do outro andén, antes do previsto e a gran velocidade, e cando as luces do derradeiro vagón desaparecen completamente na negrura do túnel, sinto a vertixe da dúbida perpetua. Ao mellor equivoqueime de dirección e ese era, en realidade, o meu tren.



Tal noite coma esta, hai once anos, estaba sentada na cama do meu primeiro piso de alquiler, en Compostela, rodeada polo millón de obxectos que me eran imprescindibles para sobrevivir. Hai nove, estaba segura de estar namorada. Hai oito, sufría unha das peores resacas da miña vida no avión no bus no tren no taxi que me levaban cara unha nova vida na que había mui poucas cousas imprescindibles, mui poucas persoas imprescindibles. Hai sete, sorteaba o precipicio do comezo da vida adulta nunha liteira do Estrella Galicia que me traía a Barcelona. Hai catro, celebraba o retorno do exilio cunha noite de polbo ribeiro e tumbadioses. Hai dous, vivía o meu primeiro temblor chileno á beira da piscina do embaixador español, onde celebrabamos, supoño, a masacre. O ano pasado por estas datas deixaba pasar varios trens porque neles non cabiamos eu e mais a miña maleta, que volvía estar chea de cousas e de persoas imprescindibles. Esta noite, despois de camiñar toda a semana sobre as pegadas das outras vidas que vivín en Barcelona, teño a sensación de levar anos apampando para o túnel polo que desapareceron as luces do derradeiro vagón.

Rear Window I: Líquidos

Quedan dous días á semana, á mesma hora, nese recuncho escondido que eu chamo vida real. Primeiro, discuten. Y qué hago? Dime, eh, qué hago?, preguntalle ela a berros. Tú sabrás, si tú no lo sabes, no te lo voy a decir yo, respóndelle el, tamén a berros. Sempre a berros. Despois da batalla, sentan mirando cada un para o seu lado e fuman un cigarro áspero e silencioso. Síntoos líquidos e a súa vulnerabilidade provócame un pudor infinito. Pecho a ventana indiscreta e invento calquera asunto que me leve lonxe da mesa de traballo. Vou, por exemplo, tirarme enriba da cama para escribirvos un post extraño e cotilla. Cando volvo, estanse despedindo.
Entre bicos e miradas cómplices parecen aínda máis vulnerables.

Rewarding greed and stupidity

The Last Laugh - George Parr - Subprime

- Now, you see, people are saying the crisis is likely to turn into a financial melt down. I mean... Could that be avoided?
- It can be avoided provided the Governments and Central Banks give us, the financial speculators, back the money that we've lost.
- But, isn't that rewarding greed and stupidity?
- No, no. It's rewarding what the Prime Minister Gordon Brown called "the ingenuity of the market".

Vía Guerra Eterna