Van ás castañas, dálle o lumbago e eu acurrúcome ao seu lado na cama para ver xuntos a tele. É domingo, el aínda entende menos de fútbol ca min e ten tolerancia cero coa publicidade, así que no que dura a nosa conversa zapea sen parar polos oito canles que ten a tele. Cóntolle a fin de semana marabillosa e agradezo os seus esforzos por asumir o meu entusiasmo. Pregúntame como van esos proxectos laborais tan tolos nos que me meto. Dame algún consello grave de zorro vello. Fálame con paixón das fincas, dos soutos, dos netos. Pídeme opinión sobre economía, sobre política, sobre un asunto de leis no que anda metido. Pregúntame se estou contenta e eu recordo o as de espadas e dígolle (e dígome) que si, que estou tranquila e feliz. Apampo uns segundos para o seu zapeo compulsivo e levántome. É tarde e teño que marchar para o meu recanto... Tés cartos? Doume conta de que a pregunta lle queimaba na lingua e penso que hai sete anos que non recoñezo necesitalos e que ademais el pode saber sen muito problema cantos cartos teño exactamente no banco. Dígolle que estou ben, de verdade, papá, e saio pola porta pensando que a nosa relación depende muito máis desa pregunta que de canto eu me recoñeza no espello de Electra.
___
O cadro é Electra at the Tomb of Agamemnon, de Frederic Leighton, autor dun dos meus cadros favoritos.
No comments:
Post a Comment