Pasan os anos como pasan os metros do outro andén, antes do previsto e a gran velocidade, e cando as luces do derradeiro vagón desaparecen completamente na negrura do túnel, sinto a vertixe da dúbida perpetua. Ao mellor equivoqueime de dirección e ese era, en realidade, o meu tren.



Tal noite coma esta, hai once anos, estaba sentada na cama do meu primeiro piso de alquiler, en Compostela, rodeada polo millón de obxectos que me eran imprescindibles para sobrevivir. Hai nove, estaba segura de estar namorada. Hai oito, sufría unha das peores resacas da miña vida no avión no bus no tren no taxi que me levaban cara unha nova vida na que había mui poucas cousas imprescindibles, mui poucas persoas imprescindibles. Hai sete, sorteaba o precipicio do comezo da vida adulta nunha liteira do Estrella Galicia que me traía a Barcelona. Hai catro, celebraba o retorno do exilio cunha noite de polbo ribeiro e tumbadioses. Hai dous, vivía o meu primeiro temblor chileno á beira da piscina do embaixador español, onde celebrabamos, supoño, a masacre. O ano pasado por estas datas deixaba pasar varios trens porque neles non cabiamos eu e mais a miña maleta, que volvía estar chea de cousas e de persoas imprescindibles. Esta noite, despois de camiñar toda a semana sobre as pegadas das outras vidas que vivín en Barcelona, teño a sensación de levar anos apampando para o túnel polo que desapareceron as luces do derradeiro vagón.