Os fíos dese tecido misterioso

Lembro os fíos, a musiquiña, o recendo das teas... Lembro os fíos e esa é a razón pola que creo que un conto é unha especie de tecido que se constrúe con delicadas fibras ata encaixar, por fin, dunha forma misteriosa. E creo tamén que naquel distante pero aínda presente son da máquina de coser intuín por vez primeira a existencia dunha melodía universal. Sentín as notas dunha canción que todos, todas, formigas e estrelas, podemos recoñecer.

Non quero poñerme pesada co tema. Sobre todo porque, como todo o mundo sabe, eu non son unha tipa que guste dos fanatismos. Non o son, en serio. Pero é que me fascina a capacidade que ten esta muller para debuxar no aire as imaxes da vida que habita. Debúxaas con tanta precisión que acabo por sentirme parte delas. Instálome nas súas fotos de cores gastadas como se estivera na miña propia casa. Séntome nun sofá de skai marrón dese lugar improbable que é o Ateneu barcelonés e escoito o son da máquina de coser, ulo o recendo das teas, vexo o serrín mollado pola auga que escorrega do vello paraugas... sinto a súa melodía, a melodía universal, e ao sentila dubido se serei formiga ou serei estrela. Se cadra son as dúas cousas, penso, e aínda non o sei. Non o sei e, protexida polo tecido delicado do seu relato, tampouco importa tanto.