Melodía dos días usados (por outra persoa)

A melancolía para min é só unha liña branca que separa a alegría e a dor, unha atalaia privilexiada dende a que observar a vida e contala*.



Recibo e leo, dunha sentada, os dous libros que me quedaran fóra do ventre da balea. Engulo os días usados por Anxos Sumai nunha mañá. Emociónanme. Inúndanme. Paralízanme. Sinto esa enerxía que me atravesa con algúns libros, que me leva a queimar a lectura rapidisimamente, aínda contra a miña propia vontade. En realidade, eu non quero acabalos, nin rápido nin despacio, non quero acabalos nunca, porque non quero quedar orfa desa voz en off que por veces parece narrar os meus propios pensamentos. Síntome como se alguén escuitara muitas das cousas que me digo a min mésma, lles dése forma e as publicase nunha especie de manual básico para a comprensión profunda dunha persoa normal que ata este momento se tiña por especial. A empatía chega a un punto surrealista, concéntrico, que me asusta un pouco, cando a voz en off describe -falando das fotografías de Nan Goldin (!!)- as sensacións que está producindo en min, aquí e agora, a súa lectura:

Sábado, 5 de outubro de 2002.- Botamos horas mirando a exposición de fotos de Nan Golding. Fotografías da vida privada, a vida máis íntima: a propia, a dos amigos, a dos amantes. A vida vivida e contada sen medo, sen pudor, como nun diario case segredo, case prohibido. Saio de alí con ganas de abraza-la xente e dicirlle: "o teu medo é o meu medo". Saio alegre pola vida vista en imaxes, abatida pola dor que recoñezo nos demais pero estrañamente feliz por saber da alegría e da tristeza comúns, universais. En fin, en paz. Cando se fala con valor do trivial, da felicidade, do íntimo ou do doloroso, desaparece o medo, porque nos vémo-la fenda que, como un machadazo, todos temos en algures.

Alucino. Pecho o libro, métoo no bolso, collo o coche e vou á aldea. Teño que vivir un pedazo da miña vida, porque me angustia un pouco sentir que nada do que eu sinto, do que eu penso, do que eu vivo, é novo. Está todo dito. Camiño da aldea, sen embargo, escuito a miña propia voz en off máis insistente, máis alta e máis segura ca nunca. Tranquilízome un pouco e penso que o que teño que facer é gozar desta empatía, da paz que me dá ver que os demáis tamén teñen fendas, e, se cadra, aproveitar esta enerxía e tentar darlle forma á miña propia voz en off, tentar escribir máis ou, máis ben, tentar escribir mellor.

Unhas horas máis tarde, cando me volvo poñer coa lectura, atopo esto:

Martes, 28 de xaneiro de 2003.- Cando leo boa literatura sinto ganas de escribir máis e mellor, sentarme diante do ordenata e non parar de contar cousas. Pero outras veces non, outras veces pregúntome para que escribo se xa hai outra xente que di moito mellor ca min as cousas que eu quero dicir.

Ao final vai resultar que teñen razón os posmodernos, está todo dito e ao carallo.
___
* Melodía de días usados, Anxos Sumai.
**A fiestra aberta pertence ao novo proxecto fotográfico iniciado a seis mans con anITA e con Bárbara, roubeilla a unha casa moribunda que só deixa ver as súas feridas aos que camiñan polo adarve da muralla, en Lugo.