Nas exequias dun fermoso blog que había pouco tempo que descubrira, atopei outra xoia que me levou o alento...

Di domimob que di Nan Goldin que O sexo non é só un acto físico. É sobre todo un medio de comunicación baseado en certa exposición, confianza e vulnerabilidade que non poden ser expresadas doutro modo. Non sei cal dos dous estará máis exposto, confiado e vulnerable.

Soraya Gutiérrez Arguello preside a ONG de dereitos humanos colombiana Corporación Colectivo de Abogados José Alvear Restrepo, que leva anos tratando de levar perante a xustiza os membros das forzas de seguridade, incluidos oficiais de alta graduación, implicados en violacións graves de dd. hh. O 13 de maio, Soraya recibiu, na súa casa, un paquete que contiña unha boneca decapitada, cortada en pedazos, queimada e co corpo pintado de esmalte vermello. A boneca tiña tamén unha cruz debuxada e ó seu carón había unha nota: “Usted tiene una familia muy linda cuídela no la sacrifique”. Ese mesmo día, o xornal nacional El Tiempo publicaba un anuncio no que o Colectivo José Alvear Restrepo pedía avogados, sicólogos e sociólogos para incorporarse de xeito inmediato. O anuncio incluía os números da organización. Non o puxeran eles. O día seguinte, un anuncio similar pedía, no mesmo xornal, guardias de seguridade e daba unha data e un lugar para que se presentaran os candidatos. Tampouco o puxeran eles e a data e o lugar coincidían cos dunha reunión entre a organización e víctimas de violacións dos dd.hh.

Amnistía Internacional considera que Soraya Gutiérrez Arguello está en grave perigo e fai un chamamento para que escribamos cartas (e copio):

1) Expresando preocupación por la seguridad de Soraya Gutiérrez Arguello, presidenta de la Corporación Colectivo de Abogados José Alvear Restrepo, que recibió una amenaza de muerte el 13 de mayo, así como por la seguridad de su familia y de otros miembros de la organización.

2) Pidiendo que se lleve a cabo una investigación exhaustiva e imparcial sobre esta amenaza de muerte y las demás amenazas realizadas contra la organización, que se hagan públicos sus resultados y que se lleve a los responsables ante la justicia.

3) Instando a las autoridades a tomar medidas efectivas para proteger a Soraya Gutiérrez Arguello, su familia y otros miembros de la organización, tal como ellos mismos han solicitado, de manera que puedan continuar desempeñando sin peligro su labor, legítima y muy importante, de defensa de los derechos humanos. Instando al gobierno a cumplir plenamente los principios establecidos en la Declaración de las Naciones Unidas sobre el Derecho y el Deber de los Individuos, los Grupos y las Instituciones de Promover y Proteger los Derechos Humanos y las Libertades Fundamentales Universalmente Reconocidos.

4) Pidiendo al gobierno que investigue todas las amenazas contra defensores de los derechos humanos y lleve a los responsables ante la justicia, y que inicie un diálogo significativo con los defensores de los derechos humanos para determinar cómo protegerlos de los ataques.

E llelas enviemos a:
Señor Presidente Álvaro Uribe Vélez
Presidente de la República
Palacio de Nariño
Carrera 8 No.7-2
Bogotá, Colombia
Fax: + 57 1 337 5890

Sr. Sabas Pretelt de la Vega
Ministro del Interior y de Justicia
Av. Jiménez No 8-89
Bogotá, Colombia
Fax: +57 1 560 4630

Dr. Luis Camilo Osorio
Fiscalía General de la Nación
Diagonal 22B 52‑01 (Ciudad Salite)
Bogotá, Colombia

Se vós enviades tres e se xuntan coas miñas tres... e coas tres dalgún outro perdido por aí... ó mellor (chamádeme ilusa) conseguimos evitar algunha desgracia.

Bad news.- É curioso como nos afectan as malas noticias alleas. A morte dun ser querido por un ser querido por nós é unha tristeza inevitable, lene e discontinua, sobre a que non temos poderes nin dereitos. Hoxe comecei o día cunha mala noticia para un ser querido e acáboo coas bágoas de miña irmá porque lle quedou unha e será a única das súas amigas que non faga a selectividade en xuño... moito máis superficiais e innecesarias, as súas queiman igual que tódalas bagoas.

Entraron buscando abrila vin

O terrorismo e as súas caras.- O departamento de seguridade nacional dos E E U U ten 48 horas para decidir que fai con Luis Posada Carriles, acusado polos gobernos cubano e venezolano de terrorismo, que foi detido onte en Miami tras nove meses de "clandestinidade" en territorio swtadounidense. Por norma, a oficina de inmigración e aduanas dos E E U U non envía a ninguén a Cuba nin a países que cre que actúan de intermediarios de Cuba, polo que, din, "seguiremos revisando a situación migratoria de Posada". Mentres, mantéñeno baixo custodia nun lugar descoñecido de Miami. Ighualiño que aqueloutros.

O show dos Tonéchos é líder, tamén os xoves, na súa franxa horaria cun 26,1% de xeeeeeeeeer.

Rafa Ferreiro para AGN, via EP:

El PSdeG presentó hoy su campaña electoral con un lema que parece inventado por el icono televisivo de moda, el Neng de Castelfa: "Móvome". Detrás de este eslogan cacofónico subyace la idea de una campaña participativa y dinámica en la que el candidato se pateará Galicia de norte a sur y de este a oeste ofreciendo su mano a todo el que la quiera estrechar. Igual que el espídico personaje de Buenafuente, Touriño recorrerá el territorio gallego con su autobús 'tuneao' en busca de la reafirmación a su convicción de que la sociedad quiere cambio y que éste lo representa el socialismo. Junto con el trailer de Novas Xeracións pueden protagonizar carreras dignas de "The fast and the furious" en las controvertidas autopistas y autovías gallegas. Al margen de juzgar la ideoneidad del lema, que para eso están los expertos (como el despedido Capmany, autor del ya mítico ZP y que no acabó de convencer a Touriño), lo cierto es que del eslogan ya se apunta una pega, la dificultad para su pronunciación, aunque también es verdad que las frases elegidas por los políticos siempre son más dadas a la sátira que a su ensalzamiento por parte del pueblo llano. Por eso, a la espera de lo que decida el Bloque, los periodistas gráficos ya tienen un filón en los carteles electorales de PP y PSOE situados unos al lado de los otros, "Móvome Máis". Sólo falta que los nacionalistas opten por un eslogan del tipo "Polo País" para cerrar un ajustado retrato de la ajetreada campaña del 19-J.

A posmodernidade ténche unhas cousiñas... Esta entra en cólera porque "la grabación y posterior difusión de cuatro capítulos adicionales sin contar con la responsable de la idea original es una clara y evidente vulneración de los derechos morales y patrimoniales de la autora, supervisora creativa y protagonista". Por se reclamar a autoría dun producto de vello fora pouco, Ana Obregón asegura ter "un sexto sentido para saber qué programas van a funcionar en televisión", e di tamén que "trabajará para que su nueva serie sea uno de ellos".

Para @s que entraron buscando a Pedro Rubal Pardeiro.

Engádego.- Como me debo ó meu público, e o inteleztual mariñano ben o merece, incluirei tamén á competencia.

Atención ó número 19 de-la-Coru. Nós gañámoslle unhas eleccións a este tipo. Sen facer campaña. Case sen querer. Eu mira que o intento, pero hai algunhas cousas do bienlli que me superan.

Eu fun a un cole dos arrabaldes dunha capital de provincia no que durante anos nos deron as clases de galego en castelán. Unhas clases aburridísimas e estupidísimas que consistían en saír ó encerado conxugar verbos (regulares) e/ou traducir frases ridículas con palabras fundamentais para a supervivencia do idioma como “el delfín nada rápido” o “el tenedor es pequeño”. Sen embargo, non recordo moi ben cando, como nin por que, sendo mui pequenos representamos unha peza xenial de Manuel María: Berenguela, aventuras e desventuras dunha espiña de toxo na que eu fun, como non podía ser doutra maneira, a espiña de toxo.

Sempre fun un toxo. Meu pai di que de pequena non era así, pero que nunca lle perdoei que lle cedese o meu posto de privilexio no seu colo á miña irmá pequena. Cando ela naceu, eu tiña oito anos e meu pai xura e perxura que foi dende aquela que non quixen máis colos nin máis bicos nin máis palabras mecosas. Eu non recordo tal, para min que xa antes desas vendía bastante caros os bicos e os comentarios máis ou menos eloxiosos. Claro que como sempre fun mui maior, mui revella, e mui segura de min mesma, nunca me preocupou demasiado ser tan brava, lo que eh, eh y no pueh no seh. A miña sicoanalista particular, coa que compartin piso, conversas interminables, cheas espectaculares, obxectos de desexo e unha das maiores broncas da miña tranquila existencia, aseguroume unha vez que eu non facía máis que repetir os patróns familiares. Que son cagadiña a miña nai, vaia. Na miña casa, o bon sempre foi meu pai. O doce, o suave, o que nunca nos nega nada, o que che agarra a man vendo a tele e te abraza emocionado cando te vas de viaxe. Miña nai ri e fala berrando, dá o seu permiso cun seco "poderás", non podo contar na miña vida adulta máis de tres bicos seus e sei que se sinte orgullosa de min cando rebaixa o ton das súas críticas mentres esconde un sorriso traidor. Non sei se podo non ser así. Nin sequera sei se quero non ser así. Eu ó que aspiro é a que a xente que me importa entenda os meus "poderás", os meus bicos e as miñas críticas susurradas nun sorriso.

Walrff-ismo

Este parlamentario demócrata, reverendo baptista "afroamericano" presentou unha iniciativa lexislativa, que aínda ten que ser ratificada polo Senado dos e e u u, coa que pretende "prohibi-los movementos excesivamente insinuantes e de aberta connotación sexual nas coreografías das cheerleaders". Al Edwards é un ideólogo, un clarividente, que xa en tempos presentou unha proposta para acabar coa droga amputándolle-los dedos ós traficantes. Liña dura.

Veño de falar con Pedro Rubal Pardeiro, inteleztual mariñano que presenta o venres que vén un libro titulado De Maquiavelo a Walraff. Dos víctimas de la hipocresía ajena, no que defende o maquiavelismo "ben entendido" (determinados fins poden xustificar determinados medios graduados polas súas circunstancias) tanto na política como no xornalismo. E ocórreseme que non sei se me dis-gustará tanto a proposta de lei usamericana coma a crónica na que a descubrín:

Las cheerleaders son una institución muy genuina de Estados Unidos que se expandió en todas las escuelas del país en los años cincuenta, amén de ser un complemento obligado en los partidos de las ligas profesionales. Se dedican a esta actividad desde niñas de 2 años hasta cuarentonas. Existen escuelas y concursos. Las cheerleaders de las escuelas contribuyen a hacer de los partidos acontecimientos muy importantes. Las high schools norteamericanas tienen a veces instalaciones deportivas equiparables o superiores a clubs profesionales en Europa. Es cierto que las cheerleaders, debido a la televisión y el cine, arrastran cierto estereotipo de ser chicas algo frívolas, mujeres objeto preocupadas en exceso por gustar al varón. Los productos pornográficos las han usado amenudo como fetiche.

Outro clarividente este Eusebi Val.

A Mariña is different. É incríble o que se pode rir unha cos políticos mariñanos. Os meus favoritos son os focenses, tanto os uns coma os outros. Os primeiros son mui televisivos: "el alcalde es aficionado a manifestarse por los montes cuan curro jiménez". Os segundos, máis musicais: "Fanjazz interpretará en Foz A garrota de Ipanema". Pícame a curiosidade, a ver cantos entran dende o google buscando carmiñas buranas brasileiras.

Unha vez máis

A fiscalía de Lugo imputou, a través do xulgado de Viveiro, a unha sobriña de Manuel Fraga, Ana Robles Fraga, que exerce como directora do IES Perdouro de Burela por un presunto delicto contra a Administración pública. Tamén se imputa polos mesmos delictos á secretaria do centro educativo, Soledad Gude; á persoa contratada de forma irregular, María José López Galán; e ó inspector de educación Manuel Álvarez Martínez.
Pero no diario de Lugo desde 1908 non o veredes.

Sempre lles tiven moita envexa ás Marías, porque teñen unha chea de cancións escritas para elas. Unha vez choreille a alguén con tanta convicción que buscou unha suitable para min. Gravouma nunha cinta (que tempos aqueles!) xunto con outras que cría que me podían gustar. Entre elas, unha que entendín gardaba unha mensaxe segreda só para os meus oídos (non tardei en descubrir que non era tan así) e outra que escoitei mil veces (play-stop-rewind-stop-play) e que volve agora a min, quen sabe se para quedar:

Into this life we’re born
Baby sometimes we don’t know why
And time seems to go by so fast
In the twinkling of an eye
Let’s enjoy it while we can
Won’t you help me sing my song
From the dark end of the street
To the bright side of the road

Somos distintas...



You're Ireland!
Mystical and rain-soaked, you remain mysterious to many people, and this makes you intriguing. You also like a good night at the pub, though many are just as worried that you will blow up the pub as drink your beverage of choice. You're good with words, remarkably lucky, and know and enjoy at least fifteen ways of eating a potato.You really don't like snakes.

Somos iguais...

Xa teño informado dalgunha das miñas rarezas. Sen embargo, nunca vos falei da esquizofrenia lingüística que padezo dende pequena. Aprendín a falar en galego. Na miña casa sempre se falou galego. Pero cando comecei a ir ó cole cambieime ó máis puro castrapo lugués. O irmán pequeno de miña nai, o tío novo e divertido que na adolescencia che regala condóns e che paga as primeira copas, colleume un día e arengoume sobre a necesidade de realizar esa elección lingüística dun xeito consciente, aconselloume que non me deixara levar senón que o pensase e decidise en que lingua quería falar. Eu debía ter uns seis anos. Así fun sempre de petarda e de revella. En fin, naquel momento decidín que empregaría con cada quen a lingua na que me falasen. Evidentemente, tamén sufro unha aguda correción políticoide. Hoxe son un case vinte anos máis petarda e máis revella e xa sei que é imposible facer iso sen caer nun estado de esquizofrenia lingüística irreversible. E, sen embargo, falo galego con tódolos membros da miña familia, cos amigos e/ou coñecidos que (me) falan galego e cos amigos e/ou familiares dos meus amigos que (me) falan galego pero son incapaz de falalo cos amigos de sempre, cos que sempre me comuniquei nun fluido castrapo lugués, por moito que sexa consciente de que eles padecen a mesma esquizofrenia lingüística ca min.
pd/ alguén pode explicarme por que existe a diérese en galego?