Sempre me acusaron de ser a persoa menos diplomática do mundo. Sincera ata o enfermizo, segundo aquela a quen lle tocaba arreglar as miñas desfeitas, co tempo aprendín a non dar opinións non solicitadas e mesmo a suavizar as que intúo poden mancar aos demais. Tamén aprendín a non solicitar opinións que intúo me poden mancar, porque non me vai o masoquismo e porque sei que me mancaría aínda máis unha mentira piadosa que un comentario ferinte. Onte, sen embargo, aproveiter a nosa última cea para preguntarlles a La Lore e a un Alikense a súa opinión sobre a miña vida, sobre quen fun, quen son e o que podería ser, sobre onde estou e cara a onde vou. Fíxeno sabendo que a resposta non sería fácil de dar nin fácil de recibir, porque confiaba (confío) na súa franqueza e no seu criterio. Non foi tan terrible, nin tan difícil, nin (seguramente) tan franca como esperaba e quedei con ganas de máis.
Será que ao final si que me vai a marcha.
Será que non son tan segura e prepotente como parece.
Ou será que son aínda máis ególatra do normal nunha blogueira.
No comments:
Post a Comment