Ahora

Ahora que la adolescencia es un septiembre lejano,
humo de cerveza en un portal,
un verano inacabado.
Algunos años en la facultad de ciencias,
papeles escritos,
ron de Cuba,
hojas de hierba,

Agora que hai anos que non escuitamos Ismael Serrano, que non escuitamos sequera a mesma música. Agora que as ceas están cheas de esquisiteces, que bebemos máis viño que ron. Agora que substituímos os porros por pipas e a herba por té. Agora que luitamos máis batallitas que fondas batallas dialécticas. Agora que o traballo o amor a vida lle comeron terreo á ética á política á filosofía. Agora que non coñecemos as parellas dos demáis. Agora que estamos sempre cansos, sempre ocupados, sempre no borde do precipicio. Agora que sabemos que non seremos xornalistas. Non todos. Non de todo. Non exactamente. Non só... Non... Agora que as semellanzas quedan envoltas pola mesta néboa do pasado e as diferenzas son máis claras, máis breves, máis concisas, máis desacomplexadas. Agora que non compartimos o día a día, o semana a semana, o mes a mes. Agora que volvemos ser uns descoñecidos...

Agora, hoxe, atópovos tan guapos cabezós listos impulsivos bos intransixentes enxeñosos éticos interesantes ácidos divertidos enormes como sempre. Recoñézome, unha vez máis, en vós e só lamento non ter máis tempo para superar os obstáculos, para reconstruir as pontes, para mergullarme na complicidade que o sobreviviu todo, para disfrutarvos.

Se cayeron mis alas y yo no me rendí,
así que ven aquí,
brindemos que hoy es siempre todavía,
que nunca me gustaron las despedidas