soy como las lámparas amargas
cuando iluminan las botellas rotas
cuando iluminan las botellas rotas
Espertaba, cada noite, co pelo e os recordos desordeados. Levantaba o brazo esquerdo e deixábao caer cun xesto robótico sobre a metade baleira da cama. Estará no estudio, pensaba en seguida. E intentaba non escuitar o silencio que a desmetía. Ese silencio agobiábaa, entristecíaa, humillábaa. A ese silencio prometíalle, cada noite, que desta vez a última sería a derradeira.
Despois, durmía de novo arrolada polas contas da leiteira. Erguereime cedo. Tomarei tranquilamente o café. Farei a equipaxe lentamente, sen facer ruído, mentres el durme. E, cando se levante, cando estea segura de que me mira dende o outro lado das lagañas, collerei as miñas cousas e ireime. Sen máis. Sen mirar atrás.
Espertaba, cada día, co pelo e os recordos desordeados. Pablo anclábaa á cama coa perna esquerda. A casa latía acompasadamente. O sol entraba polas fiestras e Valparaíso ofrecíase, expléndido, aos seus pés. Cada día, gozaba ese momento golosa tranquila feliz. Estirábase lentamente, sen facer ruído. Baixaba á cociña. E, cada día, tomaba tranquilamente o café.
___
*Este é o sétimo capítulo daquel proxecto a medias con anITA. A afoto, claro, é súa. Fíxoa na casa de Neruda en Valparaíso, a Sebastiana. Os versos, claro, son de Neruda. Rematan unha oda á cidade, que el chamaba "novia del océano", incluída no Canto General.
No comments:
Post a Comment