Cando saias cara a Ítaca*

Pide que o camiño sexa longo.
Que sexan muitas as mañás de verán
nas que con canta felicidade, con canta alegría
entres a portos nunca vistos

Mírolle a boca, sen escuitalo. Creo que está mui afanado debullando os motivos polos que debo acompañalo. Creo. Mentres, a miña mente bota as contas da leiteira. Escultor, bailarín exótico, habitante da illa máis recóndita e misteriosa do planeta. Non é enxeñoso. Non é culto. Non ten unha conversa especialmente interesante. Sempre digo que o que quero na vida é rir. Que o que busco nos homes é que me fagan rir. E é certo. Só que ás veces quero que me faga rir coa pel, bisbándome palabras misteriosas ao oído, nun obradoiro cheo de moais a medio esculpir.

E se pobre a atopas, Ítaca non te enganou.
Sabio como chegaches a ser, con tanta experiencia,
xa comprenderías as Ítacas qué é o que significan.

___
* Ítaca, de Konstantinos Kavafis, é un dos meus poemas favoritos. Podedes atopar unha traducción ao castelán aquí. Estes versos son unha versión libérrima mestura de varias traducións ao castelán.
** Quinto capítulo daquel proxecto que tiñamos a dúo, a afoto é de anITA, claro, pero está fotoxopeada a saco por min. Non teño claro se estaba permitido polas normas, espero que si.