Quedan dous días á semana, á mesma hora, nese recuncho escondido que eu chamo vida real. Primeiro, discuten. Y qué hago? Dime, eh, qué hago?, preguntalle ela a berros. Tú sabrás, si tú no lo sabes, no te lo voy a decir yo, respóndelle el, tamén a berros. Sempre a berros. Despois da batalla, sentan mirando cada un para o seu lado e fuman un cigarro áspero e silencioso. Síntoos líquidos e a súa vulnerabilidade provócame un pudor infinito. Pecho a ventana indiscreta e invento calquera asunto que me leve lonxe da mesa de traballo. Vou, por exemplo, tirarme enriba da cama para escribirvos un post extraño e cotilla. Cando volvo, estanse despedindo.
Entre bicos e miradas cómplices parecen aínda máis vulnerables.
No comments:
Post a Comment