Da lo que tienes y a pedir te quedas, díxome hoxe Damaris, pura desconfianza destilada. O día a día na Habana é unha aprendizaxe constante. Hai que coller o ritmo. Hai que forzar a máquina, pero sen afogala. Hai que atopar o equilibrio entre o sorriso e a bravura, entre a inocencia e o inxenio. Hai que escuitar e hai que opinar. Hai que mollarse. Hai que entender a idiosincrasia e o sistema. Hai que crer as mentiras e hai que dicir as verdades. Hai que negocialo todo. Todo. Tamén o ritmo o sorriso a inocencia a opinión as mentiras e as verdades... Despois de catro meses traballando 14 horas ao día, 7 días á semana, sen tempo para tomar unha caña para sobriñear para ir á aldea para pasear polo Valado... a primeira hora que botei esperando a que alguén cumplira a súa parte do trato foi insufrible. A segunda, intrigante. A terceira, divertida. A cuarta, enervante. A quinta, aleccionadora. Na Habana hai que negocialo todo. Todo... E se das o que tés, non che queda nada co que negociar.
___
* Tardaron tres horas en non poñer o toldo. A a-foto é un falso roubado, pedíronme que llela fixera.
No comments:
Post a Comment