- un blog? e eso que ven sendo?
- pois... como unha páxina gué na que vas escribindo, agora tamén podes poñer fo...
- escribindo? escribindo que?
- non sei, o que queiras
- e para que?
- para nada
- eu non entendo moi ben a filosofía deso
- é que non a ten, polo menos o meu
- pero logo por que o fas?
- ...

¿Opinar sobre que? ¿Para que? ¿A quen lle importa no fondo? Esto non deixa de ser un pozo profundo de onde saen voces case inaudibles.

El Blog apareció en el Internet con esta cosa de la modernidad. Es como un diario sin tapas de ositos ni candadito de latón, porque aquí la gracia es que los demás, usted y yo, por ejemplo, lo lean.

Cada día. Todos os días. O primeiro que fago, ao chegar ao traballo, é abrir (nesta orde) os blós de María, Dot e Nadador. Despois, miro no haloscan se hai comentarios neste. Abro o correo do traballo. Abro o de Marinha e o de Aquí. Comprobo as mensaxes no teléfono. Reviso os meus correos persoais. Bótolle un ollo á Voz. Abro o de Boris. E, se vexo que tal, pecho o explorer e póñome a traballar.

Non sei por que. Pero tampouco vexo por que non. Como a maioría das cousas na vida (por non dicir todas) tén sentido mentres te faga feliz. Aqui e agora. A cuestión está en non aguantar, nunca aguantar. Odio esa palabra. Será que non teño aguante ningún. Xa mo teñen dito nalgunha ocasión.