Este sábado escribínvos un post mental. Fágoo ás veces, penso "debería postear isto, como podería describilo?" e entón fago unha especie de dictado cerebral que nunca chegará ás vosas pantallas. Tentarei rompe-la tradición. O venres saín tomar unha copichuelas por Cicely (aka Bonito Town). Comezamos xogando ós dardos e ó tute subastado e acabamos arreglando o mundo e moi especialmente as vidas alleas nese salón que cheira como un cinceiro e está cheo de cubillas... ergo, tén que ser un cinceiro. En fin, que me lío. O sábado cheguei traballar cos ollos pegañentos e o último tanquerai no padal. Cando me dixeron que mataran a paus na Arxentina a tres vellos emigrados de Mondoñedo e me preguntaron se me importaría irlle facer unha afoto e unhas apreguntas ó irmán que quedara na casa só pensei "como me pare tráfico montamos unha que vale por dúas". Saín cara Santa María Maior dez minutos máis tarde, co xornal do día, a páxina da voz que falaba do tema imprimida de internete e o teléfono do señor anotado nun post-it. Boteille un ollo polo camiño, nos (dous) semáforos que atopei vermellos na urbe mindoniense. Pregunteille a un par de homes e atopei sen problemas a casa de Manuel Villalba, ó pé dunha canteira. Saqueille as afotos e fíxenlle a apreguntas de rigor e aínda me deu tempo para facerlle algunha outra off the record que non reproducirei tampouco aquí. Encantoume aquel home, amable e sincero, educado e intelixente, que sen embargo se quedara tan só nesa casa "moi grande pero moi vella" que me amosou orgulloso, coa dignidade que da a vida ben vivida. Cando conducía de volta, coa música de James Brown soando a todo trapo coa inutil intención de espanta-la imaxe de Manolo de Antón da miña retina, mesturáronseme as ganas de chorar cunhas náuseas que preferín achacarlle ás curvas da montaña mindoniense e/ou ó último llintoni antes que á vergonza propia e allea que me producía ir alí despois da TVG e antes que a Voz facerlle crer a aquel home que me importaba que tivera 82 anos e estivera só no mundo, que me entristecía que algún día tivera que desbota-la idea de segui-los pasos dos irmás cara á terra prometida porque o pai quería que algún quedara coa terra e coas vacas. O millorado, pois vaia milloría. E coas ganas de chorar e coas náuseas misturouse tamén o dictado cerebral do voso post. Supoño que tentando exorciza-las pantasmas. Cando cheguei á delegación tentei (crin que tentaba) exorcizalas tamén no que escribía para o xornal, pero alí onde se intuía un fío da miña angoxa foime recomendado "cambia-lo enfoque" e, olvidada xa a sinceridade de Manolo (querendo olvidala), non opuxen resistencia. Onte foron ver a Manolo o delegado de Emigración, o alcalde e algún outro popular de cuyo nombre no quiero acordarme para ofrecerlle viaxar gratis a Arxentina para o funeral dos irmáns. A un home de 82 anos! E se non me chegara coa dose galega de baixeza moral, hoxe chámanme para pedirme o número de teléfono de Manolo, que por outra parte aparece na guía, para o programa de AR. E volven as ganas de chorar e as náuses e hoxe non vai ser-lo llintoni.