Por que a xente escribe blogs que non le ninguén? Blogs emocionantes dolorosos divertidos fermosos comprometidos, pero tamén discontinuos efímeros crípticos esvaradíos. Pregúntollelo a algúns dos meus blogueiros favoritos, das miñas blogueiras favoritas, e contéstanme que el@s só queren falar. Contar. Comentar asuntos intrigantes. Vomitar ideas, sentimentos ou denuncias puntuais un día calquera a calquera hora. Dinme que escriben por escribir, pola pulsión enfermiza dos humanos por contar historias, porque lles gusta ver como ideias soltas ou vagas se vão conectando e colhendo forma... Muit@s presumen de non buscar lectores. Tamén eu. Intúo que mentimos. Se non quixeramos que nos lesen, escribiriamos (só) nas servilletas dos bares na libreta que hai ao lado do teléfono nas follas vellas dos calendarios nos post-it. Se cadra, o que non queremos é que nos lea muita xente. Se cadra só precisamos saber que hai alguén do outro lado. Aínda que sexamos nós mesm@s. Ou, se cadra, o que queremos é que nos lea alguén en concreto. De feito, seguramente Bolaño tiña razón tamén niso e o único que queremos, en realidade, é follar.
Follar es lo único que desean los que van a morir. Follar es lo único que desean los que están en las cárceles y en los hospitales. Los impotentes lo único que desean es follar. Los castrados lo único que desean es follar. Los heridos graves, los suicidas, los seguidores irredentos de Heidegger. Incluso Wittgenstein, que es el más grande filósofo del siglo XX, lo único que deseaba era follar. Hasta los muertos, leí en alguna parte, lo único que desean es follar.
Es triste tener que admitirlo, pero es así.
No comments:
Post a Comment