Pornografía

Coma de pequena,
bañada no río, despois,
cando choraba e sentía
frescura ao mesmo
tempo e meus pais
amábanme sen
dicir nunca a palabra AMO
coma un segredo
entre nolostres.

___
*"Analoxía" é un dos moitos poemas nos que Lupe Gómez fala de min.

El amante de lady Chatterley

Yes, I do believe in something. I believe in being warm-hearted. I believe especially in being warm-hearted in love, in fucking with a warm heart. I believe if men could fuck with warm hearts and the women take it warm-heartedly, everything would come all right. It's all this cold-hearted fucking that is death and idiocy.

 ___
*Lady Chatterley's Lover é unha novela de D.H. Lawrence publicada por primeira vez en 1928 que fala da intimidade con máis honestidade que moitos libros, pelis e pezas teatrais actuais. Parece que co tempo naturalizamos o uso das palabras (sexo, follar, coño), pero banalizamos a curiosidade que despertan.

Novecento

Ho disarmato l'infelicità. Ho sfilato via la mia vita dai mei desideri. Se tu potessi risalire il mio cammino, li troveresti uno dopo l'altro, incantati, inmmobili, fermati lì per sempre a segnare la rotta di questo viaggio strano che a nessuno mai ho raccontato se non a te

___
*Novecento. Un monologo, é o primeiro texto teatral de Alessandro Baricco.

La vida perra de Juanita Narboni

Somos como trenes en una estación de niebla, no volveremos a vernos nunca más, ya lo sé. Y si vieras la pena que siento por dentro, un estúpido amargor de boca y una sensación imbécil de desperdicio. Lo he desperdiciado todo: el tiempo, las palabras, y siempre por lo mismo, porque nunca me he atrevido a decir lo que siento. Es culpa mía. Pero cada uno es como es. Te quiero, mira lo que te digo, te quiero y te querré siempre, pero tú nunca lo sabrás, ni te enterarás. Es lo mío. Viviré constantemente de tu recuerdo. Tú, Zorrito, serás mi recuerdo de esta noche.

___
*La vida perra de Juanita Narboni é a terceira e última novela publicada por Ángel Vázquez, un monólogo acedo e disparatado que se acaba convertendo nunha especie de mausoleo construído á medida da virxe da soidade.

Shame

BRANDON: (...) I just don’t understand why people would want to get married. Especially nowadays, I mean, it’s.. You know.. I don’t see the point.
MARIANNE In relationships?
BRANDON It doesn’t seem realistic.
MARIANNE Are you serious? I mean..
BRANDON Yeah, I am, really.
 MARIANNE Well, then, you know, why are we here, if we don’t matter to one another? Well.. Why are you here?
BRANDON The food’s supposed to be really great here. No, no, no, no. I’m not.. I’m not saying it like that. I mean, I just mean, you know.. One person for the rest of your life? I mean, it’s.. I mean, you know, you come to restaurants, you see couples sitting together and they don’t even speak to one another. They don’t have anything to say, they don’t have anything.
MARIANNE They probably don’t have to speak because they’re connected.
BRANDON Or they’re just bored with one another. Every...
MARIANNE What’s your longest relationship?
BRANDON Four months
MARIANNE You have to commit. You have to actually give it a shot.
BRANDON I did.. For four months.

___
*Shame é a segunda longa que dirixe Steve McQueen. Aquí podedes descargar o guión.

Morgana en esmelle

- Des que marchei de Ávalon xamais me entreguei a outra muller, xamai desexei outros beizos nin cobicei outro abrazo. Aínda hoxe cada noite, boto en falta a túa calor no meu leito e teño morriña de sentir o teu alento tépedo acariñando a miña caluga mentras dormes.

___ 
*Morgana en esmelle é a segunda novela de Begoña Caamaño.

Achados XXII: Repetición da xogada

Aquí estamos de novo.

Como a esperiencia é un grao, desta volta apurei a normalidade ata o límite do posible e non lles deixei oco ás reflexións metafísicas ata unhas horiñas antes de ingresar. Á volta da última analítica, escollo os libros que me acompañarán na noite de imsomnio (Morgana en Esmelle e La Vida Perra de Juanita Narboni), volco no móbil as seleccións musicais terapéuticas dos meus djs favoritos e róubolle ao papá un dos seus libros de sudokus. Xa estou lista.

Acabemos cos monstros dunha vez, joder.

Vémonos á volta.

Achados XXI: Analíticas (bis)

O tempo pasa e, como da outra vez, a vida recupera o seu ritmo natural. Proxectos cargados de traballos. Cargados de trafegos. De ilusións e desilusións. Novas amizades que se afianzan. Vellas amizades que resucitan. Bicos que cada día parecen menos descontados. Que xa son parte do día a día. Que empezan a parecer imprescindibles. O ioga. Os paseos. As conversas. A música e o cine, que lle roubaron espazo ás lecturas e escrituras. O mequeo. A autoanálise. Non hai rabia nin angoxa. Xa só queda a dor e a espera. Entón, chaman do Hospital, "o martes ás nove tes que vir facer unha analítica, podes vir almorzada". E, dentro do meu peculiar día da marmota, a incerteza tórnase certeza e o diamante que levita enriba do meu Sim perde, de novo, parte do seu verdor.

Outing XX

Interrompo á xente. No que hai unha milésima de segundo de silencio, encho o oco dándolles un final inesperado (e con frecuencia erróneo) ás frases alleas.

Non o podo evitar.

E ata hai uns días nin sequera me daba conta do moito que o facía.

Achados XX: Marcadores

12/02/2012

Deuche un pouco alto un dos marcadores. Non está moi alto, pero está alto. Os niveis normais deben manterse por debaixo de 40 U/ml e ti tes 47. Case nada! Tamén tes o sistema inmune afectado. Pero é todo moi lixeiro, non é significativo. Non te preocupes.

Non, xa non. Joder.

Achados XIX: Consecuencias

26/01/2012

A enfermeira está afónica. Comunícase por sinais. Le isto. Laparoscopia. Asina aquí. Quistectomía / anexectomía. A xinecóloga é riquiña. Tamén é mala sorte, di. Nestes anos tiveches fillos? Non, non me deu por aí, bromeo. Pois púidoseche dar, respóndeme. Ti sabes o que significa isto, verdade? O que pode significar. Sei, si. Non ten porqué pasar, iso sábelo tamén. Sei, si. Pero podería. Xa o sei.

Joderhostiaxa.

O aire

10/01/2012

Ao chegar á vila, viras á dereita. Despois, á esquerda. Pasas unha ponte tres curvas e un hórreo mui grande e chegas a unha aldea. Alí preguntas. É unha casa grande. Chamamos pola muller dende a aira e sae un home que nos pide que a esperemos no corredor. Á dereita, unha cociña moderna. Á esquerda, unha lareira chea de gatos y suciedade. Chámanos dúas mulleres de osos retortos dende a lareira. Póñenlle a H. unha peneira atravesada por unha tixeira na man e unha delas comeza a rosariar Peneiriña, peneirón, dime se H. ten o aire ou non. A peneira xira desbocada sobre o seu propio eixe. Telo, telo. Todas asentimos, eu miro para esa luz doutro mundo que ten o sitio e lamento non ter o coraxe de sacar a cámara. Agora eu, di C. Repiten a operación: Peneiriña, peneirón, dime se C. ten o aire ou non. A peneira non se inmuta. Repíteno varias veces. Ti non o tés, non. Mentres, a outra muller vai botando cousas nunha pota que teñen ao lume. A apócema leva loureiro, que estala como cando o papá roxa o forno. Agora ti. Non, eu veño de acompañante. Pois xa que estás, lévalo mirado. Ten toda a razón. Peneiriña, peneirón, dime se S. ten o aire ou non. O invento comeza a moverse. Despacio, a principio. Máis rapidamente, despois. Dentro, un rosario choca contra as beiras da peneira. Telo, si. Pídennos unha prenda de roupa a cada unha. Pásanas varias veces polo fume que sae da pota mentres rosarían baixiño. Despois, dinnos que as poñamos e que volvamos coller a peneira, para comprobar que o ritual funcionou. Efectivamente, desta volta, non se move. Estamos limpas. Son 6 euros.

Achados XVIII: Non é normal

26/01/2012

Teño dúas horas de espera ata a seguinte cita. Séntome a mirar como o meu diamante vai perdendo o seu verdor. Joder. A baixa da autónoma. Joder. Os bicos descontados. Joder. Os proxectos compartidos. Joder. Por que a min? Joder Joder Joder Joder.

A muller que está sentada ao meu lado na sala de espera é da Pastoriza. Tócalle currar 26h ao día, explícame, 8 días á semana. Tócalle campo. E pais vellos. E fillos novos. Tócalle chupar moita sala de espera e está ata os huevos de todo. Pero non tes nada que facer? dille a unha ATS que leva unha hora acompañando a espera da sobriña. A outra levántase e vaise, rosmando: "a xente é ben maleducada". Eu estas cousas teño que dicilas, sabes? Pésanme moito no estómago. Cáeme ben esta muller. Sorríolle. Quedamos caladas. Non é normal, dime xa coa complicidade do sorriso compartido, que os que pagamos teñamos que esperar tanto... Seguro que os xitanos pasan os primeiros. Conxélaseme o sorriso. Eu son xitana, minto. Oh, non pareces, perdoa. Ponse coloradísima. Eu non son racista, eh. Non, claro.

Joder.

Outing XIX

Reviso varias veces o correo. F5 F5 F5. Síntome culpable ao momento. Son pesada en silencio. Insistente para adentro. Seguramente, esta miña é a peor dependencia posible. A da independente.

Achados XVII: Bis

26/01/12

Chego á ITV acelerada. A sala de espera está chea de xente. Séntome. Non me dou conta de que o número que parpadea na pantalla é o meu. Sae buscarme a enfermeira e entro na consulta aínda máis acelerada. Aténdeme un rapaz novo. É todo bastante sórdido, como sempre. Pero el é amable. Empeza a fuchicar no ecógrafo. Pregúntame cando foi a operación. No 2007. Ai, non, perdoa, no 2008. E en que ovario? Neste. Oh, que raro, eu diría que no outro. Ai, si, perdoa! A verdade é que xa me olvidei un pouco de todo aquelo... hai tanto tempo! Pois tivo que ser no outro, porque agora tes un neste.

Silencio.

A enfermeira mírame aos ollos. Eu sorríolle. A miña mente empeza a acelerarse e o meu diamante a escurecer. O médico sigue falando. Definitivamente, tes outro teratoma e é bastante grande. Furgando. Cando tes cita? Falando. Valo ter que quitar porque é moi grande e desarrollouse moi rápido. Furgando. Normalmente, son tecidos primarios que levan aí toda a vida, microscópicos, ata que un día deciden medrar... Xa, xa, a historia xa a sei, gracias. É riquiño. É unha lata, pero hai que quitalo. Xa, xa o sei. Escápaseme un joder baixiño.

Joder joder joder joder.

Xa o sei.

We teach life, sir

___
*Rafeef Ziadah é unha refuxiada palestina de terceira xeración. Activista política e poetisa do spoken word, publicou un CD, Hadeel, dedicado á mocidade palestina, "who still fly kites in the face of F16 bombers, who still remember the names of their villages in Palestine and still hear the sound of Hadeel over Gaza". Tamén paga moito a pena estoutro poema, o seu leit motiv: I am an arab woman of color and we come in all shades of anger.

Whatever!

He can have his space
He can take his time
He can kiss you where the sun don't shine
Oh baby
Don't let him waste your time

19/07/09

Bicos descontados (IV)

Durmo tan ben, tan profundamente, que me pregunto se non terían razón os que dicían que non era que non me gustara durmir con outra persoa. Que o que non me gustaba era durmir con eles. Pénsoo, pero non llo digo. Contida. Covarde. El contéstasme igual, sen sabelo: Uma coisa é habitar a pele. Dime. Outra é ter a noite por fragata.
___
*Di a xente de Quase Nada que dixo Eugénio de Andrade.

#3

A. colecciona guías de viaxe, billetes de avión e fotos de si mesma nos lugares máis fermosos do planeta. Faino de xeito compulsivo, porque lle gustaría que os recordos rebordasen as seis semanas de vacacións e ocupansen todos os días da súa vida. Polo seu 45 aniversario prepara unha viaxe a Rapa Nui e a Tahiti. Chega á illa o día do seu cumpreanos e a celebración acaba na cama dun artesán local. Esa noite unha tormenta terrible sacode a illa. Cando se levantan, comproban que non hai nin luz eléctrica nin conexión por cable ou satélite. Non hai maneira de comunicarse co continente. O mar tragou os barcos que estaban amarrados e non chegan os avións do día. Están atrapados, os recursos son limitados e a ninguén parece importarlle... Nin dentro nin fóra da illa.

Drama social

28/07/11

Bicos descontados (III)

Unha tardiña de domingo saímos de Santiago. O lugar do crime é importante. Cambiamos as cañas por unha cea con viño café e copa. Acabóusenos o vrao outonal. O frío tamén é importante, si. Trememos, pero non nos tocamos. Contidos. Covardes. Sempre educados. Arriba las manos! - di - Esto es un atraco. E, por unha vez, eu tampouco quero deixar quedar a cousa así.

___
*Más allá de la sombra / te delatan tus ojos, / y te adivino tersa, / como un mapa extendido / de asombro y de deseo. // Date por muerta / amor, / es un atraco. / Tus labios o la vida. "El Lugar Del Crimen", de Luis García Montero.

#2

T. é brasileira. Chegou a Galicia hai seis anos, cun contrato para traballar nunha casa de ricos. A cousa non foi exactamente así e acabou dando coa súa pel nun club de carretera. Pero a vida vai buscando o seu ritmo e, pese a todo, T. consegue manterse a flote. Un día, EL aparece pola porta. Presume de ser un tipo poderoso e, para demostralo, convirte a súa vida nun inferno. Tarda meses en reunir a forza necesaria para escapar. Cando chega ao piso de acollida, EL está esperando na porta, vestido co seu uniforme de Garda Civil. No camiño de volta ao club, dalle unha malleira que a deixa inconsciente. É a última.

Novela negra

28/07/11

Bicos descontados (II)

Intercambiamos os números de teléfono. Tomamos esa caña unha tardiña de vrao outonal. Falamos moito. Acompáñame á casa. Que educado. Escribímonos algunhas mensaxes moderadas e pizpiretas. Tomamos máis cañas outonais con tendencia crecente ao frío invernal. Falamos de case todo. Non sei se entendo aos homes felices. Cóntolle as follas á margarita. Nunca antes coñecera ningún.

#1

M. ten 33 anos e leva 10 vivindo en Barcelona. Despois de moitos esforzos, por fin sinte que conseguiu construir a vida que quería: un bo traballo, un piso bonito nun barrio tranquilo, unha pandilla de xente divertida coa que facer plans de fin de semana e unha parella coa que compartir todo o lote. Unha noite de festa, M. recibe unha chamada. Os seus pais acaban de morrer nun accidente de tráfico. Adianta as vacacións e marcha para a aldea. Pasado o caos do enterro, dáse conta de que non vai ser sinxelo atopar un bo sitio no que deixar os avós. El ten alzheimer avanzado e a ela estanlle empezando os primeiros síntomas. O mozo propolle deixar atrás a súa vida e que instalarse con eles.

Comedia

28/07/11

Bicos descontados (I)

Coñézoo nunha festa de aniversario. Mírame. Sorrí. Fala muito, con todo o mundo menos comigo. Parece un tipo feliz. Búscoo no facebook e pídolle amizade. Como quen non quere a cousa. Acting casual. Acéptame. Escríbeme unha mensaxe. Hai que quedar para tomar unhas cañas. Contéstolle. Cando queiras. Queda a cousa así.

___
*Din en Besos que fueron y no fueron, de Roger Olmos e David Aceituno (Lumen, 2011), sobre os bicos tímidos que: "Hay estudios que demuestran que las margaritas que escojen los tímidos tienen siempre un número de pétalos par, es decir: NO SE LO DAN."

Outing XVIII

Non aturo caerlle mal á xente.

A L. e a D. fíxolles muita gracia oirmo dicir, unha noite de confesións de bar. Polo visto non é lóxico exercer de prepotente e angustiarse despois cando alguén se revolve e che enseña os dentes. E non será lóxico, pero é. Acepto o desprezo. Agradezo a falta de interese. Adoro que a xente entre no xogo da bordería mol. Pero non soporto provocar antipatía.

Amor Feliz

Que a xente non coñecedora dun amor feliz
asegure que en ningures existe un amor feliz.

Con esta crenza seralles máis sinxelo vivir, tamén morrer.
___
*Edicións Positivas prepara unha antoloxía de Wislawa Szymborska na que aparecerá este poema que leu onte Olga Novo na primeira noite de Picaversos.

ἀφορισμός XVI: Derrota

Apostar contra unha mesma é a mellor maneira de asegurarse a derrota.

Mala educación

De mi vida lo que puedo contar es bueno, por eso la escribo poco. Hace un año comencé a publicar mis diarios pletórico de tristeza, como un señor enjoyado envuelto en depresiones al que la desgracia le estaba tumbando el pelo. Pero cuando las cosas amenazan con ir bien resulta de mala educación contarlo.
___
*CXIV, Manuel Jabois.

Downton Abbey

___
*Downton Abbey é unha serie dramática británica creada por Julian Fellowes para a ITV. Disque cada episodio da primeira temporada custou un millón de libras e que os viron (de media) máis de 10 millóns de telespectadores no Reino Unido e máis de 6 millóns nos USA. En total, máis de 100 países compraron os dereitos de emisión. En España, emitiuna Antena 3 os martes e andivo entre os 3,2 e os 2,5 millóns de espectadores. Apta para fans de Jane Austen, de James Ivory, das witty remarks británicas e, por suposto, de Upstairs, Downstairs. Nos primeiros capítulos emborrachoume un pouco a enormidade da produción, a verdade, pero acabei colléndolles tanto cariño aos personaxes que conto as horas que faltan para saber que será deles na segunda temporada (da que fala aquí, The Guardian).

O final do túnel

Vai rematando o vrao máis tranquilo e enerxizante da miña vida. Semanas de lecturas e series, de cañas e conversas, de xornada de verán autónoma, de sonos de oito horas, de hortas limpezas papanzas e paseos en familia. Foi un vrao raruno, sen viaxes nin excusas para non facelos. Un vrao silencioso, apático e algo autista, supoño. Pero tamén xenial, xusto e necesario. Un tempo precioso no que estiven onde quería estar, con quen quería estar. Antonte, no noso último paseo estival, invadiume o espírito da metáfora evidente e díxenlle ao papá: Visto dende aquí, calquera diría que por fin chegamos ao final do túnel. El miroume con ese sorriso pillo que se lle puxo ultimamente e respondeu: ... eso ou atopamos por fin o tren que nos remate.

Cuitelo

Pídesme que faga aquel biscoito de chocolate. Coloco a tableta no borde da mesa e cargo todo o meu peso sobre as últimas dúas porcións. Nada. Doulle un golpe seco. Non hai maneira. Collo un cuitelo, colócoo na liña e finco con forza, a man dereita no mango e a esquerda no gume. Cando me dou conta do erro xa é tarde. O sangue anégame os pés.

Acusación

A NENA miraba
todos os días
enriba do armario
se a pelota seguía alí:
desinchándose

__
*Acusación é o segundo libro de Xiana Arias. Non lle lin Ortigas, pero este pareceume un artefacto perfecto, a dose xusta de versos concisos, directos, algo crus: RECOÑÉZOME na dúbida: / Canto tempo resistirá a man / na pota de auga fervendo nos que rastrexar imaxes compartidas, como esa pelota que se desincha no alto dun armario ou esa sensación de desubicación permanente: VOUME / quero volver. / Estou sempre / no lugar seguinte. / Cando me deito / quero volverme erguer. / Cando me ergo / quero volverme deitar.

The Big C

Cancer is the only illness that all patients think they're being punished.
___
*Lin por aí que The Big C é unha serie sobre como vivir o cáncer dende unha perspectiva positiva, pero eu non lle vexo o optimismo nin a visión positiva por ningún lado. The Big C é divertida, pero non porque ningunha das personaxes considere que un melanoma de estadio IV é unha oportunidade. Máis ben todo o contrario. En The Big C hai negación, hai escapismo, hai un punto bastante razonable de loucura e hai o sarcasmo despiadado de quen se ve xa fóra desa foto algo previsible que é a vida dunha muller branca do extrarradio estadounidense. Se algunha tacha teño que facerlle é que non o deixaran estar na primeira temporada.
**A non perder, tal e como me advertira Ghanito, Idris Elba. Aiomá e todo iso.

Inside Job

Why should a financial engineer be paid four to a hundred times more than a real engineer? A real engineer builds bridges. A financial engineer build dreams... and, you know, when those dreams turn out to be nightmares other people pay for it.
___
*Inside Job é un documental sobre a crise financieira de 2008 escrito, dirixido e producido por Charles Ferguson. O autor defíneo como "unha película sobre a corrupción sistemática dos USA por parte da industria financeira e as súas consecuencias", con el gañou o Óscar ao mellor documental e lin por aí que á Sony lle custou 2 millóns de dólares facelo e que leva recadado 4,3 só nos Estados Unidos. É un traballo documentadísimo e, sen embargo, claro e entretido. Dá bastantes ganas de desmontar este chiringo absurdo no que vivimos e supoño que, xa só por iso, paga a pena velo.

Extimidad

Si la soledad y el silencio eran "funcionales" al sistema, porque eran necesarios para practicar la introspección y la autoreflexión que eran la base de la construcción del "yo" moderno, ahora se tornaron intolerables. No es aleatorio que todos debamos estar siempre conectados, disponibles y reportándonos, generando y consumiendo información. (Di Paula Sibilia en Soy visible, luego existo)

Shameless

___
*Shameless é unha serie mítica do Channel 4 británico. Van oito temporadas dende este primeiro episodio e as poucas personaxes que permanecen na serie evolucionaron tanto que xa non hai quen as recoñeza. A maioría, desapareceron. Algunhas están no cárcere e outras morreron, pero en xeral a xente desaparece de Chatworth fuxindo. Escapan sen mirar atrás dese arrabalde ficticio no que ninguén ten un traballo normal, no todo o mundo vive das axudas da seguridade social, da prostitución, da droga ou do crime desorganizado. No que é imposible durmir sen un par de pintas, un vodka dobre e un éxtase no corpo. Detrás de Shameless está Paul Abbott, que fora guionista de Coronation Street, unha das telenovelas máis míticas de todos os tempos, e o máis interesante desta novelaza de miles de millóns de páxinas é, precisamnte, como equilibra a estrutura típica das soap operas coa brutalidade dos diálogos, a sordidez das relacións sexuais (porque sentimentais hai máis ben poucas) e cunha total falta de respecto polos arquetipos. Nunca vira unha serie menos maniquea ca esta. Chega un punto no que todas as personaxes son tan atractivas como despreciables... dependendo do momento e da cantidade de alcol e/ou drogas que leven no corpo.
**Hai unha versión USA que empezou a emitirse en febreiro deste ano. Non a vin, pero teño entendido que é muito máis ñoña.

Nostalxia

O olfato é o sentido máis sentimental.

Luther

___
*Luther é unha serie dramática da BBC protagonizada por Idris Elba (o Stringer Bell de The Wire). Xa vos adianto que ten algún que outro problemiña de verosimilitude, pero as personaxes son estupendas e o traballo actoral, impresionante. Eu cheguei a ela da man de Ghanito (que raro!) e chimpeime os sete capítulos que hai nun suspiro. Facédeme caso, vede o primeiro. E, se non vos enganchades, deixádeme recado.

ἀφορισμός XV: Egoísmo

A depresión transforma a persoa máis xenerosa do mundo nun monstro egoísta e cruel.
___
*A sociedade está deprimida, engado.
**Pero é un estado transitorio, matizas.

El Desencanto

___
*El desencanto (Jaime Chávarri, 1976) é un artefacto literario, histórico e social impresionante. É o que podería ser a tele, se non estivese invadida polo aburrimento e polo baleiro. É unha peli imprescindible, que pode cambiar a túa visión da poesía, do cine e da vida. E agora, gracias a interné, podemos vela cando nos dea a gana. E parala cando se pon intensa. E retroceder cando se nos escapa unha frase xenial.
**E matizala con Despues de tantos años (Ricardo Franco, 1994): 1, 2 e 3.
***E lerlle as boutades ao poeta maldito e brindar co escritor sen obra da familia.

E compartilo.

A corda

Esperto atenazada por unha familiar sensación de caída ao abismo. Afírmome ao colchón cos pés e cos brazos, pero desta volta non funciona. Unha corda tira por min cara abaixo. Atraveso a cama. Atraveso o piso. Atraveso o cuarto dos veciños e o portal. Atraveso os sumidoiros de Compostela e aterro no alto dunha nogueira. É a nogueira de Oleiros, pero debaixo non está a aira. Debaixo hai un barranco infinito. Abrázome á póla sobre a que caín. A corda colga uns catro metros cara abaixo. No outro cabo está a E. Intento subila, pero non podo con ela. Pídolle que me axude, que intente agatuñar pola corda arriba. Contéstame que non sabe que non pode que ela só quere caer. A póla empeza a ceder. Dígolle que non me joda, que non sexa egoísta, que pense en nós, que pense en min. Trónzase a madeira. Bérrolle aos da casa, que esperten, que me axuden, que non podo máis. Voume escurrindo. Ela chora, dime que o sinte, pídeme que a perdoe. Chego ao final da póla. Vou caer. Tiro do nudo con todas as miñas forzas. Sóltome.

Déixoa caer.

Os atallos e a poesía

Non estou moi certo de que, visto o horizonte, a condición poética sexa capaz de liberarnos de nada, nin de liberarse a si mesma. Igual é que ese non é o seu oficio. As dificultades da poesía, ás veces, están en como a miramos. Como se fose algo excepcional cando, ben mirado, é algo cotián que desprazamos como esquivamos as cousas que requiren esforzo: polo mesmo que utilizamos a economía de recursos, polo mesmo que preferimos descansar. Quizais polo mesmo polo que decidimos coller atallos para chegar antes. E, sen embargo, a poesía tamén é un atallo para chegar antes a outro lado. Pero non vale responsabilizala dese lugar ao que chegamos. Porque lendo a poesía dos últimos trinta anos xa deberiamos ter sabido que chegaríamos xustamente aquí.
___
*"Esas cousas que a poesía anuncia ás veces" publicouse esta mañá na edición de Santiago de La Voz de Galicia, no Vai por aí de Camilo Franco.

Suite francesa

Todos sabemos que el ser humano es complejo, múltiple, contradictorio, que está lleno de sorpresas, pero hace falta una época de guerra o de grandes transformaciones para verlo. Es el espectáculo más apasionante y el más terrible del mundo. El más terrible porque es el más auténtico.

___
*Irène Némirovsky escribiu Suite française durante a ocupación alemana de Francia. É un dos libros máis emocionantes e intensos que lin na vida, un libro preciso divertido implacable. Un libro que, no seu respecto pola complexidade do ser humano, describe tamén, dalgún xeito, a beleza e a crueldade dos tempos que vivimos. Mágoa que estea inacabado. Némirovsky planeara unha historia composta por cinco novelas, pero só puido escribir as dúas primeiras. En xullo de 1942 foi detida e enviada a Auschwitz, onde morreu. A súa filla maior conservou o manuscrito, sen sabelo, pensando que era un diario persoal ao que non se sentía capaz de enfrontarse, e por iso non se publicou ata o 2004. En España, editouno Salamandra, xunto con notas e correspondencia da autora. Aquí hai un arquivo dixital de dubidosa legalidade, por se queredes botarlle un ollo antes de compralo.
**Unha visión do libro muito menos entusiasta cá miña é a deste rapaz, Tadzio Koelb.

Ás cereixas

Cústame escribir. Sinto o caos dentro da miña cabeza e véxome incapaz de poñer orde. Non sabería por onde empezar. Ou será que me da todo un pouco igual. O caso é que non dou xuntado o interese necesario para intentar descifrar o que pasa. O que me pasa. A cambio, fago muitas fotos. Retrato os detalles máis insignificantes. Os momentos máis banais... Se algún día saio desta anestesia, agradecerei ter un feixe de imaxes que me recorden o feliz que era mentres durmía.

Tizarlle ao lume

Chego a Supena co coche. Non hai luz en toda a aldea. Pito varias veces, pero ninguén abre o portalón. Desisto. Abro a porta do camiño coa miña chave. A chimenea está encendida e sobre a mesa de pedra hai dúas furnas de cristal. Nunha está o papá. E na outra, o I. Pero que facedes aí? O papá dime que non pasa nada, que mentres o lume estea prendido non van ter problemas para sobrevivir aí dentro. Como que o lume? Si, o lume move o mecanismo que nos da osíxeno. Veña, vai buscar leña á nave. Póñome a carrexar leña, pero a chimenea chúpaa como se nada. Agóbiome Saíde daí. Empezo a baixar as sillas, as estanterías, a roupa, os libros. Papá, por favor, saíde daí. Non contestan, xa están medio atontados. Arrebolo tamén as miñas cousas. A chaqueta, o ordenador, o bolso. O lume come todo e cando chega á carteira, acaríñaa, lámbea, detense nela tanto tempo como con todo o anterior. Doume conta de que son os cartos. O que necesito para manter o lume prendido son cartos.

Curtocircuito (III)...

...cando a xente se mete coa miña maneira comer. Machuco. Limpo. Separo. Organizo. Gardo o que máis me gusta para o final e alongo os últimos bocados ata o límite do posible. É nese momento cando, polo visto, resulto máis graciosa. Illada. Completamente concentrada na felicidade infinita que me produce ese último átomo de coulant.

Recordo que, de pequena, os demais remataban as súas bolsas de gominolas antes de que a primeira se acabase de desfacer na miña boca. Recordo como me miraban, despois, ansiosos. E como, por suposto, sempre me tocaban compartir.

L. confesoume unha vez que cando ve unha persoa comer imaxina como será na cama. Impaciente. Controlada. Compulsiva. Desleixada. Díxomo medio escojonado despois de verme converter uns ovos fritidos con cachelos nun hexágono perfecto. E eu, antes de meter o primeiro bocado na boca, mireino aos ollos e contesteille: chssst, non quero saber.

Sono

De pequena, eu era a única persoa da casa que podía ver a tele a calquera hora. Foi unha medida desesperada de meus pais. Non durmía sesta, era sempre última en deitarme e a primeira en levantarme, non lles chegaban as bibliotecas (nin os cartos) para entreterme e din que chegou un punto terrible no que era capaz de aparecer no seu cuarto ás cinco da mañá rosmando: que fago? abúrrome.

Tamén din que as poucas horas que durmía as durmía tan intensamente que era capaz de caer da cama e non darme conta. De feito, pasábame con frecuencia. A súa anécdota favorita é a daquela noite que os espertei berrándolles que encendesen a luz, que non sabía que lle pasaba á miña cama. Cando chegaron ao meu cuarto, víronme sentada no chan, tapada coa alfombra e intentando acomodar a cabeza no edredón enguruñado.

Un día durminme de pé.
E non, non caín.

Creo que fun unha short sleeper desas, que o superpoder viña con obsolescencia programada e que a min me tocou na época vital máis inútil. Despois, pouco a pouco, foi desaparecendo. No instituto empecei a necesitar espertador. Na universidade, collínlle o gusto a iso de botar a sesta os días despois de saír de noite. Agora cústame tanto durmir profundamente que vou pola vida arrastrando unha sensación de sono perpeuto. E a verdade é que, se o penso, jódeme bastante que me veñan cobrar agora as horas que malgastei apampando para a carta de axuste.

ἀφορισμός XIV: Amizade

Non hai peor inimigo que un amigo contrariado.

Curtocircuito (II)...

... cando me preguntas, así todo seguido e mirándome aos ollos: que tal todo? Non, benigualben non me vale. Dime que tal todo, pero de verdade. Eres feliz? Estás vivindo a vida que queres vivir?

___
*A foto é do colectivo boliviano Mujeres Creando. Aproveito para compartir tamén esta web, onde atoparedes (entre outras cousas chulas) Before I Die, unha instalación interactiva que se realizou a comezos de ano nas paredes dun edificio abandonado de Nova Orleans.

Outing XVII

O riquiñismo é unha arma de manipulación masiva.