Achados XVI: Cabodano

Hoxe hai un ano daquel primeiro achado. Penso en cantas cousas pasan cando pasan cousas. Penso no atrás que quedaron os meus medos, en como a puta vida os sepultou debaixo das súas luces e das súas sombras. Penso que aquelas cicatrices xa forman parte de min. E quérolles. Quérolles, como ás pencas como á mirada revirada como aos pés planos, porque son miñas. Paso suavemente un dedo polas cicatrices que non se ven e penso que non hai mellor maneira de celebrar este cabodano que lendo, trazando círculos paralelas e triángulos, sobriñeando madriñeando e deixándome mecar, comendo falando rindo e bailando ao son da peor orquestra do mundo. Non hai mellor maneira de celebrar este cabodano que vivindo a puta vida que me tocou vivir, coas súas luces e coas súas sombras, porque no fondo, supoño, as unhas e as outras forman tamén parte de min.
E quérolles.