That's life for you, said McDunn. Someone always waiting for someone who never comes home. Always someone loving some thing more than that thing loves them. And after a while you want to destroy whatever that thing is, so it can hurt you no more.

Retrúcame Besbe cun pedazo do relato de Ray Bradbury La Sirena**. Calculo se McDunn terá razón. Se esa será a vida para nós. Sempre esperando algo, sempre querendo algo que non podemos ter. Queréndoo tanto, tan absurdamente, que acabamos desexando destruilo para que non nos manque máis. E penso que é unha idea tan estúpida que só pode ser certa.

Penso iso e penso, tamén, que non sei se será mellor ser Penélope ou ser serea.

O de ser Ulises hai tempo que o desbotei.
___
* A imaxe é do pintor prerafaelita John William Waterhouse e saqueina daquí. Pola internet adiante tamén din que é dun tal Arnold Böcklin, pero vendo outras obras súas a min muito xeito non me ten.
**En versión orixinal, o relato chamábase The Fog Horn. Podedes lelo aquí. Non hai muito que descubrín que a palabra sirena é correcta en galego. Sirenas son os aparatos sonoros e creo que é diso do que vai The Fog Horn. As sereas, polo visto, son outra cousa.