Gerda Taro

A dixitalización das 4.300 fotografías da Guerra Civil española atopadas nunha maleta mexicana troixo a Gerda Taro de novo aos xornais.

Considerada a primeira muller xornalista morta nun conflito, Gerda Taro chamábase en realidade Gerta Pohorylle. Era filla de xudeos polacos e, coa chegada dos nazis ao poder, fuxiu cunha amiga a París. Alí coñeceu un xudeo húngaro que intentaba sobrevivir como fotógrafo, Andre Friedman, con quen comezou un noivado e, xa que logo, aprendeu algo de fotografía. Como non lles aparecía traballo, decidiron botarlle inxenio e crear a Robert Capa*, un reputado fotógrafo dos USA que -dicían- viñera traballar a Europa e que, como é un tipo tan famoso, vendía as súas fotos a través dos seus representantes, Friedman e Pohorylle, polo triple que un fotógrafo francés.
O truco funcionou, Claro.

Mentres durou a súa relación, os dous firmaron indistintamente as súas fotos como Robert Capa. Cando comezaron a distanciarse, Andre Friedman quedou coa personaxe e ela comezou a firmar como Gerda Taro. O seu traballo en solitario máis importante foi o da vitoria republicana na primeira fase da batalla de Brunete, que foi publicado en Regards o 22 de xullo de 1937. Cando as tropas franquistas contratacaron, Gerda Taro volveu ao fronte. Alí fixo muitas fotografías do comezo da derrota republicana e alí perdeu tamén a vida. Tiña 27 anos. Daquela, cando foi enterrada en París, con todos os honores, nada facía supoñer que ía pasar á historia como a "parella sentimental" da personaxe que axudara a crear.
___
* En galego e en inglés, a historia é diferente.