Zapatillas alleas

En días coma hoxe cambiaría a miña vida (de arriba abaixo) por unhas zapatillas quentiñas polo sol de mediodía.

Níxer

Porque unha vida en Occidente non ten prezo, pero a vida en África non ten valor.
___
*Níxer (Xerais, 2010) é unha crónica da fame tal e como a viron Francisco X. Fernández Naval, Camilo Franco, Alfonso Costa e Moustapha Bello Marka nunha viaxe a Níxer promovida por Acción Contra a Fame (ACF) e Cultura Solidaria Galega (CSG). A cita pertence a "A mochila moral", a parte de Camilo Franco, que me recordou canto boto de menos os Menús de cultura rápida e os Vai por aí.

The Lady from Shanghai

With these mirrors is difficult to tell. You are aiming at me, aren't you? I am aiming at you, lover. Of course, killing you is killing myself. It's the same thing. But, you know, I'm pretty tired of both of us.

___
*E outra de Orson Welles. The Lady from Shanghai (1947), que foi un fracaso no seu tempo. Ao público non lle gustou o cambio de look de Rita Hayworth e á crítica non lle gustou a historia. O propio produtor, o mítico Harry Cohn, dixo que era incapaz de entendela e ofreceulle mil dólares a calquera que puidera explicarlla. Nin sequera Welles foi capaz. A min encántame esta película. Sobre todo, esta escena. Ao mellor é porque me intriga a relación que mantiñan Rita Hayworth e Orson Welles. Hai unha frase gloriosa que dixo ela unha vez para definirse a si mesma e a súa relación cos homes: "Basically, I am a good, gentle person, but I am attracted to mean personalities".

The third man

In Italy, for thirty years under the Borgias, they had warfare, terror, murder, bloodshed, but they produced Michaelangelo - Leonardo Da Vinci, and the Renaissance... In Switzerland, they had brotherly love. They had five hundred years of democracy and peace, and what did that produce?... The cuckoo clock.

___
*The third man dirixiuna Carol Reed, con guión de Graham Green, en 1949. A frase que cito non estaba no guión orixinal. Engadiuna Orson Welles e, segundo parece, despois recoñeceu que nin é certo que os suízos viviran felices e en paz na época dos Borgia nin que inventaran o reloxo de cuco.

and you could have it all my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

(click)

O timbre

Nas series norteamericanas, sobre todo nas malas, cando unha personaxe se sinte perdida atascada agobiada ou triste soa o timbre. Soa o timbre e a personaxe en cuestión responde enseguida. Ansiosa. Coming! Pero tropeza con algún obxecto. Coming! Pon algo máis de roupa. Coming! Péinase ou despéinase. Coming! Fai o que sexa, calquera cousa, para darnos tempo a comprender que o que hai detrás desa porta é un xiro inesperado. Un encontro emocionante. Unha historia mellor.

Danme ganas de abrir a porta e tocar eu mesma o puto timbre.

Outing VIII

Ata o ano pasado non borrara a ninguén da miña vida.
Sorprende (e asusta) que sexa tan fácil.

Enid Blyton

-It’s stupid being a girl! -said George, for about the millionth time in her life.- Always having to be careful when boys can do as they like! I’m going to sleep in a barn, anyway. I don’t care what you say, Ju!
-Oh yes you do, -said Julian- You know quite well that if ever you go against the orders of the chief -that’s me, my girl, in case you didn’t know it- you won’t come out with us again. You may look like a boy and behave like a boy, but you’re a girl all the same. And like it or not, girls have got to be taken care of.
-I should have thought that boys hated having to take care of girls -said George, sulkily.- Especially girls like me who don’t like it.
___
*En 45 anos de carreira, Enid Blyton publicou 753 títulos (lin por aí que no momento de maior produción escribía 10.000 palabras ao día), dos que se venderon máis de 600 millóns de copias. Cada ano, aínda hoxe, véndense máis de un millón de exemplares dos libros dos Cinco. Con obras traducidas a 90 idiomas, é a quinta autora máis traducida da historia. O cuarto é Shakespeare.
**O fragmento pertence a Five on a hike together (Hodder & Stoughton, 1951).
***Como recolle este artigo, as súas obras foron prohibidas nalgunhas librerías e bibliotecas e a BBC negouse durante décadas a dramatizalas. Considerábanas aburridas, mal escritas, repetitivas, pobres no uso do vocabulario, racistas e clasistas. Ela respondía que non estaba interesada en críticas de lectores maiores de 12 anos. O artigo da wikipedia recolle unha cita estupenda dun editor que rexeitou unha historia de Blyton en 1960, porque "there is a faint but unattractive touch of old-fashioned xenophobia in the author's attitude to the thieves: they are foreign, and this seems to be regarded as sufficient to explain their criminality". Pregúntome cantos medios de comunicación españois superarían hoxendía a proba do algodón racista dese editor británico dos 60.

No meu moleskine XXXV: Comprensivos

A ver, te explico tus derechos (...) Y debes saber que me puedes hablar en gallego, aunque yo lo tengo que traducir todo, porque yo no lo hablo, sabes? (...) Lo digo porque como vi que hablabais en gallego entre vosotras...
___
*A imaxe é de Eve Arnold, a primeira muller que formou parte da axencia Magnum. Traballou para Life, Vogue, Paris Match, Stern e o Sunday Times. Viaxou polos Estados Unidos, Europa, Latinoamérica, India, Afganistan, a URSS e China. Retratou varios dos lugares nos que se escribiu o século XX e, sen embargo, fíxose famosa pola "frescura e naturalidade" coa que fotografou a estrelas como Marlene Dietrich, John Huston, Clark Gable, Joan Crawford, a raíña de Inglaterra, Richard Nixon, Joseph McCarthy, Malcolm X e Marilyn Monroe.

Esta tarde pasoume pola porta a procesión da Confraría da Humildade. Escuridade tambores capuchóns chuvia un bastón golpeando a pedra. Freaking easter passion. Recordoume aqueloutra procesión que retratara para o proxecto de final de carreira en Gales. Recordei como o profesor, licenciado en estudos afroamericanos e negro, abriu a miña reportaxe e mirou alucinado para a primeira foto. Mirou para min. Outra vez para a foto. Para min. Pasou as outras fotos rapidamente, case sen miralas. Cerrou o album. Mirou para min, sorriu e dixo:
-Whatever this means, I cannot deny you have a nerve.
-Non é o que parece.
-Pero parece o que parece e tu fixéchelas para que o parecera.
-Supoño. Eso é malo?
-Claro que non.
E este profesor, cuxo nome recordo con sorprendente claridade despois de pasar dez anos sen ter noticias del, non só me puxo unha nota digna, senón que botou ben dúas horas comentando o traballo comigo. Alucinando coa estética Klu Klux Klan, co hiperdramatismo das figuras relixiosas e cos nenos pequenos subidos aos hombros dos seus pais para observar tranquilamente o lento sufrir dos encapuchados. Criticándome os defectos (sobre todo, a impaciencia) e loubándome os acertos. Loubando, dixera daquela, a miña capacidade para transmitir beleza ironía humor e desafío xa coa primeira foto.

Joder, como boto de menos ás veces ter un bo profesor ao que desafiar.

Lucía Joyce

Los primeros brotes de hebefrenia hicieron aparición cuando Lucía tenía alrededor de 25 años. A los 28 años la internaron en el manicomio de Ivry, en las afueras de París, y desde entonces jamás volvió a poner un pie en la calle. La relación con su madre y con su hermano jamás dejó de ser difícil, pero Joyce se desvivió por su hija hasta el final de sus días. Se sentía responsable de su locura. Estaba convencido de que había heredado de él una versión maligna de su talento que acabó por destruir su razón.
___
*El País deume hoxe tres motivos para arrepentirme de gastar os 2.20 euros que custa: (1) falta de filtro e palabraría barata de experto na materia; (2) inexatitude e parcialidade nun tema controvertido; e (3) ruin propaganda empresarial disfrazada de información sectorial. A cambio, regaloume a figura de Lucía Joyce nunha reportaxiña algo estraña que firma Eduardo Lago (?). A ela pertence fragmento.
**A foto é a cuberta dun libro de Carol Loeb Shloss, unha profesora de Standford que, polo visto, tivo problemas coa familia á hora de publicalo. Encantaríame lelo. Mentres tanto, conformareime con isto.
***Nesta páxina hai un montón de fotos da familia Joyce. Muitas delas, por certo, son de Berenice Abbot.
****Agora que ando enleada en In Treatment, alégrome de que non todos os fillos de escritores famosos acaben igual.

Tamén en Lugo

España é o único país europeo onde a prensa formal publica anuncios de prostitución. Obviamente, este tipo de publicidade repórtalles aos medios (serios ou non) importantes beneficios. Nun día laborable, El País publica 702 destes anuncios, El Mundo 672, ABC 225 e 91 La Razón. El País ingresa arredor dos 5 cinco millóns de euros anuais deste xeito*. O da prostitución é un negocio lucrativo e un pastel tan grande dá para repartir. Tamén en Lugo. Entre agosto e setembro de 2009, El Progreso publicou unha media de 70 anuncios diarios sobre prostitución e La Voz de Galicia 230 (dos cales uns 12 eran relativos á provincia de Lugo).**

O Foro de Participación cidadá en materia de igualdade do Concello de Lugo ven de pedirlles formalmente a El Progreso e a La Voz que "no marco dos seus códigos deontolóxicos consideren a renuncia á publicidade relacionada co comercio sexual para impedir o negocio das organizacións mafiosas”. Ata agora, só Público, 20 Minutos, Avui e La Gaceta de los Negocios renunciaron ao seu pedazo do pastel.
___
*Segundo datos recollidos na “Ponencia sobre la prostitución en nuestro país”, elaborada pola Comisión Mixta dos Dereitos da Muller e da Igualdade de Oportunidades do Congreso e do Senado. Ademais, participar do negocio tampouco impide criticalo. Sonado foi o caso das amplas reportaxes sobre prostitución que publicou El País en 2009.
**Segundo recolle a Carta dirixida aos medios de comunicación do Foro de Participación cidadá en materia de igualdade do Concello de Lugo que podedes descargar aquí.

Liquidación de Existencias

La seducción es el principal mecanismo de producción de realidad.
Su materia prima es el misterio.

Opera Aperta (sistema de huecos)
Lo importante en la seducción es saber administrar los silencios. Adhiere más a una narración lo no dicho que lo explicitado. El compartimiento hueco es rellenado por el intérprete desde sus propios referentes, y así recorre la mitad del camino, y crea nuevos huecos.

Nota ao pé: la contención crea huecos que atraen, huecos repletos de ingenio y significado, simétricos de los nuestros.

___
*No prólogo, Antón Baamonde define Liquidación de existencias (Difusora, 2005) como unha obra "a medio camiño entre o dietario de autor, ao modo dun Nietzsche, Benjamin ou Pessoa, e a antropoloxía experimental". Podedes descargar o libro completo aquí e tirar as vosas propias conclusións.

In Treatment

I was looking at her. Looking at every inch of her body. And I said to my self: Who the hell is this woman, sleeping in the sofa, in front of the TV? What the hell does she know about me? What does she think she knows about me? And what the hell am I doing, living with her in the same living room in the same house with the same kids for the last 15 years?

Understand?
___
*Cheguei a In Treatment en plena resaca de Mad Men, seguindo os sempre sabios consellos de Ascárida, e papei sete episodios seguidos, sen respirar. É emocionante intensa intelixente contida. Encántanme a brevidade e a estrutura narrativa. Estou enganchadirma. A este non lle gusta tanto, advirto

No meu moleskine XXXIV: determinados

Levamos o peso da educación encima e parece que todo é determinante para a nosa vida... pero despois nunca pasa nada. Á mañá seguinte, levántaste e non pasou nada.
___
*A foto é de Robert Yager. Un tipo curioso, que segundo parece viviu todas as vidas . Eu acabo de descubrilo, aquí.

A tele

Cando era pequena, na casa só había unha tele. Estaba na sala, cos sofás de skai vermellos, e só podíamos vela todos xuntos. Cada vez que miña mai nos pillaba vendo a tele sós, queixábase de ter uns fillos que non atopasen nada mellor que facer que eslongarse nun sofá a papar o que lles botasen. Apagábaa. Poñíase no medio. Tirábanos un coxín á cabeza. Obligábanos a levantarnos. Eu era a única que escapaba desta lei materna, porque me despertaba ás sete da mañá todos os días do ano e cando non estaba vendo a tele andaba detrás dela choromicando: abúrrome, cóntame algo, abúrrome, cómprame un libro, abúrrome, vamos de paseo, abúrrome... Lin a enciclopedia para ter un argumento sólido e irrefutable: pero, mami, non hai ningún libro na casa que non lera, xa o sabes.
Regaláronme unha tele para o meu cuarto.

Durante anos, o primeiro que facía ao levantarme pola mañá era encender a tele. Víao todo. Aerobic, telediarios, debuxos, series, a Hermida, a María Teresa Campos, a Nieves Herrero, a Paco Lobatón. Todo. Tamén o Agro. O programa do Parlamento. Os culebróns. Os talk show. Os realities. Todo o peor. Todo todo. Durante anos, muitos anos, fun unha guía da televisión andante, fun a pesada que sabe a que outros actores dobra un actor de dobraxe, fun a típica que tararea pola calle a sintonía dun programa e fun, ademais, imbatible ao xogo aquel de descubrir o produto nos primeiros segundos do anuncio. Dediqueille dous anos da miña vida a ler artigos científicos sobre a influencia que ten a televisión na construción da identidade, por Dios!

E agora son incapaz de ver media hora seguida de tele. Incapaz. Como pode ser? Como chegamos a este punto en menos de dez anos?

Ten rules for writing fiction

1. Colm Tóibín: Stop feeling sorry for yourself.
2. Hilary Mantel: Are you serious about this? Then get an accountant.
3. Margaret Atwood: Do back exercises. Pain is distracting.
4. Zadie Smith: Work on a computer that is disconnected from the ­internet.
5. Joyce Carol Oates: Don't try to anticipate an "ideal reader" – there may be one, but he/she is reading someone else.
6. Sarah Waters: Treat writing as a job. Be disciplined. Writing fiction is not "self­expression" or "therapy". Novels are for readers, and writing them means the crafty, patient, selfless construction of effects.
7. Will Self: Live life and write about life. there are more than enough books about books. (...) Always carry a notebook. Short-term memory only retains information for three minutes; unless it is committed to paper you can lose an idea for ever.
8. AL Kennedy: Defend others. You can, of course, steal stories and attributes from family and friends, fill in filecards after lovemaking and so forth. It might be better to celebrate those you love – and love itself – by writing in such a way that everyone keeps their privacy and dignity intact.
9. Andrew Motion: Honour the miraculousness of the ordinary.
10. Anne Enright: Imagine that you are dying. If you had a terminal disease would you ­finish this book? Why not? The thing that annoys this 10-weeks-to-live self is the thing that is wrong with the book. So change it. Stop arguing with yourself. Change it. See? Easy. And no one had to die.

___
*Estas son as miñas favoritas da manchea de regras que publicou co Guardian (1 e 2) hai unhas semanas. Outros, teñen outras favoritas.

Reñínlle

Por primeira vez na vida. Con cariño, pero con firmeza. Seria. Reñínlle e el non dixo nada. Baixou a mirada. Enchéronsenos os ollos de lágrimas. El sabía que eu tiña razón e eu sabía que ese momento cambiaría a nosa relación para sempre.

No meu moleskine XXXIII: Insubmisos

Si hace falta sumisión... Sumisión.
Por evitar una agresión, cualquier cosa.
___
*A imaxe é Les fantaisies de Mr. Seabrook (1930), de Man Ray.
**A frase, por certo, díxoa un oficial da Guarda Civil no medio da declaración dunha muller que fora denunciar a súa parella por malos tratos. Copieina na miña libretiña alí mesmo. Diante del.

Os cadernos de Agatha Christie

Había de todo tipo, colores, marcas, precios y formas, algunos sin tapas, otros con las grapas oxidadas por el tiempo y páginas rayadas. (...) Christie cogía uno al azar y escribía. Su uso fue irregular: el Cuaderno 35 tiene 220 páginas de notas, mientras el Cuaderno 72 tan sólo tiene cinco. Algunos, ni siquiera tienen relación con su producción literaria: los 11, 40 y 55 constan sólo de fórmulas químicas "y parecen datar de sus tiempos de aspirante a empleada de farmacia". El 73 está todo en blanco. Algunos incluso contienen notas personales: una lista de muebles para su casa de Sheffield Terrace (Cuaderno 59), por ejemplo.

(vía)

Ando por aquí, recuperando miradas. Por fin.

Actualización 17.03.10.- Editar centos de fotos propias dá para facer algo de autoanálise. Dá, como mínimo, para recoñecer a incapacidade para desbotar, o complexo á hora de roubar outras miradas e a obsesión coas portas, coas ventanas e cos camiños... cos marcos, cos límites, cos puntos de fuga. Sen furgar muito na ferida, dá para recoñecer que me aburro a min mesma. Que xa é triste. Ai.

The Golden Notebook

My dear Anna, your attitude to art is so aristocratic that you write, when you do, for yourself only.
___
*En The golden notebook (publicado en galego por Galaxia, no 2009) Doris Lessing conta a historia de Anna Wulf, unha escritora que recolle as súas experiencias en catro cadernos: no negro as literarias, no vermello as políticas, no amarelo as emocionais e no azul as cotiás. Unha escritora cunha novela de éxito que xa non dá escrito máis que para ela mesma.

No meu moleskine XXXII: Ameazantes

-Mexarasme por encima?
-Non.
-Pois entonces vou ter que ir de putas.
___
*A imaxe é Lovers in bistro (1932), de Brassai.

I think I wrote that. It was to sell nylons.

-"She won't get married because she's never been in love." I think I wrote that. It was to sell nylons.



-For a lot of people, love isn't just a slogan.

-Oh, "love". You mean the big lightning bolt to the heart, where you can't eat, can't work, so you run off and get married and make babies. The reason you haven't felt it is because it doesn't exist. What you call "love" was invented by guys like me to sell nylons.

-Is that right?

-I'm pretty sure about it. You're born alone, you die alone, and this world just drops a bunch of rules on top of you to make you forget those facts. But I never forget. I'm living like there's no tomorrow, because there isn't one.
___
*Comecei onte a ver Mad men e alucinei. É gloriosa. O malo é que non fun capaz de atopar o clip de vídeo. Se podedes, descargade ou vede o piloto (aqui, por exemplo).

Your lovers won't kiss

It's too damn far from your fingertips
___
*The Weary Kind ven de gañar o Oscar á mellor canción orixinal.

Palabras Contadas

Un día chega a dor e ponse sentada en ti manexando o mando a distancia das emocións. Chega e coloca unha lene transparencia sobre a realidade para que todo se distancie. E todo pasa e todo queda, como os ecos das cousas que son, e fodeuse o humor, e quedaches ti a secas, mirando no espello se teñen razón as persoas que din que adelgazas.
___

*Palabras contadas (Xerais, 2006) é un libro de relatos, un catálogo de argumentos de novelas, un videoclip, unha mostra de arte contemporánea e un espectáculo de spoken word. Se non coñecedes o proxecto de Camilo Franco (que me extraña), podedes comezar lendo o libro: en galego ou en castelán.

No meu moleskine XXXI: Importantes

Os tíos telos que facer sentir importantes. Por que cres que se deita con esa? Dígocho eu, porque mostra interés.
___
*A foto chámase Autoportrait devant l'une de ses poupees (1945) e é de Hans Bellmer.

Camiñan descalzas

A violencia sexual, o maltrato de xénero, os abusos sexuais nos conflitos armados ou a violación como arma de guerra son algunhas das temáticas que abordan os relatos e ilustracións de Camiñan descalzas polas rochas. Un libro co que Amnistía Internacional, a editorial Tris Tram e 21 autoras e ilustradoras galegas queren resaltar a universalidade dos abusos dos dereitos humanos das mulleres. Un abuso sistemático que nace da discriminación. Un abuso que mulleres de todo o mundo combaten cada día activamente organizándose, poñéndoo ao descuberto, luitando contra el, modificando leis políticas e costumes, creando outros mundos posibles.
Camiñan descalzas polas rochas é unha mostra desta luita.

Podedes ver todas as ilustracións aquí

Contra a mala hostia

Buahahaha!
Estes dous posúen o segredo da (miña) felicidade.

Varias axudas e unha única fe

A xente de Chile Ayuda compila as opcións de axuda tralo terremoto nunha web ben interesante e funcional. Segundo parece**, ademáis do Goberno e da Cruz Vermella***, habilitaron liñas de axuda Cáritas, Un techo para Chile, Protectora de la Infancia e o Hogar de Cristo. Ah, e o Teletón. Todas Católicas. Primeiro alucino, despois recordo como me rabiaba o monopolio da cooperación que ten a Igrexa chilena e finalmente penso que, aínda que se supón que coa Cruz Vermella xa se entenden as institucións que axudo a pagar cos meus impostos, desta vez vai ser a única opción.

___
*A imaxe é de Cristóbal Marambio e hai máis aquí.
**Roberto Arancibia confírmame que a xente de Chile Ayuda son "MUY confiables. Es un grupo de muchos jovenes, activistas digitales, emprendedores, etc. Buena gente". E eu fíome del.
***Os principios fundamentais da Cruz Vermella, aquí.
****E, por certo, atopei aquí a historia de César, o compañeiro de Adri no Santiago Austral.

De tristezas culpables e fendas enormes

O sábado 27 de febreiro ás 06:34:17 (UTC), 03:34:17 hora local, o centro-sur de Chile sufriu un terremoto de magnitude 8,8 MW. Un terremoto 900 veces máis intenso que o de Haití. 900 veces. 900!

Eu sei que o país está todo o preparado que pode estar. Sei que a densidade de poboación non é moi alta, que a xente sen recursos vive en casas de pranta baixa e que os edificios novos se publicitan como "resistentes a los sismos". Sei dos carteliños que hai por todas partes. Sei que a xente sabe o que ten que facer. A xente en Chile nace sabendo que calquera día, a calquera hora, entre os temblores habituais, chega o Gran Terremoto y se va todo a la chucha. E sei, tamén, que as vidas humanas valen o mesmo nun sitio que noutro. Dígome a min mesma que non é xusto que me doian tantísimo estas 720 mortes*. Que non está ben que me doian máis que aquelas 150.000.

E xa non é que non estea ben, é que está fatal. Pero é así. Levo 48 horas chamando a móbiles que non van, dándolle ao F5 en todas as miñas contas de correo, no FB, no twitter. Levo 48 horas descontando amigos deses 720. Cada "estamos todos ok" éncheme de osíxeno os pulmóns. E cada hora que pasa agudiza o medo polas mensaxes que non chegan. Polos móbiles que seguen sen respostar.

E penso que non teño dereito a estar tan triste, tan melancólica, tan rabiosa. A quen lle importa que a cama na que me levantei a miña primeira noite en Chile, a fiestra desde a que mirei o Pacífico por primeira vez e manta de punto de miña mai que lle regalei á miña afillada putativa desapareceran debaixo dos escombros? Que máis da que unha das persoas ás que máis quero no mundo e a súa familia escaparan de milagro? O caso é que escaparon, que poden seguir coa súa vida... ou inventar unha nova.

O caso, dígome a min mesma, non é descontar coñecidos deses 720. O caso é que entre 150.000 e 720 hai unha fenda tan abrumadora que parece irreal. Unha fenda de xente que ten amigos que non os puideron descontar. Xente que morreu e punto final. E non por culpa dunha natureza caprichosa e ingobernable, non. Despois disto queda aínda máis claro que toda esa xente morreu por outra causa.

__
* Sei que ese 720 non é definitivo, pero é que o 150.000 tampouco o foi.
Tampouco o é.
**Non todo é bon en Chile, obviamente. Xa o veredes, se escuitades un momento a tele (a que insertei é a Televisión Nacional de Chile) ou vos dades unha voltiña por outros medios locais (esta web pode ser un bo punto de partida).
***E sobre o do exército, o toque de queda e o sacrosanto dereito á propiedade privada prefiro nin pronunciarme.

No meu moleskine XXX: Xente

Na casa teño mazás e kiwis, porque é o que come a xente.
___
*A imaxe é Muette et aveugle (1940), de Marcel Marien.

Veurem què s’hi pot fer

No… tu mai viuràs com viuen els altres,
ni patiràs com pateix la gent normal,
mai entendràs el fracàs dels altres, mai comprendràs
com els somnis se’ns van quedant
en riure i beure i ‘nar tirant, i si pots, ja saps,
follar de tant en tant.

(click)

Melodía

Cando se fala con valor do trivial, da felicidade, do íntimo ou do doloroso, desaparece o medo, porque nos vémo-la fenda que, como un machadazo, todos temos en algures.
___
*Melodía de días usados (Galaxia, 2005) é unha selección dos Anxos da Garda que Anxos Sumai publicou durante máis de dous anos en culturagalega.org. Tamén é un dos meus libros favoritos dos últimos tempos (click).

Outing VII

Unha vez dixeron de min: "esta tamén está en boceto. Para que non a critiquen, xa advirte que está en proceso de fabricación".
Non creo que haxa unha maneira máis precisa de definirme.

No meu moleskine XXIX: Solteiros

-A estas alturas da película, os tíos ou están emparellados ou están cheos de merda.
-Non sei como tomarme iso, eu non teño parella.
___
*A imaxe é Paulette et Andre, de Brassai.

Branco

Na cama tampouco había vida. Só a sensación de cabalgar sobre un cadáver ata o esgotamento. Nin sequera conseguía que respirase con ansia. Apenas a oía respirar.
___
*Branco é a última novela de de Manuel Darriba (Galaxia, 2009). O autor falou dela con Jaureguizar para El Progreso.

Outing VI

Para algunhas institucións públicas do meu país, son unha persoa con antecedentes políticos.

India - भारत (XXII): Cricket

O cricket é o fútbol da India. É o tema de conversa, a pachanga que se bota en cada esquina, a referencia xeográfica e cultural, o orgullo e a deshonra de toda aldea vila cidade ou nación, o trazo identitario compartido e o único motivo polo que unha moza guapa se disfrazaría de rapaz, poñendo así en perigo a súa saúde e o amor da súa vida. Iso si, as 42 leis que regulan o cricket son infinitamente máis complicadas có orsai. Donde vai dar!

India - भारत (XXI): borracheiras

Polos ghats baixan uns regueiros que non se sabe mui ben se levan auga de lavar a roupa, mexos das vacas ou restos dos desaugues da cidade. Seguramente, unha mestura das tres cousas. Un rapaz mui noviño rebózase sen acougo nesa auga sucísima, mentres outro durme a mona ao seu carón. Se cadra perdeu o sentido, penso. Supoño que a ninguén lle importaría. O amigo dá voltas darredor. Levántao. Quítalle a chaqueta. Ponlla debaixo da cabeza. Quítalla tamén dalí. De repente, dalle outra idea, levántase e arrebola unha botella baleira ao río sagrado, cun berro desafiante. Nin asustado nin enfadado, desafiante. Despois, máis tranquilo, déixase caer outra vez sobre o regueiro, coloca ben colocadiña a chaqueta do amigo nun escalón, pousa a cabeza nela e pecha os ollos. Vése que é hora de durmir.

Aniversario

I
Pedra queixo cortiza mazairas paralelas miradas retortas tren cruce camiño claro estanque carreira empírica inocente inxenuo sonámbulo revirado subvertido formaldehído feo católico formal nudo espada jedi ortopédica implacable b-girl xuíza locutora camioneira semiótica empregarse a fondo coas maos atadas suada alasando... desenfocada

La hipérbole la metáfora la aliteración el símil y demás familia ruegan una oración por nuestro descanso eterno

uso lingüístico

II
In the end, di o Guardian que lle dixo DeLillo a Franzen, writers will write not to be outlaw heroes of some underculture, but mainly to save themselves, to survive as individuals.

(vía)

___
*Hai hoxe un ano andabamos soñando con ovellas eléctricas.

India - भारत (XX): aromas

A casa ten un patio con tres vacas, dous cans e un forte olor a establo. Do outro lado do patio hai unha porta pequena de máis incluso para min. O noso anfitrión dalle tres voltas aos tres pechos que ten a portiña e entramos -watch your head- no cuarto das esencias. O perfumista, bisneto neto fillo pai e tío de perfumista, comeza a abrir botiños. Todo é tan pequeno que parece de xuguete. Embadúrnanos as maos e os brazos con xasmín sándalo e canela. Estornudo. "É o masala chai", dime, "é bo para a sinusite, seguro que estabas atascada". Dáme a risa, "eu sempre estou atascada". Abre outro botiño e ponme unha esencia sobre as cellas e a cada lado do nariz. "Menta, alcanfor e tomillo", explícame, "xa verás como te despexa. Vouche regalar un pouco, para cando volvas á casa."

Levo tres días untándome de menta alcanfor e tomillo.

Creo que estou atascada na India.

India - भारत (XIX): memoria

Non quero que tomes nota do meu nome, nin que copies aí as cousas que che dixen. Non soportaría ser ese tipo do que fala algunha das túas libretas e que ti non podes recordar.

India - भारत (XVIII): Independencia e mercado

Convídanme a unha cea cun dos empresarios máis poderosos da India. Dinlle que son unha xornalista española e a el ilumínaselle a mirada. Supoño que iso é o que son as medias verdades. Sorrío inocente e xogo o meu papel, un pouco por curiosidade e un muito por diversión. Pregúntolle polos seus antepasados, pola súa traxectoria económica, pola súa ideoloxía política, polo seu historial xudicial. El contesta obediente e voluntarioso, tirando de carisma.

Naceu en Cachemira, nunha cidade que agora pertence a Pakistán. Despois de 1947 a súa familia instalouse no Rajastán, onde o pequeno exiliado cultivou a riqueza e o odio polos británicos que herdou dos seus pais. Foi o rei do tabaco, exerceu de parlamentario da dereita, estivo no cárcere, deixou a política, construiu un novo imperio no sector textil e, durante todo este tempo, seguiu alimentando o seu odio polos británicos. Pregúntolle como ve un empresario liberal do século XXI a existencia dunha sociedade tan inmensa e empobrecida como a india:

-Don't you think Indian economy needs midle-class buyers?
-Por suposto, por suposto- dime. -Hai que conseguir que toda esa xente que non ten nada comece a consumir. E, ademais, teñen muito que ofrecer! Nós temos un proxecto con artesáns locais polo que nos propoñemos exportar as súas crecións (que son marabillosas, podes crer o que che digo) e pagarlles mil dólares ao ano.
-Mil dólares ao ano? -abro uns ollos como platos.
-Xa sei que a unha europea lle pode parecer unha miseria -sorrí comprensivo mentres bebe un groliño dun excelente viño chileno de a 30 dólares a botella-, pero para eles é unha pequena fortuna.
-Mmm... Entendo, ampliades o mercado interior ao tempo que conseguides produtos de calidade que podedes vender fóra muito máis caros...
-Hai gastos -protesta.
-Claro, hai gastos -concedo-, pois digamos que conseguides un bo produto para vender a un bo prezo -sorrí- no mercado exterior.
-Brilliant, isn't it? -Si que o é, si. É impresionante. Ao final da noite, xusto antes de subirse ao seu coche, agárrame o brazo, baixa a voz e dime:
-Podo pedirche un favor?
-Claro
-Podes prometerme que, cando volvas a España, vas apoiar publicamente a independencia de Escocia?
-Perdón?
-Os británicos desfixeron o meu país e eu non vou morrer antes de ver desfeito o seu. Apoio economica e politicamente a independencia de Esocia e gustaríame que ti tamén o fixeses. -Miro polo rabo do ollo o sorriso travieso de L., póñome quieta e contéstolle con solemnidade:
-Está ben. Prométoche que, cando volte a España, vou apoiar publicamente a idependencia de todos os pobos que queiran independizarse.

El País falaba onte de como preto de dous mil turistas quedaron atrapados en Aguas Calientes (un sitio inmundo que serve de campamento base ao turisteo internacional para subir a Macchu Picchu), por culpa das fortes chuvias que se están producindo na zona: la visita a la ciudadela inca de Machu Picchu, la joya del turismo peruano, se ha convertido en un drama para cerca de dos millares de turistas que se quedaron atrapados en las alturas sin poder regresar a la cercana ciudad de Cuzco.

24 horas máis tarde, o tono da información tamén en El País radicalízase: "En Aguas Calientes la tensión crece cada día". Sen luz (e polo tanto sen móbiles), as cousas empezan a verse máis negras e "aunque las autoridades han asegurado el envío de alimentos y agua para los varados, los turistas se quejan de que no es suficiente".

E eu alucino. A lu ci no. Parece que nin @s turistas nin @s xornalistas se pararon un segundo a pensar que nese sitio vive xente. Xente que tamén ten medo e frío e fame e sede. Xente que, de regalo, está a piques de quedar sen casa e sen traballo. Xente que non ten un puto consulado nin un puto xornal con lectores por todo o mundo ao que chamar. Xente que ten tantos dereitos coma eles ou máis, porque a chuvia os foi buscar á casa. E líbreme el señor de darlle a razón a ese tipo que me cae tan mal, pero ás veces, joder, danme ganas.

Información sobre as chuvias en El Comercio
Actualización 28.01.10
Actualización 29.01.10

India - भारत (XVII): pombas mensaxeiras

Atei a miña mensaxe ás súas patiñas
e abrín as portas de todas as xaulas

India - भारत (XVI): ilegalidades

En Delhi fomos comprar costo a un poboado no que tamén vendían carne de vaca de contrabando. En Puri, mercamos costo marihuana e opio nun establecemento do goberno.

India - भारत (XV): números

1 ek
2 do
3 teen
4 char
5 panch
6 chhe
7 saap
8 aath
9 mo
10 das
___
*¿Sabiades que os números arábigos son unha invención india?

India - भारत (XIV): pegamento

Pequenos cegos sen pernas cos dentes terriblemente deformes esnifan pegamento na estación de tren. O edificio é enorme e estamos sós. Séntanse no chan, a un par de metros de min, e míranme sen verme mentres inhalan a cola tibia directamente das mans. Ao cabo dun cacho, un deles achégase e pregúntame como me chamo. Dame a man. Pregúntame se teño mozo. Dime que lle gustaría bicarme.

India - भारत (XIII): rainbow

"Love is like rainbow", dime Ashfak Hussain mentres nos espimos na habitación do Lake Shore, "colourful and rainy. You can't have a rainbow without rain and you can't have love without pain".