Curtocircuito (III)...

...cando a xente se mete coa miña maneira comer. Machuco. Limpo. Separo. Organizo. Gardo o que máis me gusta para o final e alongo os últimos bocados ata o límite do posible. É nese momento cando, polo visto, resulto máis graciosa. Illada. Completamente concentrada na felicidade infinita que me produce ese último átomo de coulant.

Recordo que, de pequena, os demais remataban as súas bolsas de gominolas antes de que a primeira se acabase de desfacer na miña boca. Recordo como me miraban, despois, ansiosos. E como, por suposto, sempre me tocaban compartir.

L. confesoume unha vez que cando ve unha persoa comer imaxina como será na cama. Impaciente. Controlada. Compulsiva. Desleixada. Díxomo medio escojonado despois de verme converter uns ovos fritidos con cachelos nun hexágono perfecto. E eu, antes de meter o primeiro bocado na boca, mireino aos ollos e contesteille: chssst, non quero saber.

Sono

De pequena, eu era a única persoa da casa que podía ver a tele a calquera hora. Foi unha medida desesperada de meus pais. Non durmía sesta, era sempre última en deitarme e a primeira en levantarme, non lles chegaban as bibliotecas (nin os cartos) para entreterme e din que chegou un punto terrible no que era capaz de aparecer no seu cuarto ás cinco da mañá rosmando: que fago? abúrrome.

Tamén din que as poucas horas que durmía as durmía tan intensamente que era capaz de caer da cama e non darme conta. De feito, pasábame con frecuencia. A súa anécdota favorita é a daquela noite que os espertei berrándolles que encendesen a luz, que non sabía que lle pasaba á miña cama. Cando chegaron ao meu cuarto, víronme sentada no chan, tapada coa alfombra e intentando acomodar a cabeza no edredón enguruñado.

Un día durminme de pé.
E non, non caín.

Creo que fun unha short sleeper desas, que o superpoder viña con obsolescencia programada e que a min me tocou na época vital máis inútil. Despois, pouco a pouco, foi desaparecendo. No instituto empecei a necesitar espertador. Na universidade, collínlle o gusto a iso de botar a sesta os días despois de saír de noite. Agora cústame tanto durmir profundamente que vou pola vida arrastrando unha sensación de sono perpeuto. E a verdade é que, se o penso, jódeme bastante que me veñan cobrar agora as horas que malgastei apampando para a carta de axuste.

ἀφορισμός XIV: Amizade

Non hai peor inimigo que un amigo contrariado.

Curtocircuito (II)...

... cando me preguntas, así todo seguido e mirándome aos ollos: que tal todo? Non, benigualben non me vale. Dime que tal todo, pero de verdade. Eres feliz? Estás vivindo a vida que queres vivir?

___
*A foto é do colectivo boliviano Mujeres Creando. Aproveito para compartir tamén esta web, onde atoparedes (entre outras cousas chulas) Before I Die, unha instalación interactiva que se realizou a comezos de ano nas paredes dun edificio abandonado de Nova Orleans.

Outing XVII

O riquiñismo é unha arma de manipulación masiva.

Silencios

Se ninguén nunca che aprendeu a ler ou a escribir e o que máis che presta no mundo é tocar a gaita bailar un valse contar historias, non hai peor tortura có silencio.

Primeiro a sordeira e agora isto.

Que razón tiñas, abuelo.