Grandes festas en Sarria. Xa é tarde para asistir á rectura do pregón a cargo do presentador da TVG anunciada pol-o periódico para as sete da tarde de onte. Tampouco poderemos ir xa botarlles unha pieza ás orquestras Arela e Pasarela. Pero aínda nos quedan uns días para ir tomar un vermú á "capital da marcha".
Hoxe, día grande para os locais, a oferta é esplendorosa: pasodobres con Ledicia e tex-mex televisivo. ¿Quen pode resistirse a iso? Eu non, por suposto, nin a iso nin ás mellores copas de toda a provincia, as do mítico Bartolo. Xa me tardan. A modo de programa chusqueiro de xornal estival, anunciovos xa de paso as actuacións de Armonía Show e Mayonesa (ollo á bandeira española) para o venres noite. O sábado, a verbena corre a cargo de Marimba e do "Gran concierto San Xoán" do Xacobeo e TVE (onde se di que podería actuar Siniestro). E o domingo, trala proxección de curtos de realizadores locais, actuarán a Gran Parada e a Super Estrellas de Venezuela. Da corrida non falo porque non me da a gana, porque me pon de mala hostia e porque me recorda, unha vez máis, que son moito máis intransixente do que me gusta crer. Hala, xa falei. E iso que non quería.

Nota.- Como sarriana putativa e noitámbula impenitente, recomendo vivamente obvia-lo programa oficial e concentrarse no estudio profundo dos bares da vila (hai ben deles).

Cheguei

Tanto anuncia-la miña volta ó home sweet home e ás súas comodidades (comida quente, tele grande, sofá de verdade e internés) e vou e tardo case unha semana en reportar a miña chegada... ¡que desastre!

Tentarei repara-lo erro cun breve repaso:
-O mércores 16 erguinme cediño e fun con P. ata a Autónoma coa intención de roubar uns artigos das revistas electrónicas ás que están subscritos. Pouco máis e non me dou iniciado en tan cutre carreira delictiva... windows será a mesma rencarnación do demo, pero non hai cristo que se entenda co linux. Despedinme de P. no metro de Diagonal. Chorei, como sempre... pero non deixei que me vira (non me da a asertividade para tanto). Esa noite fun durmir á casa dos meus tíos en L'Hospi, non sen antes tomar un algo nunha terraza. Un ventiño agradable, tremendo ambientazo e o rapaz máis guapo que vin en Barcelona.
-O xoves erguémonos ás catro e media da mañá, almorzamos, durminme ata pasar Zaragoza, mareeime, tomamos outro algo, roubeille o sitio de copiloto a miña tía coa excusa do mareo, que pouco me gusta Castela, un cd de chistes de barragán case me rebenta a cabeza, chegamos á A-6... e en nada estabamos comendo o guiso de corzo de miña mai. Nunca queres tanto a teus pais coma cando botas meses en velos. Co café chegou a discordia: ZP, Aznar, Rajoy, a inmigración, nacionalismo vs. solidariedade, leis de vagos e maleantes, o demo da inmigración, "xa cambiarás/aprenderás/entederás", "había que matalos a todos"... nun momento morre a maxia, síntome soa e fóra de lugar, non soporto que miña tía me toque mentres di semellantes barbaridades, acabo berrando con todos, escapo coa excusa de enche-lo lava-pratos e xa soa na cociña unha bágoa traidora demóstrame que sigo sendo a de sempre.
-Chegan os paquetes que me auto-enviei dende Barcelona. Non sei onde metelos, o meu cuarto está cheo de cousas que non recoñezo como propias. Cienes y cienes de xornais vellos, mil caixas baldeiras e moreas de papeis amarelos que hai dez anos debín gardar por algún motivo que non son quen de recordar. Desorientada pola viaxe, as poucas horas de sono e a discusión baleiro armarios, caixóns, estantes... e tiro coa metade dos meus estraños tesouros. Iso debe ser madurar.
-O venres durmo ata tarde, falo cos de Lugo e cos de Barcelona, teño unha conversa (seria) sobre o futuro con meu pai e comprobo que Wanadoo decidiu (de novo) cortarno-lo servizo. Chamo, pero vése que á rapaza non lle pagan o suficiente para que me explique que pasa e sóltame unha milonga de máquinas avariadas e dificultades técnicas para acceder ós expedientes. "Yo la llamo en unos minutos". Aínda estou esperando. De ir á festa agro-pop nin oir falar, miña mai rise... "é broma, espero". Vexo (outra vez) Drácula.
-O sábado erguémonos cedo (ás dez) para ir á perruquería. Xeralmente odio ir, pero desta vez foi distinto: sentín unha especie de nostalxia das horas perdidas nese universo kitch, contillei, deixeime masaxear peitear e ata pintarraxear... Co conto cheguei á casa co tempo xusto para comer, aviarme e tirar para a casa da noiva. Como chofer da mai da mesma non tiven dúbida, pero como lectora de misa deixei moito que desexar (se me vira Menchu... ou Pousa Estévez). Deume a risa... e é raro, eh, porque aínda non fun nunca a unha misa que non acabara mal escondendo unha gargallada. A cea estaba boa e a compañía era agradable, tralos postres saqueis os tacóns, pedin o meu (quen di un...) tanquerai con sprite e gocei o espectáculo: a noiva, coa cua do vestido enrebozada nun brazo, unha copa e un cigarro nunha man e un micro na outra, regalounos unha inesquecible versión da Rianxeira só superable pola sublime interpretación de Paquito Chocolatero a cargo do seu flamante marido.
-O domingo foi día de reflexión, lectura penitente do Pais, comida familiar cos emigrantes retornados para a voda, café e charla coas luguesas, fútbol e vídeos ata as tantas.

Nestes días baixei cedo á biblioteca (a ver se acabo a tesina para setembro), fun ver Héctor (tíñalle ganas, trala recomendación de Todo nada... coa que, por certo, concordamos H., Su. e mais eu), contratei unha nova conexión, lin pero non contestei (erro, agora non o farei nunca) os mails acumulados, tiven unha longuísima conversa con Su. que (me temo) non nos levou a ningunha parte, paseime por Amnistía e escribín este (de todo menos breve) repaso...

Mañá iremos salta-la fogata á Coru, previo paso pola casa de Borjitas para fastidiarlle unha boa cea a cambio dunha queimada de afecionada...

...acéptanse incorporacións de última hora.

24 hours party

Só queda un día... Por incrible que pareza... Dinme conta esta mañá cando viñeron busca-los papeis que levo dous anos acumulando. 60 quilos de sabiduría que alá foron co rapaz de AZkAR-Lugo (para que logo digan que do patrocinio deportivo)... Que, por certo, dende que me separei deles ando nun sin vivir. Non teño ningunha proba de que os levou, nin un papel mal firmado nin nada... e ando paranoica, ¿e se mos rouba? ¿e se lle da por abri-las caixas e queda marabillado coa miña colección de artigos sobre identidade, sobre inmigración, sobre televisión? Ai, que tensión. Contra a histeria, recomendan buscar bos amigos que te entreteñan: xelados de limón na praza revolució, hommos, baklabas, mojitazos que rematan con almorzos de película ás dúas da tarde, discusións políticas morais éticas e estéticas... esos amigos que, nun acto supremo de bondade, che cumpren ata os últimos antollos.

Despois dun día infernal, xa estou segura: odio ir de compras (estricto senso, fóra metáfora). Custoume sangue suor e lágrimas (literal nun 70%) atopa-lo modelito para a(s) voda(s) do verán, a xusta mestura de tradición e modernidade: conxunto pantalóns deconstruídos e top escote traseiro-ras amenizado por uns zapatos vermellos de tacón-punta-tacón... mmm... creo que se non fose polo prezo ata me sentiría orgullosa do resultado da batida.

Non sei cando nin como pero saín do mercado sentimental. É máis, hai tempo que nin miro os escapartes nin estou ó tanto das últimas tendencias... nin me apetece probarme nada. ¿Será a apatía definitiva? ¿Será que non me gusta comprar nas grandes superficies? ¿Tereime que obrigar a entrar de novo, a ver se así atopo algo que me acaia?

La-Fran

Non recordo exactamente a primeira vez que a vin. Por máis que rebusco, non atopo a primeira impresión nesta memoria enferruxada que teño. Supoño (é un supoñer) que de primeiras oiría a súa verba enrevesada de sudamericana, chea de ustedes, de ses e de setas, de anglicismos hiper-adaptados ó castelán... aposto un algo a que cando me vierei mirala pensei que era moi guapa, pero algo chulita; "lo sabe", coma se iso fose algo malo... mañas de mala perdedora. La-Fran fala sempre con corrección exquisita, non di tacos, non berra, non se ri en alto, non se enfada, non trata temas delicados con descoñecidos, sempre está no lugar que lle corresponde... non se pon colorada, non ten vello corporal e non suda, como moito, transpira, coma as señoritas. Igualiño ca min.
É incrible como a cotidianeidade fai que as diferencias se reduzan ata a insignificancia, como co tempo atopamos os puntos de unión, esixindo e cedendo en cada momento para adaptarnos ás asperezas mutuas... abráiame sobre todo como levamo-lo tema político, ¿como o fixemos? ¿como o fixeches? Co tempo atopamos un código mixto de comunicación, cheo de galeguismos e de chilenismos; construimos un auténtico sistema semiótico a base de "perdidas"; deseñamos un menú de arroz e verduras, de pan amb tomaquet, de carne unha vez á semana, de menos sal e menos especias que lle sentan mal á europea, de enzoufe de nocilla unha vez ó mes, de xelado de limón porque é o meu favorito, de café con-con, té con-sen e agua-de-poto; establecemos un horario ideal, algo duro pero intocable... que por suposto incumprimos sistemáticamente; fixemos maratóns de Hawks e de Lubitsch eslongadas nun inolvidable sofá azul de Ikea; e falamos, sobre todo falamos, durante horas e días e semanas e meses. Falamos da felicidade, do amor, da tristeza, do rancor, de cartos, de traballo, de tecnoloxía e de comunicación e libros e cine e música e tele; falamos dos amigos de toda a vida, dos coñecidos comúns, das vidas alleas, das nosas familias; e falamos de nós mésmas, do que queremos e do que faremos, das viaxes trasatlánticas... dos encontros "en Santiago".
... Mmm... xa hai unha hora que La-Fran despegou cara Chile e eu non son quen de lembra-la primeira vez que nos atopamos.