Imaxe das manifestacións en Santiago, publicada por La Tercera

Este ano descubrín qué hai no ollo dun furacán. Recordádelo? No ollo dun furacán hai rúas baleiras, cines pechados e silencio. Silencio que soa a medo. Medo ás balaceras, ás porras retráctiles, aos disturbios, aos gases lacrimóxenos, a que che incendien o coche, aos guanacos*, aos cócteles molotov, ás detencións masivas, aos delincuentes "que aprovechan el desorden para cometer fechorías**", a sair á rúa. Chile ten medo de salir á rúa e a min, sinceramente, non me extraña, porque a rúa non é súa, a rúa préstanlla de cando en vez, para según que cousas. Para según que outras, pode quedar sen voz pedíndoa. Para según que outras, vai ter que tomala.
Non sei cando, pronto, Chile vai ter que superar os seus medos e esixirlle a quen a ten secuestrada que lle devolva a rúa, a súa rúa.

*Carros lanza augua.
**Recórdame a única rémora franquista que lle coñezo a meu pai: a orde é boa, o contrario é caos e destrucción.