India - भारत (XVIII): Independencia e mercado

Convídanme a unha cea cun dos empresarios máis poderosos da India. Dinlle que son unha xornalista española e a el ilumínaselle a mirada. Supoño que iso é o que son as medias verdades. Sorrío inocente e xogo o meu papel, un pouco por curiosidade e un muito por diversión. Pregúntolle polos seus antepasados, pola súa traxectoria económica, pola súa ideoloxía política, polo seu historial xudicial. El contesta obediente e voluntarioso, tirando de carisma.

Naceu en Cachemira, nunha cidade que agora pertence a Pakistán. Despois de 1947 a súa familia instalouse no Rajastán, onde o pequeno exiliado cultivou a riqueza e o odio polos británicos que herdou dos seus pais. Foi o rei do tabaco, exerceu de parlamentario da dereita, estivo no cárcere, deixou a política, construiu un novo imperio no sector textil e, durante todo este tempo, seguiu alimentando o seu odio polos británicos. Pregúntolle como ve un empresario liberal do século XXI a existencia dunha sociedade tan inmensa e empobrecida como a india:

-Don't you think Indian economy needs midle-class buyers?
-Por suposto, por suposto- dime. -Hai que conseguir que toda esa xente que non ten nada comece a consumir. E, ademais, teñen muito que ofrecer! Nós temos un proxecto con artesáns locais polo que nos propoñemos exportar as súas crecións (que son marabillosas, podes crer o que che digo) e pagarlles mil dólares ao ano.
-Mil dólares ao ano? -abro uns ollos como platos.
-Xa sei que a unha europea lle pode parecer unha miseria -sorrí comprensivo mentres bebe un groliño dun excelente viño chileno de a 30 dólares a botella-, pero para eles é unha pequena fortuna.
-Mmm... Entendo, ampliades o mercado interior ao tempo que conseguides produtos de calidade que podedes vender fóra muito máis caros...
-Hai gastos -protesta.
-Claro, hai gastos -concedo-, pois digamos que conseguides un bo produto para vender a un bo prezo -sorrí- no mercado exterior.
-Brilliant, isn't it? -Si que o é, si. É impresionante. Ao final da noite, xusto antes de subirse ao seu coche, agárrame o brazo, baixa a voz e dime:
-Podo pedirche un favor?
-Claro
-Podes prometerme que, cando volvas a España, vas apoiar publicamente a independencia de Escocia?
-Perdón?
-Os británicos desfixeron o meu país e eu non vou morrer antes de ver desfeito o seu. Apoio economica e politicamente a independencia de Esocia e gustaríame que ti tamén o fixeses. -Miro polo rabo do ollo o sorriso travieso de L., póñome quieta e contéstolle con solemnidade:
-Está ben. Prométoche que, cando volte a España, vou apoiar publicamente a idependencia de todos os pobos que queiran independizarse.

El País falaba onte de como preto de dous mil turistas quedaron atrapados en Aguas Calientes (un sitio inmundo que serve de campamento base ao turisteo internacional para subir a Macchu Picchu), por culpa das fortes chuvias que se están producindo na zona: la visita a la ciudadela inca de Machu Picchu, la joya del turismo peruano, se ha convertido en un drama para cerca de dos millares de turistas que se quedaron atrapados en las alturas sin poder regresar a la cercana ciudad de Cuzco.

24 horas máis tarde, o tono da información tamén en El País radicalízase: "En Aguas Calientes la tensión crece cada día". Sen luz (e polo tanto sen móbiles), as cousas empezan a verse máis negras e "aunque las autoridades han asegurado el envío de alimentos y agua para los varados, los turistas se quejan de que no es suficiente".

E eu alucino. A lu ci no. Parece que nin @s turistas nin @s xornalistas se pararon un segundo a pensar que nese sitio vive xente. Xente que tamén ten medo e frío e fame e sede. Xente que, de regalo, está a piques de quedar sen casa e sen traballo. Xente que non ten un puto consulado nin un puto xornal con lectores por todo o mundo ao que chamar. Xente que ten tantos dereitos coma eles ou máis, porque a chuvia os foi buscar á casa. E líbreme el señor de darlle a razón a ese tipo que me cae tan mal, pero ás veces, joder, danme ganas.

Información sobre as chuvias en El Comercio
Actualización 28.01.10
Actualización 29.01.10

India - भारत (XVII): pombas mensaxeiras

Atei a miña mensaxe ás súas patiñas
e abrín as portas de todas as xaulas

India - भारत (XVI): ilegalidades

En Delhi fomos comprar costo a un poboado no que tamén vendían carne de vaca de contrabando. En Puri, mercamos costo marihuana e opio nun establecemento do goberno.

India - भारत (XV): números

1 ek
2 do
3 teen
4 char
5 panch
6 chhe
7 saap
8 aath
9 mo
10 das
___
*¿Sabiades que os números arábigos son unha invención india?

India - भारत (XIV): pegamento

Pequenos cegos sen pernas cos dentes terriblemente deformes esnifan pegamento na estación de tren. O edificio é enorme e estamos sós. Séntanse no chan, a un par de metros de min, e míranme sen verme mentres inhalan a cola tibia directamente das mans. Ao cabo dun cacho, un deles achégase e pregúntame como me chamo. Dame a man. Pregúntame se teño mozo. Dime que lle gustaría bicarme.

India - भारत (XIII): rainbow

"Love is like rainbow", dime Ashfak Hussain mentres nos espimos na habitación do Lake Shore, "colourful and rainy. You can't have a rainbow without rain and you can't have love without pain".

India - भारत (XII): os corpos non arden ben

"Os corpos humanos non arden ben", dime Ravi Kumar coa frialdade aséptica do cremador profesional, "sobre todo a cabeza e a espiña dorsal. Os osos tardan uns tres días en acabar de arder e, claro, os familiares abúrrense de esperar muito antes."

Cheguín

Ando organizando as ideas as fotos e as notas. Xogando a caer e levantarse co afillado. Estudiando a tabla de multiplicar co pikiniño. Lendo correos post e feeds. Tomando cafés e cañas e viños e copas. Contestando mensaxes vellas con ideas novas e mensaxes novas con ideas vellas. Contando historias. Escuitando contos. Poñéndome ao día co esto, esto e esto. Lavando a roupa. Probando os chourizos. Cagándome nos de haloscan. Preparándome para a volta ao choio...

Recordando o segundo exacto no que me din conta do muito que me gusta a miña vida.

India - भारत (XI): Libros

La fiesta ha terminado


White Tiger


Plataforma


The Golden Notebook


El dios de las pequeñas cosas


Five point someone

___
*Non é un ranking, nin nada parecido. Van na orde de lectura, marcada polo azar... supoño. Entre eles está un dos libros que máis me marcou en anos. Seguramente é muito pedir, pero se alguén se anima faríame gracia saber cal credes que pode ser. Por esta cousa da imaxe proxectada e tal.