Estou durmindo soa na casa dos meus pais. Esperto de madrugada, sobresaltada. Hai xente abaixo. Afino o oído. Voces masculinas descoñecidas discuten a operativa do roubo. Pensan que a casa está vacía. Un deles comeza a subir pola escaleira. Pecho a porta e arrastro o primeiro armario. Berran. Movo a cama. Petan na porta. O outro armario. Puta, sal daí. O escritorio. Como nos fagas entrar vai ser peor. Pego todos os mobles á porta e séntome no metro cadrado que queda libre, debaixo da velux. Tremendo de cansancio e de medo, doume conta de que estou illada. Os teléfonos quedaron do outro lado.
Cheira a fume.
Hai seis pisos de caída ata o río.
hostiá.
ReplyDeleteE cubre?
ReplyDeleteNon, non cubre.
ReplyDeleteE unha ventá onde facerlle chiscadelas á esperanza.
ReplyDeletePois daquela só che queda voar...
ReplyDelete... ou hostiarme. Sempre me gustaron os órdagos.
ReplyDeleteEs cierto o es un relato? Dios, qué susto! (Roberto)
ReplyDeleteJajaja, es un sueño, Roberto. Y susto el que me diste tu a mi cuando vi en tu facebook que te habías casado! ;-) Felicidades!!!
ReplyDeleteNon fastidies! Podendo escoller, sempre mellor voar, non si?
ReplyDeletejaja, pues lo mío es cierto, me he casado jajaja tengo que poner alguna foto :-D
ReplyDeleteBicos! (Roberto)