Ascensor

Esperto temblando de frío, envolta en min mesma. Enguríñome aínda máis, aprétome, pero non dou entrado en calor. Entón esperto de todo e doume conta de que non estou na miña cama. Estou no chan. Un chan raro, cheo de bultiños. Apálpoos na escuridade. Chego a unha parede. Vou subindo e vou recoñecendo o ascensor da casa na que viviamos cando eu era pequena. As tiras metálicas verticais, desencaixadas. O espello. A tira grosa horizontal que alguén raiu para escribir un "I love you" algo retorto. As portas novas, pechadas. E os botóns. Doulle ao do portal, pero non vai. Busco o do sexto. Non sei por qué, pero dame a impresión de que ese si que vai funcionar. Doulle e doulle e doulle e doulle e doulle e doulle e doulle.

Pero non, non funciona.

Outing XV

Ás veces síntome expansiva. Véxome invadir espazos e momentos que non me corresponden.

Hiperactividade

(...) ya sólo nos gustan los principios de las cosas. Todo lo que no nos proporciona la satisfacción inmediata de lo fresco, el subidón de lo nuevo o la velocidad de una introducción nos resulta insoportablemente aburrido.
___
*Marta Peirano fala en La Petite Claudine sobre The Shallows: What the Internet Is Doing to Our Brains, de Nicholas Carr. Cita o artigo que orixinou o libro (en castelán, aquí).

É bastante sinxelo, no fondo.

Acepta que che diga cousas bonitas e dame un bico, idiota.

Benarés

Volveu o ceo de decembro e eu non só non fixen todo o que me prometín que faría, senón que nin sequera fun capaz de organizar as imaxes daquelas semanas.

Facelo dame morriña de lugares que non coñezo.



De persoas que nunca coñecerei.