17 Mar 2011

Outing XVI

Ás veces minto.

Ao principio, a distancia que me separa da verdade é pequeniña. Menos dun milímetro. Só para coller unha flor ao pé do camiño. E vou seguindo por aí, porque, total, que máis da. Vou pegadiña pegadiña e o dano xa está feito. Pero aparecen outras flores. E un paxaro. Un regato. E unha cerdeira que rebenta de froita. Cando me quero dar conta, xa non me acordo nin de onde viña nin cara onde ía. Daquela dame muita vergoña que me vexan, que pensen que me escondo. Non tal, só me despistei. E, para demostralo, pego un chimpo, boto un berro, plántolle lume á cerdeira. Escribo un post sobre a mentira.

3 comments:

  1. Pregúntome como será o proceso da mentira nos demais. Será máis premeditado ou tamén algo inesperado, innecesario, inocente?

    ReplyDelete
  2. Conta o meu compañeiro de choio Ramires da súa defunta tía Patronia que, cando enfermou de gastroenterite por consumo abusivo de mazás decidiu talar a maceira. Xa se sabe, morto o can fin da rabia. Pero, pasado o tempo, volveu comer mazás. Porque sempre hai unha maceira preto á que botarlle a culpa. Ai! (suspiro) e a mentira é tan tentadora...


    P.D.: ... ademais de xenética.

    ReplyDelete