O alemán errante

"Sabes por qué se chaman antípodas? Porque significa o contrario. O oposto que aquí. Alí hai curro, aquí non. Alí follas, aquí non". Así definía Santa, a personaxe de Javier Bardem en Los lunes al sol, as antípodas, como ese paraíso descoñecido e místico que hai no outro estremo exacto da Terra, onde a xente, claro, está de mellor humor. O artista alemán Joerg Jozwiak propuxo ó Concello de Foz conectar a cidade coa súa antípoda, en Nova Zelanda, a través de Internet. Jozwiak visitou Foz a semana pasada para ultimar os detalles do proxecto e falar con el devolveume as ganas de ir dar un voltio polo exterior en canto Cicely me libere das súas gazoupas.



—Vive vostede da arte?
—Unha das razóns polas que estou aquí é para vender a idea das antípodas. Encantaríame non ter que cobrar por ela, poder dicir simplemente facédeo, é divertido, pero teño que pagar o aluguer.
—Pódese vivir das ideas?
—En parte. Non podo vivir só desto. Teño outros dous traballos que contribúen ós meus ingresos. En agosto aprenderei arte a nenos.
—Só queda a docencia?
—Estatísticamente, hai uns anos en Alemania, só o 2 por cento da xente que estudiaba Arte acababa vivindo dela, sobre o 18 por cento vivía de algo relacionado, como a docencia, e o resto vivía de algo completamente distinto.
—A solución son os fondos públicos?
—Unha vez, cando estudiaba arte, pasou un avión do exército alemán facendo probas e o profesor dixo mentres un deses voe sobre as nosas cabezas, ninguén pode dicirme que non hai cartos suficientes para a cultura".
—Sería bo para a arte?
—Seguro. Ninguén se queixaría se as institucións públicas mantiveran os artistas. Por suposto, faría as nosas vidas mellores. Pero, por outra banda, vivimos nunha economía dura para todos, non esixo que a xente compre a miña arte, eso é a miña responsabilidade.
—Que poder lle dá asumir esa responsabilidade?
—Podería intentar facer arte vendible, como un tipo determinado e pintura que queda perfecta na sala de estar, pero decidín non facelo. Pensei, ben, o meu nivel de vida non será moi alto, pero eu non quero depender de se os vendo ou non, así que collín outros traballos.
—Non quería vender a súa voz. Non cre que aceptar fondos públicos o obligaría a facelo?
—Si. Se traballas para alguén, xa sea a industria publicitaria, o goberno ou un cliente, expresas as ideas de outros. Eu prefiro vivir un 60 por cento da arte e un 40 por cento de outros traballos, que pagan o aluguer, e dicir o que quero coa arte. Por suposto, encantaríame vivir só da miña arte, pero non culpo a ninguén de que non sexa así. Se non podo vendela, non empezarei a choromicar a xente non sabe, non me entenden, os meus traballos son tan interesados... esto amargaríame.