A viaxe á capital das ínfulas olímpicas foi emocionante, porque lle tiña tantas ganas á soidade que gocei as horas de bus e as camiñatas quilométricas pola cidade en obras como se foran tranquilos paseos pola praia ó atardecer. Iso si, o exame do icex foi frustrante por breve e por estúpido. Moitos pijos había, por certo. E non me refiro ós pijos de batalla, ós que estamos afeitos por estes lares, senón ós pijos-pijos, ós pijos de 19 anos e jaguar. En fin, que nas oito horas e media que estiven en Mdd, fixen dous amiguiños, paseei, exercitei a miña antropoloxía de metro, comprei o regalo de Cris-Fleishman que o luns estaba de cumpre e sableei a mesa de ofertas da sección de libros do Corte Inglés.
Por vinte euros, incluín na miña lista estival El Fabulador (que xa lín e non está mal... nin ben) e tres de Philip Roth (Pastoral Americana, El teatro de Sabbath e Operación Shylock).
Xa de volta en Valado City, caín fulminada polo cansancio na cama dos meus pais e o que ía ser unha cabezadiña previa ás copichuelas nocturnas convertiuse en doce horas de sono, vestida e allea ás chamadas e mensaxes recrimintorias.
As festas de San Pedro de Ronfe resucitaron a miña dualidade existencial. Por unha parte morro por escapar daquí, por fuxir o máis lonxe que poda desta normalidade abafante. Pola outra, síntome tan cómoda entre eles... pedindo valses, comendo e bebendo a encher, arreglando o mundo para ben e para mal, deixándome querer... Non sei.
O luns tróixome de volta á rutina. Hai tres meses que cheguei a Cicely e parece que levara toda a vida. Esta finde chamáronme tódolos días e xa sei que debería horripilarme, porque son os meus días libres e non teñen dereito a interrompelos con cuestións laborais, pero... en realidade fixéronme sentir estranamente importante. Supoño que será algún síndrome propio dos primeiros traballos.
No comments:
Post a Comment