Dicía Diane Arbus que unha foto é un segredo sobre un segredo... canto máis che di, menos sabes. Dende que saín de Valado City, sempre vivín con médicas ou psicólogas. Ou con aspirantes a médicas e aspirantes a psicólogas. A todas elas lles encantou sempre sicoanalizarme. Supoño que son un obxectivo fácil. A cuestión é que sempre que fago algo que a xente que me rodea non entende, acaban buscando en min trazos sicolóxicos que, lonxe de explicarme, me esconden. Estes días andan as dúas Joel Fleishman coas que vivo alteradísimas buscando sicopatoloxías para min. Léronme un montón de test e fixéronme escoller aquelas cousas coas que me sentise identificada, tralo que concluiron, concluimos, que podo ter tantas patoloxías que o máis probable é que non teña ningunha...

A personalidade obsesivo-compulsiva require alomenos catro das seguintes manifestacións para ser diagnosticada: perfeccionismo, detallismo, esixencia cos demáis, moralismo, indecisión, escrupulosidade, restricción na expresión dos afectos, tacañería, coleccionismo, excesiva dedicación ó trabajo, etcétera.

Ejem, eu non son tacaña.

As persoas cunha personalidade pasivo-agresiva con frecuencia aceptan realizar tarefas que en realidade non desexan facer e despois proceden a minar sutilmente a súa finalización. Ese comportamento xeralmente serve para expresar unha hostilide oculta.

Ejem, eu creo que non son hostil. E, se o son, non o oculto.

Canto máis me din de min mesma, menos sei.