Hai hoxe un ano estaba tristísima. Cando recibín a derradeira mensaxe de La Fran no meu móbil, xusto antes de subir ó avión, aínda me sentía capaz de impedir a súa ausencia total na miña vida. Cando escribín o post, unha hora máis tarde, xa non estaba tan segura. Os días seguintes levitei por Barcelona, minimizando a importancia das despedidas. Negándoas incluso. Tentando non pensar que existía a posibilidade de non volver ver a esa xente. Hai anos que descubrín que a cotidianeidade xenera en min unha especie de campo electromagnético que me arrebola cunha forza brutal cara ós que están ó meu carón e me alonxa co mesmo ímpetu dos que viven fóra do meu espacio vital e, sobre todo, do meu tempo vital. O domingo tivemos a derradiera representación (programada) de Nai. Despois, comemos uns pinchos no Candilejas (encantadora, como sempre, a dona do que foi o meu segundo fogar en Compostela... máis cotidianidade perdida nos corredores da memoria). Hai meses que non sei nada de La Fran ou de Javier. Apóstome a min mesma un tanquerai cone esprait a que dentro dun ano sentirei este baleiro e esta culpa por non ter impedido que a cotidianidade borrara da miña vida ós de teatro.