Vinte cantadas, cabalo na mesa

Unha das cousas que máis me sorprende das películas subtituladas é que os seus protagonistas, a pesares de falar idiomas estranos e vivir en terras remotas, teñen a mesma xestualidade ca nós. Unha enorme muller rusa pasa a man suavemente sobre as sabas para eliminar enrugas imperceptibles despois de doblalas. Un modernísimo rapaz finlandés lambe a culler despois de remexer o café. Unha remilgada rapaza bretona verte a masa do freixó, da crepe, sobre a tixola cun xiro de muñeca mil veces repetido. Un vello avó croata coloca ritualmente as cartas antes de comezar a xogar ás cartas.



Na miña familia, antes de aprender a falar aprendemos a xogar ás cartas. Primeiro, ó cú sucio, para ir identificando os paus. Despois, á escaleira: as, dous, tres, catro, cinco, seis, sete, sota, cabalo e rei, para irnos facendo cos números. Cando temos as infraestructuras domindas, chegan os burros... sós ou con alforxas. E para aprender a sumar, xogamos á birisca e á escoba. Iso si, na miña casa ó tute non xoga calquera. Ou es pai ou es nai ou fixeches o servicio (no seu defecto, pode valer unha carreira universitaria). Senón, miras. A miña familia é ben máis respectuosa cos rituais dos xogos de cartas que cos da Igrexa católica.

Xa teño falado aquí daquel rapaz de ollos incisivos e suspicaces cuxas miradas me entretiñan e me intrigaban nas clases do doutoramento. Boris colabora dende hai anos con café diverso, onde cotilleo o que non puiden averiguar nos seus silencios. Alí descubrín hoxe que na súa casa xogaban á birisca. Chámanlle bríscola, pero ser évos a birisca de toda a vida.

Tranquilízame saber que o mundo non se acaba onde remata a miña mirada.

PD. Resulta que Boris ten un bloj.